45. Zza zamkniętych drzwi

- Przemyślałam to – zaczęła Hope, pewnym krokiem wchodząc do pokoju hotelowego, w którym jej matka spędziła całą poprzednią noc. Pokój wydawał się niewielki, a w środku panował ogromny zaduch, było to jednak niczym w porównaniu z wyobrażeniem, które Hope miała o tym miejscu jeszcze kilka minut temu, strachem, jaki na wpół racjonalnie wywoływały u niej zajęte przez obcych pomieszczenia. Odkąd weszła do środka, wciąż miała przed oczami twarz Beau, jego zmartwioną minę, kiedy widziała go po raz ostatni. Od wielu tygodni ilekroć ją widział robił się bardzo niespokojny. Był jej najlepszym, może jedynym nawet przyjacielem i mimo wszelkich jego wad i częstych konfliktów, Hope bez wahania oddałaby za niego życie. Kiedy przypominała sobie, że zamiast tego to on stracił swoje z jej powodu, a stało się to może i w tym właśnie pokoju, po jej plecach przebiegał zimny dreszcz.

- Ja też to przemyślałam – wtrąciła prędko jej matka, być może zauważając, że Hope staje się coraz bledsza i chcąc choć odrobinę ją uspokoić. Złapała córkę za rękę i posadziła ją na posłanym dokładnie łóżku. W pokoju panował taki porządek, jakiego pokojówka nie byłaby w stanie zapewnić i Hope od razu wiedziała, że to sprawka Sheryl. – Nie powinnam wczoraj tak naskakiwać na Setha. To był ciężki dzień dla nas wszystkich, ale nawet sobie nie wyobrażam, jaki był dla niego. Byłam wściekła, zdenerwowana, ale być może gdybym nie krzyczała na niego już od progu, rozmowa potoczyłaby się inaczej… Nie po to tu przyjechałam. Nie po to, żeby kolejny raz się z nim kłócić.

- Co masz na myśli?

- Muszę go stąd zabrać, Hope. Nie do domu, nie popełnię już kolejny raz tego samego błędu, ale z daleka od tego miasta. Ono go zabije! Możesz tego nie rozumieć, ale to mój syn, Hope, zawsze nim będzie…

- Rozumiem – przerwała jej. – Próbowałaś coś dla niego znaleźć, zanim tu przyjechaliśmy, prawda? Rozmawiałam z agentką nieruchomości i mówiła coś…

- To już prawie załatwione. Seth będzie daleko, ale przynajmniej będzie bezpieczny.

- Tak. To by było świetnie, mamo, ale pozostaje jeden, mały szczegół. On nie pojedzie – oświadczyła z całą pewnością siebie, na co Sheryl natychmiast spiorunowała ją wzrokiem. Hope nie była nawet zdziwiona, jej matka nie przywykła do odmów ani zmian w jej planach. Jako prawniczka nauczyła się podporządkowywać ludzi do ciągnięcia wymyślonej przez nią liny obrony. Winni zgadzali się ze strachu, niewinni z nadziei. Ale Seth… Jej linia obrony wcale go nie przekona, Hope była tego więcej niż pewna.

- To jest jego jedyna szansa, Hope, chłopak musi o tym wiedzieć! Kiedy ten człowiek wróci do miasta, Seth nigdy nie będzie tu bezpieczny. To miejsce jest pełne kryminalistów, Seth jest doskonały w tworzeniu sobie wrogów…

- Ja to wszystko wiem, mamo. On też. Ale nigdzie stąd nie pojedzie. Nie z twoją pomocą.

- Więc sądzisz, że jego duma nie pozwoli mu przyjąć pieniędzy, domu i normalnego życia, tak? Że jest tak bardzo zakochany w tym mieście, że….

- Mamo, przepraszam, ale nie znasz go tak jak ja. On nie pojedzie. Ty też byś nie pojechała.

- Więc mam go zostawić na pastwę tych bandytów?!

- Nie, musisz mi tylko zaufać – odpowiedziała, nagle wyjątkowo się ożywiając. – Mówiłam ci, że to przemyślałam. Nie wrócę z tobą dzisiaj do Seattle, nie mogę. Ja muszę tutaj zostać, jeszcze tydzień czy dwa, porozmawiać z nim, przekonać go. Niech ten pomysł wyjdzie ode mnie, nie od ciebie, daj mi wmówić mu, że błagałam, żebyś dała mu szansę. Seth nie przyjmie od ciebie wyrazu litości, ale ode mnie…

- Wyraz litości?! Hope, to nie jest…

- Spróbuj myśleć jak on, mamo.

- Hope… czy mój własny syn naprawdę aż tak bardzo mnie nienawidzi? – Sheryl zacięła się na moment, a zaraz odwróciła do niej tyłem, z czego Hope wywnioskowała,  że do jej oczu musiały napłynąć łzy, których nie miała prawa zobaczyć.

- Nie tak bardzo jak mówi, ale… Mamo, daj mu czas. Daj mu się uspokoić. Tak naprawdę jesteś w jego życiu od niedawna…

To nieprawda. Nie jest. Ona jest w nim od zawsze. Włóczy się za chłopakiem niczym upiorny stwór, stoi nad jego łóżkiem co noc, nie pozwalając zasnąć. Zabijana przez alkohol, narkotyki i adrenalinę, odradza się co poranek, słabsza lub silniejsza, widmo szczęśliwszych dni. Duch przeszłości i przyszłości, nigdy nieobecny tu i teraz.

Hope skarciła się za takie myślenie. Nie miała prawa wyjawić Sheryl prawdy.

- Nie zostawię cię w tym miejscu. Nie mogę stracić cię tak jak jego.

- Tylko na chwilę. Chris nie pozwoliłby mnie skrzywdzić, a Seth… Seth wbrew pozorom również.

  - Ach, Hope. Gdybyś tylko widziała, jak bardzo jesteś skrzywdzona już teraz. – Nagle przed oczami Hope zrobiło się ciemno, kiedy jej matka niespodziewanie rzuciła się na nią i z całej siły przytuliła jej wątłe ciało, przyciskając głowę córki mocno w zagłębienie własnej szyi, jak kiedy Hope była jeszcze dzieckiem, a w telewizji miała pojawić się scena, której mała dziewczynka nie powinna oglądać. Brunetka czuła, jak Sheryl trzęsie się spazmatycznie i wplątuje dłonie w jej włosy, głaska ją tak chaotycznie, jak zawsze robił to Seth – z troską, ale nieco nieporadnie, zaborczo. Jak gdyby chciała już zawsze zatrzymać ją przy sobie, swoją małą dziewczynkę. Swoją małą laleczkę.

* * *

Kiedy tylko otworzył oczy, natychmiast tego pożałował. Słońce tego dnia świeciło nad wyraz intensywnie i pomimo zasłoniętych okien bez trudu oślepiło go na samym wstępie. A może to nie było słońce? Nigdy nie pamiętał, by na sam początek dnia powitało go tyle czarnych plamek wirujących mu przed oczami. Wszystko wokół było rozmazane, czerń tańczyła prędko i chaotycznie, przyprawiając go o chęć wymiotów. Niecałą minutę później dotarły też do niego inne uczucia. Najpierw ból karku, tak przeraźliwy, że promieniował na całą tylną część czaszki i ramiona. Później dziwny, pulsujący ból gojących się ran. Seth szybko przekonał się, że nie ma na jego ciele niemal żadnej kończyny lub kości, żadnego organu, który w tym momencie by go nie bolał. W głowie dudniło mu i szumiało na przemian, powieki ciężko było unieść, w żołądku wszystko się przewracało. W tym momencie wolałby umrzeć niż czuć to wszystko, wolałby zasnąć i przespać kolejne tygodnie, może nawet miesiące by tylko nie czuć tego połączenia ogromnego kaca z bezsprzecznie najgorszym poprzednim wieczorem. Kiedy był naćpany, nawet nie czuł, że ludzie Alexa zrobili z jego ciała wielką, krwawiącą i niezwykle bolesną miazgę. Teraz mógł rozkoszować się tym uczuciem z dodatkiem efektu całej, powoli schodzącej z niego, chemii. Oddałby wiele za kolejne tabletki.

Spocone ciało niemal przylepiało się do kanapy, od której z trudem oderwał się dopiero po kilku minutach. Na ślepo, wciąż nie otwierając oczu z obawy przed rażącym, bolesnym światłem, przewrócił się na bok, po omacku szukając czegoś po drugiej stronie materaca. Prześcieradło pozostało zmierzwione, kołdra należała teraz wyłącznie do niego. Na drugiej poduszce brakowało głowy dziewczyny i jej miękkich włosów. Seth przyłapał się na tym,  że poczuł lekkie zawiedzenie, nie mogąc oprzeć się o jej ciepłe, chude ciało. Poczuł się zdradzony, zły. Zawołałby ją pewnie, gdyby tylko miał pewność, że jego głos jeszcze działa, ale bardzo prędko przekonał się, że to i tak nie przyniosłoby żadnego efektu – w mieszkaniu było cicho i jedyne, co słyszał to głęboki, równy oddech Chrisa. Nie musiał otwierać oczu, żeby wiedzieć, że to on, jego zmysły wydawały się teraz wyostrzone, co wcale nie przynosiło mu upragnionej ulgi, a wręcz przeciwnie – powodowało jeszcze większe cierpienia. Wiedział, że Chris leżał na podłodze, tam gdzie poprzedniego dnia się położył. Wiedział, że jeszcze śpi – prawdopodobnie głęboko i spokojnie, wnioskując po tym, że nie kręci się i do siebie nie mruczy, jak to zwykle miał w zwyczaju. Wiedział też, że jest sam. Ani Hope, ani Scout nie było nigdzie w pobliżu.

* * *

 Lalko, nie ma cię tu – odczytała na ekranie swojego telefonu zaraz po tym jak samochód ruszył z miejsca z piskiem opon, a Basin City zaczęło powoli rozmywać się przed jej oczami. Wciąż była zmęczona, ale teraz czuła się już znacznie lepiej. Jej długie, ciemne włosy wirowały na wietrze, ocierając się o zaczerwienioną z zimna twarz, kiedy dym powoli wyciskał łzy z jej niebieskich oczu. Odgarnęła grzywkę do tyłu i ułożyła się wygodniej na przednim siedzeniu. Wracała. I mimo wszystkich wcześniejszych komplikacji, dawno nie była w tak dobrym humorze.

 Co Ty nie powiesz – wystukała na dużym ekranie i nim zdążyła odłożyć go gdzieś na bok, odpowiedź już na nią czekała.

 Wybrałaś najgorszy moment. Umieram. Nie pozwól mnie spalić, chcę nawozić ziemię swoim jestestwem i pełzać w brzuchach robaków jeszcze dobre parę lat….

 Hope uśmiechnęła się do siebie. Mogła się domyślić,  że po tym wszystkim Seth będzie ledwo żywy i w zasadzie to działało jedynie na jej korzyść. Choćby chciał, nie mógł jej teraz nic zrobić, nie po tym co spotkało go wczoraj. W nocy nie była w stanie uwierzyć, że Seth w ogóle jest w stanie jeszcze kontaktować, ale najwyraźniej nie musiała długo czekać, by ból w końcu go dopadł. Seth mógł się uważać za niezniszczalnego, ale w gruncie rzeczy był tylko człowiekiem. Być może bardziej przyzwyczajonym do cierpienia od niej i większości znanych jej osób, ale jednak człowiekiem.

 Nim zdążyła w końcu odpisać, telefon zawibrował ponownie.

  A z tobą wszystko okej, lalko?

 Hope musiała przyznać, że to pytanie ją zaskoczyło. Seth myślący o kimkolwiek innym poza sobą nie był tym Sethem, którego znała i od razu wyczuła, że coś musi się za tym kryć.

 Jestem tylko śpiąca, nic mi nie jest. Faktycznie musi być z Tobą źle, skoro się mną interesujesz… Btw. nie jestem już Twoją lalką.

  Wracaj do łóżka, skoro jesteś śpiąca. Zrobię dla ciebie trochę miejsca pod warunkiem, że wcześniej pocałujesz Mnie tam gdzie boli. Czyli, kurwa, wszędzie. I wiem, że nie jesteś lalką, ale czy to znaczy, że nie mogę zwracać się do ciebie „lalko”, lalko?

   Tak, geniuszu, to właśnie to oznacza. To oznacza też koniec całowania, nieważne czy boli czy nie boli…

   Musiałbym cię nie znać. Dotknę cię tam gdzie trzeba i zaraz będziesz skomleć, żebyśmy wrócili do starego układu, nie oszukuj się ;).

 Nie łudź się.

Nie pyskuj.

 Dość tych głupot. Wracaj spać. Jest jeszcze całkiem wcześnie…

 GDZIE JESTEŚ?

              

Hope rozejrzała się wokół siebie. Gdzie jest? Nie wiedziała dokładnie. Wokół pełno było niskich, zniszczonych budynków, ubranych w ciemne, puchowe kurtki ludzi i zaopatrzonych w swą własną armię osiedlowych pijaczyn bram i sklepów. Wszędzie było tak samo. Całe to miasto wyglądało jak z najgorszego snu córki prawniczki, wychowanej w przyjaznej atmosferze przedmieść wśród ludzi mówiących obcym dzień dobry i uśmiechających się bez względu na porę dnia. Basin City śmiało się tylko nocą. W dzień czuła się tutaj niczym intruz, którym zresztą była, ofiara czekająca na spełnienie się wyroku. Obcy ludzie napawali ją strachem. Znajomi… Znajomi napawali ją strachem nieco bardziej.

Odwróciła się w stronę kierowcy i posłała Scout nieśmiały uśmiech. Dziewczyna była dla niej taka miła, a kiedy zaoferowała, że rano podwiezie ją do hotelu matki, Hope wręcz nie mogła przestać jej dziękować. Bardzo chciała być przy tej rozmowie sam na sam ze swoją matką, Seth wszystko by zniszczył i teraz, kiedy choć jedna z jej modlitw została wysłuchana, brunetka czuła się spokojniej. Sheryl prawdopodobnie ruszyła już w drogę powrotną. Chciała zostać tu na wszelki wypadek, ale jej pracoholizm wygrał – Hope z trudem ukrywała przed nią radość z takiego obrotu sprawy. Potrzebowała tygodnia, może dwóch, na ustalenie z Sethem wszystkich szczegółów, przyciśnięcie go do działania. Później miała wrócić do domu. Wolnego domu. Bez Dwayne’a, bez Setha, bez strachu. I bez życia…

- Więc wszystko poszło tak jak zaplanowałaś? – Scout wyrwała ją nagle z myśli, przyciszając radio i powoli wtaczając się na dłuższą ulicę, którą Hope teraz już rozpoznawała. Były niedaleko domu Chrisa, ta droga prowadziła prosto na osiedle. Za dziesięć minut nie uniknie spotkania z Sethem, pobitym, obolałym i złym. Jej żołądek skurczył się na samą myśl.

- Lepiej niż się spodziewałam. Moja mama ma pewne plany i… wiesz, większość moich wymówek nawet nie była potrzebna.

- Świetnie, gratuluję – Scout uśmiechnęła się szeroko. – Skoro zostajesz w Basin City, będziemy miały okazję lepiej się poznać. Nie masz pojęcia jak bardzo tęsknię za kontaktem z kimś spoza tego świata… Nie zrozum mnie źle, to moje miejsce na ziemi, czuję to, ale… Musisz przyznać, że jest nieco specyficzne.

- Nieco? Bez urazy, Scout, ale nie jestem w stanie pojąć jak ktokolwiek może uważać to miasto za swoje miejsce na ziemi. A tu proszę – nikt z was, nikt z tych, których poznałam nawet nie myśli, żeby się wynieść!

- Nie zrozumiesz tego, to czar, który odkrywa bardzo niewielu. Kręcę się tu od dzieciństwa, Hope. To mój dom. Tak samo jak Lacey, Jordan, Ann, Jennifer… Nie jesteśmy jak inne dziewczyny. Należymy do tego miasta.

- Więęęc… Co robiłaś, zanim poznałaś Setha? Kim byłaś?

- Byłam bardzo nudna, zanim go poznałam. I bardzo młoda – zaśmiała się, a jej śmiech znów przywiódł jej na myśl dziecko, choć teraz zaczęła wyłapywać w nim też nutkę czegoś upiornego. Miała wrażenie, że im dłużej przebywa w tym mieście tym bardziej wpada w paranoję. Do tego ta rozmowa… Potrząsnęła niemal niezauważalnie głowa i starała się nadążyć za tym co mówi Scout, choć ominęło ją pewnie kilka dobrych zdań. - …więc rozumiesz, zaczęłam brać telefony. Albo elektronikę, wszystko w tym guście. Buszowałam głównie po klubach, nocami, zaczęłam przy tym obracać się w towarzystwie i strasznie mi się to spodobało. Poznałaś Jordan? Zwykle siedzi w kącie i nic nie mówi. Dokładnie taka byłam na początku! A potem napatoczył się Seth… Myślę, że Jordan nic nie mówi, bo sądzi, że taki jest jego typ. Ja byłam cicha, jego poprzednia lalka była cicha, ale wiesz co? Gówno prawda z tym „typem”, kurwa, weź no spójrz na Lacey! Poznałaś ją, nie? Muszę do niej napisać, wieki jej nie widziałam, równa dziewczyna, uwielbiałam ją!

- My… nie najlepiej się dogadujemy.

- Nie? Ach, nieważne. Jeszcze was do siebie przekonam. Jasne, Lace jest trudna, ale jak się ją już pozna, w ogień za tobą wskoczy. – Hope nie chciała tego komentować, ale ona sama widziała Lacey raczej z zapałkami w ręce niż z akcją ratunkową w głowie. Zawsze sądziła, że to dlatego, że jest zazdrosna o Setha, ale jeśli dogadywała się tak dobrze z jego poprzednią lalką… Brunetka zaczęła się zastanawiać, czy problem może nie leżał jednak wyłącznie w niej, kiedy zajechały pod znaną już jej bramę i Scout, wciąż nie przestając mówić, szybko opuściła samochód.

- Nie idę na górę – oznajmiła jej, opierając się o jego dach. – Przyjdę tam pewnie później, ale teraz muszę odpocząć. I wziąć prysznic. Poza tym mam jeszcze parę spraw – puściła jej oko, a Hope tylko się uśmiechnęła, domyślając się, że nie należy jej o nie wypytywać.

- W takim razie dzięki za podwózkę. To było… naprawdę bardzo miłe z twojej strony, jeśli będę mogła się jakoś odwdzięczyć…

- Och, będziesz, będziesz, wszystko w swoim czasie – zaśmiała się Scout, ponownie puszczając jej oko. – A póki co to się trzymaj. Seth może być dziś dość nieznośny.

- Więc jaki jest na co dzień?

- Słuszna uwaga! Do zobaczenia, Hope, moja nowa wspólniczko w zbrodni doskonałej. – I nim Hope zdążyła coś jeszcze odpowiedzieć, usiadła z powrotem za kierownicą i odjechała z piskiem opon.

                                                        * * *

Kiedy weszła do pokoju, uderzył w nią zapach stęchlizny. Miała wrażenie, że wyczuła też krew, ale nie chciała wgłębiać się w tę myśl. Zamiast tego prędko podeszła do okna, otwierając je na oścież. Wolała już marznąć niż znosić ten zapach. Dom wydawał się pusty, ale z łazienki wyraźnie dochodził ją jakiś szum, który prędko utożsamiła z prysznicem. Ciesząc się chwilą spokoju, rozsiadła się w fotelu i zaczęła bawić się telefonem. U Chrisa nie było wiele do roboty. Swój komputer tym razem zostawiła w domu, a laptopa Setha wolała nawet nie dotykać z obawy, co mogłaby tam znaleźć. Tak naprawdę odkąd się tutaj znalazła jej główną rozrywkę stanowił Seth i teraz, kiedy miał teoretycznie się od niej odczepić, czuła, że cała ekscytująca część jej życia przepadła w niepamięć. Jedyną nadzieję żywiła jeszcze w związku ze swoją nową koleżanką. To pierwsza dziewczyna, która nie wydawała jej się tutaj totalnie świrnięta, z drugiej jednak strony Scout spędziła pokaźną część swojego życia z Sethem, a Hope doskonale wiedziała, jak to potrafi zniszczyć psychikę. Nawet krótka chwila z nim pozostawiała trwałe ślady, a obydwie dziewczyny miały pecha znosić go o wiele dłużej. Ann doprowadziło to do samobójstwa, Scout zaprowadziło do psychiatryka. Dlaczego to jej, Hope, udało się pozostać normalną? A może tylko jej się tak wydawało?

Nie zauważyła, kiedy pojawił się w pokoju. Miał na sobie ubranie, co nie było dla niego typowe, zwłaszcza jeśli miał choć najmniejszą wymówkę, dlaczego miałby chodzić po mieszkaniu w samym ręczniku, ale być może spodziewał się raczej Chrisa niż jej, bo nie przywitał jej żadnym ze swych złośliwych komentarzy, jedynie szybko przeszedł przez pokój i usiadł na łóżku naprzeciwko. Nie mogła nie zauważyć, że wyraźnie kuleje na lewą nogę. Prawie nie zginał jej w kolanie i w rezultacie raczej ciągnął ją za sobą niż szedł normalnie. Kiedy chciała już to skomentować, spojrzał na nią spod byka, zawczasu każąc jej się zamknąć.

- Królewna raczyła wrócić łaskawie do pałacu.

- Raczyła – odpadła tylko Hope, ledwie zaglądając na niego zza ekranu telefonu.

- A raczy mi powiedzieć, gdzie się zerwała tak z rana?

- Nie raczy.

- Hope, do kurwy nędzy...

- Byłam porozmawiać z matką, a czego się spodziewałeś?! Musiałam to jakoś załatwić. Powiedziałam, że wrócę niedługo.

- I pojechała? Tak po prostu?

- A co, czujesz się zawiedziony?

- Nie, ale ty powinnaś. Porzucanie swoich dzieci weszło jej już chyba w nawyk.

- Skoro tak mówisz…

Na kilka minut w pokoju zapadła cisza, ale Hope nieustannie czuła na sobie jego spojrzenie. W którymś momencie poprawiła nawet dekolt swojej bluzki, czując, że może pokazywać nieco za dużo, a Seth wcale nie krył się ze swoim śmiechem z tego powodu. Postanowiła go ignorować, tak długo jak tylko było to możliwe. Wiedziała, że to prawdopodobnie ona będzie tą, która w końcu nie wytrzyma – wyjdzie, albo coś powie - ale póki co nie czuła takiej potrzeby. Zastanawiała się, czy kiedykolwiek ją czuła. To Seth zawsze coś pieprzył. Obawiała się, że jeśli przestanie reagować na jego zaczepki, nagle zostanie im drastycznie mało tematów do rozmowy. Na samą myśl prawie się uśmiechnęła. Być może mężczyzna nie był aż tak uzależniający jak się wydawał.

- Lalko, muszę coś zjeść… - powiedział nagle, wyrywając ją z jej przyjemnych myśli. Milczała jeszcze przez moment, ale mężczyzna wyraźnie wyczekiwał odpowiedzi.

 - Więc może coś zjedz? – zaproponowała.

 - Nie rozumiesz. Jeśli teraz wstanę z miejsca, zarzygam pół pokoju. Mój łeb… Ech, po prostu mi coś zrób – warknął, nagle jakby zniecierpliwiony swoim własnym tłumaczeniem, a Hope w końcu podniosła na niego oczy. Faktycznie nie wyglądał najlepiej. Jego skóra stała się bledsza niż kiedykolwiek, a na czole wyraźnie odznaczały się kropelki potu. Ciemne oczy zaszły mu mgłą i Hope nie była do końca pewna, czy ją widzi, nawet jeśli patrzył w jej stronę.

 - Matko, co ty brałeś? – Kiedy podniosła się z miejsca, zamknął oczy, a jego klatką piersiową wyraźnie zaczynały szarpać spazmy. – Kurwa, Seth! – wrzasnęła, doskakując do niego w sekundę i starając się pomóc mu odwrócić na bok na wypadek, gdyby faktycznie zaczął wymiotować. Obawiała się, że to jednak nie nastąpi. Zamiast tego Seth trząsł się, warcząc coś pod nosem, a jego ciało stawało się coraz cięższe i bardziej mokre od potu. Podpierając jego głowę na jednym ramieniu, wolną ręką starała się odsunąć wszystko, co stało na jego drodze, spodziewając się, że prędzej czy później padnie na podłogę, z której ona nie będzie go nawet w stanie podnieść i powoli wpadała w coraz większą panikę. – Seth, słyszysz mnie?! – Powtarzała raz za razem, starając się być spokojna, ale mężczyzna nie odpowiadał. Stawał się coraz cięższy, co świadczyło tylko o tym, że coraz bardziej tracił panowanie nad swoim ciałem, a dziewczyna nie mogła nic zrobić. Jej telefon pozostał poza zasięgiem jej rąk, chciała wołać o pomoc, ale od kogo miałaby się jej spodziewać?! Drgawki zaczęły się nasilać. Ułożyła jego głowę na swoich kolanach, bojąc się, że może o coś nią uderzyć i po prostu czekała, nie mogąc zrobić nic innego przygnieciona jego ciężarem.  Ścierała pot z jego czoła, głaszcząc go przy okazji, jakby liczyła na to, że poczucie czyjejś obecności choć trochę go uspokoi, mówiła do niego nieustannie, a po głowie krążyła jej tylko jedna myśl: A jeśli on właśnie umiera?

              

Minęło kilka minut, pięć, może dziesięć, a dziwny atak ustąpił niemal tak gwałtownie jak się zaczął. Drgawki zaczęły zanikać, ale jego powieki drżały jeszcze przez dłuższą chwilę. Seth raz otwierał, raz zamykał gwałtownie oczy, a jego wbite w sufit spojrzenie było przerażające, źrenice zwężone do granic możliwości, Hope potrzebowała całej swojej siły woli, żeby nie odwrócić od niego wzroku.  Kiedy nagle zerwał się z jej kolan, przestraszyła się jeszcze bardziej. Na początku myślała, że to kolejny spazm, ale kiedy nachylił się w stronę podłogi by wypluć nagromadzoną w nadmiarze ślinę i zaczął niemiłosiernie się przy tym krztusić wiedziała, że odzyskał choć po części swoją świadomość. Trzymała wcześniej jego dłoń, ale teraz to on ściskał jej palce. Poczekała aż Seth złapie oddech i dopiero kiedy opadł niemal bez sił na oparcie kanapy tuż obok niej poczuła, jak powoli schodzi z niej adrenalina.

- Shit, co to było?! – szepnęła w jego stronę, czując na ramieniu jak jego ciało powoli porusza się w rytm głębokiego oddechu.

- Typowy niedzielny poranek – odpowiedział zachrypniętym głosem.

- Jak się czujesz? Mam dzwonić po pogotowie? To może wrócić?

- Nic nie rób, jest spoko.

- Mogę cię przytulić?

- Co?

- Bałam się, że coś ci się  stanie – powiedziała cicho, bez pozwolenia wtulając się delikatnie w jego ciało. Starała się na niego nie naciskać, ale mężczyzna i tak wydawał się już w porządku. Kilka chwil musiało minąć, ale w końcu odwzajemnił jej uścisk. To jest okej, mogę go przytulać - pomyślała – Jeśli poczuje, że komuś jednak na nim zależy, może faktycznie uda mi się wyrwać go z tego miasta i jak najdalej ode mnie.

- Dobra, dość, nie odpierdalaj – warknął nagle, odsuwając się od niej stanowczo i choć pozostawał wciąż blisko, nie zamierzała go już dotykać. – Zajmij się czymś. Chcę trochę spokoju.

- Wow…

- Co wow?

- Nic, panie niezależny. Gdybym wróciła do Seattle tak jak chciałam, miałbyś mnóstwo czasu dla siebie i spokoju. Po co się było wykłócać?

- Chciałaś, żeby Dwayne zdechł? To nie gadaj.

- A, to. Wiesz co, myślałam trochę na ten temat…

- Zamierzasz się wycofać?

- No… Wiesz, to nie jest okej. Mówimy o morderstwie. Byłam wściekła, kiedy tego chciałam… Dalej jestem, ale to nie tak... Seth, nie zrobisz tego naprawdę, co nie? Pobij go, ale…

- Lalko, to nie jest jakiś pierdolony koncert życzeń – zaśmiał się nagle, podnosząc nieco i patrząc na nią z góry z dużym rozbawieniem. Nie mogła o tym wiedzieć, ale Seth był pewien, że właśnie tak to się skończy. Znał już takie prośby, słyszał niezliczone pozbądź się go wypowiadane w gniewie nad ranem, nim człowiekowi wracało sumienie. Seth go nie posiadał. I zawsze uważał, że człowiek powinien odpowiadać za własne słowa. I własne pragnienia, nawet te wypowiadane po pijaku, w gniewie, nawet przez sen. Ci, którzy uważają, że światem wcale nie rządzą słowa, mylą się w swojej naiwności. Wszystko zaczyna się od rzucanych w rozpaczy gróźb. – Powiem wprost, może to zaoszczędzi ci strzępienia języka. Dwayne musi umrzeć. I zrobię to na twoją prośbę, nigdy o tym nie zapominaj.

- Nawet jeśli teraz odwołam tę prośbę?

- Twoje wieczne niezdecydowanie tym razem nie ma nic do rzeczy, lalko. Wyrok wydany. Jeśli chcesz, możesz próbować mnie powstrzymać, ale nie swoim naiwnym „o Boże, Seth, nie rób tego!”, rozumiesz? Wejdź mi pod nóż, przyjmij ciosy zamiast niego. Inaczej już gościa nie uratujesz.

- Ach... – westchnęła tylko, na moment zamykając oczy. Czuła na sobie jego spojrzenie, ale w tym momencie nie była w stanie z nim walczyć. Ten poranek był wystarczająco męczący. Gdyby tylko mogła, najchętniej wskoczyłaby do łóżka, na którym zresztą siedziała, i zdrzemnęła się z cichą nadzieją, że kiedy w końcu się obudzi, wszystko wróci do normy. Nie chciała być z Sethem sam na sam, zastanawiała się gdzie jest Chris i kiedy wróci Scout, ale ponad wszystko chciała mieć już ten tydzień za sobą i spotkać się z Ashley. Nikt nie był w stanie zrozumieć jej lepiej niż Beau, ale jeśli jej przyjaciółka mogła chociaż trochę ulżyć jej, zaciskając ramiona wokół jej obolałego karku, to musiało jej teraz wystarczyć. – Więc to będzie twój spadek? – spytała w końcu po dłuższej chwili, kiedy jej myśli zaczęły układać się w jej głowie w miarę sensowny ciąg.

- Hm?

- Zostawiasz za sobą spustoszenie, Seth. Twoje lalki muszą być doszczętnie zniszczone, żebyś je opuścił, prawda? Ann mi o tym mówiła. Albo wywnioskowałam to spomiędzy jej słów, nieistotne… Pociąłeś jej ciało i zgniotłeś psychikę zanim zostawiłeś ją w spokoju. Scout wpakowałeś do psychiatryka. Wybierasz słabe dziewczyny, bo wcale nie musisz się przy nich wysilać, ale ja byłam przypadkowa.

- Też jesteś słaba – przerwał jej z kpiącym uśmieszkiem.

- Pewnie. Ale nigdy mnie nie pobiłeś, nigdy nie pociąłeś, nigdy nie dałeś się zabawiać ze mną swoim pierdolniętym kolegom…

- Nie wierz we wszystko co mówią.

- Jeśli teraz odejdziesz, zostawisz mnie z o wiele mniejszymi ranami na psychice niż te, które miały one. Więc to mi chcesz zafundować? Wyrzuty sumienia? Mam do końca życia myśleć, że to przeze mnie Dwayne nie żyje, prawda?

- Tak.

- I mówisz to tak po prostu?

- Tak – powtórzył ze śmiechem. – Czego się spodziewałaś? Że będę to ukrywał? To, że mam taki zamiar wcale nie zmienia faktu, że to ty podrzuciłaś do mojej głowy ten pomysł.

- Nie wystarczy ci, że mam zszarganą opinię, taśmę porno w sieci i brak zaufania ze strony własnej matki prawdopodobnie do końca życia?! A co z Beau?! Co z moimi wyrzutami sumienia po jego śmierci?!

- Beau nie zginął z mojej ręki. Ani przeze mnie. Potarzałem ci to już setki razy.

- A ja dalej w to nie wierzę.

- I nawet się temu nie dziwię. Dziwny zbieg okoliczności, to prawda. Gdybym był na twoim miejscu, w życiu bym nie uwierzył, że to nie moja sprawka, nawet nie prosiłbym o wyjaśnienia. Ale to nie byłem ja – powtórzył jeszcze raz, bardziej dobitnie, po czym odwrócił swój wzrok od wciąż siedzącej tuż obok niego dziewczyny. Przez jakiś czas w pokoju panowała nieprzyjemna cisza, którą przerwał w końcu wyciągając swój laptop z torby, którą rzucił gdzieś koło łóżka.

- Chcesz obejrzeć jakiś film? – spytał zwyczajnie, a Hope od razu pokiwała głową. W końcu coś do roboty, w końcu wymówka, żeby nic nie mówić i nie musieć na siebie patrzeć – cieszyła się w duchu. Przeglądał filmy na dysku, a ona zerkała mu przez ramię.

 - Tylko nie horror – zastrzegła, czytając tytuły.

 - Wiem, tchórzu. – Jego uśmiech był kpiący, ale jednocześnie chłopięco uroczy.

 - Nie boję się! Po prostu wszystkie nowe horrory są głupie, zero fabuły… Puść coś ciężkiego. Jakiś thriller psychologiczny, o.

  - Mój mózg nie funkcjonuje, nie nadążę za fabułą…

  - To ci potem opowiem, no weź.

  - Sama nigdy nie nadążasz.

  - Aaa, to spieprzaj. Sam wybieraj jak jesteś taki mądry.

  - Taki miałem zamiar.

  - No i bardzo dobrze.

  - No i świetnie.

                                                              * * *

 Hope była nieco zdziwiona, że minęły niemal trzy godziny, a Chrisa nadal nie było, ale w tym momencie wcale nie chciała, żeby wracał. W pokoju panował półmrok z powodu przesłaniających okna zasłon, a powietrze wisiało nad nimi ciężkie od papierosowego dymu. Ekran zdążył się już wygasić od momentu, kiedy film się zakończył, ale żadne z nich nie zwracało na to uwagi. Seth był tuż przy niej. Jego oddech na chłodnej skórze natychmiast sprawiał, że było jej przyjemnie ciepło. Całował jej szyję, jak dzieciak zostawiając na niej ślady ugryzień, którymi później mógłby się chwalić przed kolegami, a ona znów czuła się jego. Jęczała głośno za każdym razem, gdy zassał jej skórę zdecydowanie mocniej niż było to konieczne i choć wiedziała, że cała szyja będzie ją bolała już następnego dnia, nie próbowała nawet się odsunąć. Fakt, że oboje byli prawie nadzy również nie ułatwiał jej odwrotu. Swoim ciałem, nawet pełnym blizn i zasinień, Seth zawsze robił na niej wrażenie. Lubiła go oglądać, kiedy poruszał się nad nią w miarowym, szybkim rytmie. Czerpała z tego nie mniejszą przyjemność niż on, kiedy dotykał i pożerał wzrokiem jej zbyt chude ciało i gładką, jasną skórę. Jakkolwiek potworny by nie był, Seth był przystojnym mężczyzną – od początku nawet nie próbowała temu zaprzeczać. Gdyby nie to, sam tylko jego urok osobisty nie byłby w stanie wpędzić ją w aż takie kłopoty. Posiadanie „ciała wartego grzechu” nabierało w jego wypadku nowego, bardziej niebezpiecznego znaczenia.

Z jej gardła wydostał się niski dźwięk przypominający mruczenie, a palce zacisnęły się wokół jego szyi. I nagle wszystko ustało. Dłonie Setha wciąż spoczywały na jej podbrzuszu, ale już się nie poruszały. Czuła na sobie jego ciężar, ale teraz napierał na nią o wiele słabiej. Kiedy otworzyła oczy, twarz Setha znajdowała się tuż nad jej własną. Uśmiechał się do niej, podpierając na zgiętych rękach po obu stronach jej twarzy.

- W porządku, Hope? – zapytał, a ona przez kilka sekund patrzyła na niego w niezrozumieniu. Co w porządku? Jakie w porządku? O co w ogóle mu chodzi?

- Tak? – Jej odpowiedź brzmiała raczej jak kolejne pytanie. – Dlaczego?

- Powinnaś na siebie spojrzeć. Zamglone oczy, rozpalona skóra, kropelki potu na czole. Ocierasz się o mnie jak kotka w rui i jeszcze to pomrukiwanie…

- To się nazywa podniecenie, Seth. Widziałeś już coś takiego – warknęła, nieco zażenowana jego nagłą ochotą do rozmów. – Zazwyczaj tak dziewczyna okazuje, że chce się z tobą pieprzyć.

- Więc chcesz się ze mną pieprzyć?

- Taak? – Ponownie spojrzała na niego w konsternacji, coraz bardziej zbita z tropu i wkurzona jego pytaniami. Spodziewała się, że zaraz każe jej o to błagać jak na początku ich znajomości, ale Seth jedynie zaśmiał się, unosząc wyżej ponad jej ciało.

- Och, przykro mi Hope, ale ja nie mogę cię pieprzyć – odparł ze śmiechem. – Formalnie jesteś moją siostrą, to niemoralne. Gdybyś była moją lalką, to co innego, ale tak…

- Nie mówisz poważnie – warknęła z ukrytą groźbą w swoim zachrypniętym głosie, ale Seth już zdążył się z niej podnieść i powoli wciągał na siebie swoje spodnie, siadając na skraju łóżka. Jej ciało było rozgrzane do granic możliwości i jedyne, o czym mogła myśleć to jego dotyk. Patrzył na nią z rozbawieniem, jak gdyby czegoś oczekiwał, ale cokolwiek to było, Hope nie zamierzała mu tego dać. Zanim zdążył sięgnąć po swoją koszulkę, Hope złapała ją i prędko wciągnęła przez głowę, przysłaniając materiałem swoje prawie nagie, podrażnione jego dotykiem ciało. Kiedy wstała z łóżka, czuła jego wzrok na swoim nie do końca zakrytym tyłku.

- Dokąd to? – zapytał.

- Pod prysznic.

- Zimny?

- Wręcz przeciwnie, gorący. – Posłała mu złośliwy uśmiech, patrząc mu prosto w oczy. – Skoro ty nie potrafisz już mnie zaspokoić, to sama to zrobię.

- Już widzę jak ocierasz się o moją koszulkę, wchłaniasz jej zapach i wkładasz sobie palce, wyobrażając sobie, że to mój fiut.

- I będę jeszcze jęczeć – dodała. – Baaardzo głośno, żeby bez problemu dotarło do ciebie, kretynie, to, co tracisz.

- Jesteś pewna, że chcesz się w to bawić? – zapytał, uśmiechając się kącikiem ust.

- Zajebiście pewna.

- Więc przyjmuję wyzwanie.