43. Stany odmienne

Pod powiekami Hope na krótką chwilę pojawiła się czerwień. Ktoś zapalił światło, cicho domykając przy tym drzwi jej sypialni, ale dziewczyna nie miała siły podnieść głowy by sprawdzić, kto to był. Cisza przedłużała się, ktoś stał w progu, a ona czuła się obserwowana… Uchyliła tylko jedno oko, wciąż z policzkiem mocno wciśniętym w miękką poduszkę i westchnęła głośno. Seth stał naprzeciwko łóżka, opierając się o ścianę z rękami założonymi na piersi. Patrzył prosto na nią i uśmiechał się pod nosem. Kiedy zakryła się po szyję kołdrą, zbliżył się o krok czy dwa.

- Będziesz jeszcze spała, lalko? – zapytał swoim zachrypniętym, niskim głosem, pochylając się nieco nad jej ciałem, a w jej nozdrza natychmiast uderzył mocny zapach papierosów zmieszany z czymś przyjemnym, co szybko zidentyfikowała jako żel pod prysznic, albo szampon… Jakiś kosmetyk.

- Masz zamiar tutaj łazić? – odpowiedziała pytaniem, gdy chłopak zajął się przeszukiwaniem stojącej w pobliżu szafki. Hope przyjrzała się uważniej. Coś jej się nie zgadzało…

- Mam zamiar – potwierdził szorstko. – Więc jak?

- Więc nie będę już spała. Seth…

Przerwała, nagle uświadamiając sobie gdzie się znajduje. To nie był jej pokój. Ten był mniejszy, ciemniejszy i bardziej zagracony. Spała tu już kiedyś, ale nie potrafiła sobie przypomnieć w jakich okolicznościach. Nie leżała na kanapie Chrisa, na której spali we trójkę co noc; to łóżko wyglądało na kobiece… Zobaczyła popielniczkę na nocnej szafce i zdjęcie chłopaka z przeciętą twarzą tuż obok, przytulającego do siebie dwie młodsze siostry. Lacey. Sypialnia Lacey.

- O co chodzi z tą miną, laleczko? – zaśmiał się do niej Seth, wstając w końcu z podłogi z małym pakunkiem w ręku. Nie spojrzał co jest w środku, jedynie schował go prędko do kieszeni i zamknął nieswoją szafkę. Powoli sączące się przez okno światło podkreślało każde sine miejsce na jego ciele. Twarz miał spuchniętą i miejscami mocno zniekształconą, siniak przy jego skroni wyglądał na czarny, ale Seth nie wydawał się czuć bólu. Dopiero teraz Hope zauważyła, że ma mokre włosy. Po jego karku spływała kropla wody zmieszanej z krwią, by za chwilę wpić się z rozkoszą w jego koszulkę. Krew… Skąd ta krew? Hope próbowała dojrzeć ranę na skroni, ale żadnej tam nie było. I wtedy to sobie przypomniała.

Poczuła twardość metalu z boku swojej czaszki i usłyszała ten charakterystyczny klik. Przypomniał jej szczęk zamka w jego samochodzie tej nocy, kiedy spotkali się po raz pierwszy. Nie miała siły zapytać go „dlaczego”, nie mogła się też sprzeciwiać… Dała się zwieść jak mała dziewczynka, chłonęła jego kłamstwa jak gdyby nigdy wcześniej jej nie oszukał. Pozwoliła mu się przytulać, kiedy on tylko chciał odwrócić jej uwagę. To było okrutne, ale Hope nie czuła złości. Dlaczego miałaby czuć? To była walka o przetrwanie, a ona ją przegrała. Seth był drapieżnikiem, lalka tylko ofiarą. Mogła wmawiać sobie, że któregoś dnia to się zmieni, mogła próbować swojej odwagi, sprytu, mogła go błagać lub grozić, ale pod koniec dnia to on zawsze stawiał na swoim. Nie chciała na niego patrzeć, nie chciała podnosić głowy. Klęczała z czołem opartym o jego ramię i czekała. Mijały sekundy, ale broń nie wystrzeliła. Zacisnęła zęby i załkała, zaciskając pięści.

- Chciałeś mnie zabić! – krzyknęła do mężczyzny w sypialni, starając się skupić na nim swój wzrok. Seth stał już zdecydowanie bliżej, poruszał się niemal bezszelestnie. Kołnierz jego koszulki był już ciemnoczerwony. Krew spływała strumieniem, nie wiedzieć skąd. Na twarzy mężczyzny pojawił się grymas, który przypominał nieco jego zwyczajny, złośliwy uśmieszek, tym razem zniekształcony jednak przez opuchliznę i zakrzepłą krew.

- Oczywiście, że chciałem cię zabić. Tak samo jak ty chciałaś zabić mnie. Ale nie martw się, nie mam ci za złe – dorzucił, przysiadając się w nogach łóżka i wyciągając rękę w kierunku jej biodra. Dotyku jednak nie poczuła. – To Alex zrobił ci wodę z mózgu, kochanie, ale już po wszystkim, pora się uspokoić. – Jego oczy były niespotykanie ciemne, ale źrenice prawie niewidoczne. Nie zauważyła też, żeby mrugał, żeby oddychał… Podniosła się i z popłochem odsunęła od niego, opierając się o ścianę. – Najważniejsze, że obydwoje żyjemy, co laleczko? Będziesz mi teraz do końca życia wypominać, że…

- Nie! – przerwała mu szybko. Próbowała krzyknąć, ale głos ugrzązł jej w gardle.  – Ja cię zabiłam!

- O czym ty mówisz? – zaśmiał się, chyba próbując się do niej zbliżyć, ale zatrzymał się nagle prawdopodobnie przestraszony jej miną. – Lalko…

- Ktoś zaczął walić w drzwi, teraz pamiętam! Ktoś coś wrzasnął, a ty straciłeś kontrolę! Zabrałam ci broń… Boże, ja cię zabiłam!

Jej oddech zatrzymał się na dłuższą chwilę, kiedy nagle w piwnicy zrobiło się głośno. Jakiś mężczyzna krzyczał coś przez drzwi, ale nie potrafiła rozpoznać słów, jak gdyby mówił w innym języku. Seth zabrał dłoń z jej pleców, to była tylko sekunda, kiedy odwinęła się i stawiając wszystko na jedną kartę uderzyła z całej siły w jego ramię. Broń wypadła z jego dłoni i chyba tylko cudem udało jej się po chwili ją przechwycić. Wycelowała, zamknęła oczy. Mówił coś do niej, uśmiechał się; nie słuchała. Klamka poruszała się w dół i górę niemal bez przerwy. Rozpoznała kilka słów, które dobiegały spoza piwnicy.

- Chcę w tej chwili usłyszeć jak to gówno strzela, Seth! Nieważne co mówił Alex, sytuacja się zmieniła… Psy!

Nic z tego nie rozumiała, jej ręce drżały, dłonie tak strasznie się pociły.

- STRZELAJ!

Nie pomyślała, co to wszystko mogło oznaczać, rozkaz padł tak nagle, a ona posłuchała go bez chwili zastanowienia. Nacisnęła spust, czuła jak odrzuca ją do tyłu, słyszała tylko straszny huk, który na chwilę ją ogłuszył. Nie zauważyła, kiedy Seth padł na posadzkę, widziała tylko krew powoli spływającą do jej stóp… Pamiętała teraz wyraźnie jaka była ciemna. Podczołgała się w kierunku mężczyzny, zobaczyła dziurę w jego skroni. Miał otwarte oczy, ale nie było w nich życia. Zaczęła wrzeszczeć, ale wcale się nie słyszała.

Skulona na swoim miejscu w obcym domu, w czyimś łóżku, patrzyła tępo przez siebie na zjawę, która nie miała prawa tutaj być. W momencie zrozumiała, skąd wzięła się krew spijana przez jasny materiał jego koszulki. Teraz jednak zostało jej zaledwie troszkę. Seth, żywy czy nie, przyglądał jej się uważnie. Na jego twarzy rysowało się zmartwienie i Hope uświadomiła sobie, że dopiero teraz musiało do niego dotrzeć, że nie żyje. Chciała go dotknąć, ale bała się, że się rozpłynie. Chciała się obudzić, tak bardzo chciała się obudzić…

- Nie, to wszystko nie tak miało być! Mieli nas wypuścić, ktoś wezwał policję, mieliśmy być wolni, oboje! – powtarzała do siebie pod nosem, nie oczekując nawet jego odpowiedzi.

- Lalko, jesteś totalnie nagrzana.

- Mogliśmy wyjść z tego cało, nie musiałam cię zabijać… Gdybyś nie przyłożył mi tej pieprzonej broni do głowy… Dlaczego to, kurwa, zrobiłeś?! Mogliśmy z tego wyjść!

- Do kurwy nędzy, uspokój się!

Świat zaczął się trząść, przed jej oczami zawirowało. Nie rozumiała co się dzieje, ale czuła jak lodowato zimne dłonie mocno ściskają jej ramiona. Dopiero po chwili zauważyła, że to Seth nią trzęsie. Włosy zakryły jej mokrą od potu i łez twarz, ledwie go przez nie widziała. Klęczał naprzeciwko niej, prawie jak żywy, upiorne palce mocno wbijał w jej gorącą skórę.

- Przestań pierdolić i posłuchaj mnie przez chwilę! Coś ci się przyśniło…

- Wiem, wiem, chcę się obudzić… Proszę, Seth, ja chcę się tylko obudzić! Puść mnie, nie dotykaj mnie, odejdź! Przestań mnie straszyć, odejdź! Dlaczego mi to robisz?! Seth, dlaczego…

Umilkła w momencie, kiedy poczuła ból. Nie uderzył zbyt mocno, ale czuła zimno rozchodzące się po jej policzku w miejscu, gdzie jego dłoń zetknęła się ze skórą. Prawie go nie czuła, a jednak poleciała w bok odrzucona siłą uderzenia i prawie spadłaby z wąskiego łóżka, gdyby nie złapał jej w ostatniej chwili. Przestała mówić, nagle nie miała już nic więcej do powiedzenia, a Seth przyciągnął ją do siebie i spojrzał jej w oczy, kładąc obie dłonie po dwóch stronach jej twarzy. Pogłaskał palcami miejsce, które przed chwilą uderzył, ale znów raczej to widziała, nie czuła.

- Wpadłaś w histerię. Totalnie ci odwaliło po tym jak stamtąd wyszliśmy i nie potrafiłem cię uspokoić. Udało mi się dociągnąć cię do Lacey i dałem ci połknąć cokolwiek miała, żebyś tylko doszła do siebie. Nie wiem co to było, Lace też twierdzi, że nie wie. Ścięło cię raz dwa, zaraz potem zasnęłaś, przeniosłem cię tutaj i czekałem aż się obudzisz…

- Chcę się obudzić…

- Nie śpisz już, kretynko, czy ty w ogóle słuchasz co do ciebie mówię?! Twoja matka jedzie do Basin City, wydzwania jak popierdolona, ogarnij się, bo wsadzi mnie do pierdla razem z nimi!

- Moja… matka?

- Nagadałaś mojemu skurwiałemu ojcu, że cię pieprzę? No to się podzielił tą wiedzą z mamusią. Przy okazji musiał też wspomnieć coś o waszym najściu i ukrywaniu się przed Alexem, bo Sheryl postawiła na nogi połowę posterunków w całym jebanym Waszyngtonie. Alex dostał cynk, spierdolił z córeczką, a Nigela i resztę zgarnęli. Musieli nas wypuścić. Prochy w domu, pobicie i zastraszanie to jedno, a trzymanie córki pieprzonej pani adwokat w piwnicy to zupełnie co innego…

- Tak, pamiętam, ten człowiek krzyczał coś o psach…

- Chciał, żebyśmy strzelili w ścianę, żeby nie dostać kulki po otwarciu drzwi.

- Ale ja nie strzeliłam w ścianę! – przerwała mu ponownie, ignorując jego pełne irytacji westchnienie. – Strzeliłam w ciebie!

- Tak? Ty nawet nie dotknęłaś tej pieprzonej broni, głupia lalko, próbowałaś chyba mi ją wyrwać i musiałem się męczyć, żeby wcelować w drzwi i nie przestrzelić ci przy tym twojej ślicznej małej rączki. Ale podziwiam wyobraźnię – dodał, śmiejąc się znowu, ale tym razem przerwał niemal natychmiast, automatycznie przyciskając rękę do żeber i klnąc coś cicho pod nosem.

- Dlaczego strzelałeś w drzwi zamiast w ścianę, jak chciał?! – zapytała, jak gdyby miało to teraz jakieś znaczenie. Mężczyzna uśmiechnął się ponownie i tym razem chyba widziała, że w jego martwych, ciemnych oczach coś się zaświeciło.

- Głównie po to, żeby go wkurwić – odparł prawie dumnie. – Nie żebym wierzył, że trafię akurat w niego, ale próbować można, nie? Hej, nawet ty próbowałaś we mnie celować, miałbym być gorszy?

- Ja… Ja nie wiem już w co wierzyć… - westchnęła, po raz pierwszy wyciągając dłoń w jego kierunku i dotykając zimnej skóry na jego twarzy. – Dlaczego nic nie czułam, kiedy mnie uderzyłeś?

- Morfina. Ja też nic nie czuję. Chodź, musimy się zbierać. – Seth wstał szybko z miejsca, odrywając od siebie jej małą dłoń i zaraz rzucił w jej stronę kilka ubrań, które rozpoznała.

- Rozebrałeś mnie?! – spojrzała na siebie zaskoczona, dopiero teraz zauważając, że ma na sobie tylko bieliznę. Seth chciał coś chyba odpowiedzieć, ale w tym samym momencie drzwi sypialni się otworzyły i Hope zakryła się kołdrą po samą szyję, patrząc w tamtą stronę ze strachem w jasnych oczach. Chris pojawił się tak nagle, że ledwo go rozpoznała. Bez przywitania podszedł do łóżka i nachylił się nad nią. Złapał jej podbródek, delikatnie, prawie z czułością, i spojrzał prosto w jej oczy.

- Jak się czujesz? – zapytał, nie zwracając uwagi na Setha. Hope wciąż była zbyt skołowana by do końca zrozumieć, co tu się dzieje. Dlaczego Chris tak się zachowywał? Czemu nawet nie spojrzał na swojego przyjaciela, czemu był dla niej taki czuły w jego obecności?! On go nie widzi – doszło do niej po chwili. – Seth, albo zjawa… to coś miało rację. Jestem naćpana. Gadam z duchem, do cholery, muszę być naćpana!

- Chris, ja nie wiem co się dzieje….

- Cii, już dobrze, jesteś bezpieczna – powiedział do niej cicho i w tym momencie poczuła przy sobie jego ciepłe ciało. Przytulił ją mocno, a ona patrzyła szeroko otwartymi oczami znad jego ramienia na zjawę, która stała tam jakby nigdy nic, nie odwracając wzroku. Seth wyglądał na lekko zirytowanego, ale nie odezwał się ani słowem, a uścisk coraz mocniej się zaciskał. Czuła, że Chris drży i rozumiała, że potrzebował tego tak samo mocno jak i ona. Co takiego stracił tej nocy?

- Proszę, niech mi ktoś wyjaśni, co tutaj się dzieje… - szepnęła tak cicho, by jedynie Chris był w stanie to usłyszeć, ale to nie on jej odpowiedział.

- Już ci mówiłem – wycedził przez zęby Seth, wyglądając na coraz bardziej wyprowadzonego z równowagi. W drzwiach pojawił się ktoś nowy, jakaś dziewczyna, której Hope nigdy wcześniej nie widziała na oczy. Stała tam i po prostu patrzyła jak Chris ją obejmuje. Nie mówiła ani słowa i po chwili spuściła wzrok.

- Musieliśmy dać ci coś na uspokojenie, musisz się czuć skołowana – powiedział Chris, gładząc powoli jej włosy. – To przejdzie lada moment, obiecuję. Musimy wracać do mnie, twoja mama będzie tu niedługo. Wyjechała z Seattle już dawno, mamy może godzinę… Lacey nie zgodziła się, żeby przyszła tutaj. Boi się glin.

- Też bym się bał na jej miejscu, chuj wie ile tu trzyma tego gówna, którym przez przypadek ją naćpaliśmy – warknął Seth i choć Hope zupełnie nie wiedziała dlaczego, tym razem Chris zareagował.

- Sam jej to podałeś – rzucił w kierunku przyjaciela, odsuwając ją od siebie delikatnie. – Nic jej nie będzie. Nic ci nie będzie, Hope, zobaczysz…

- Chris… Seth… Ty go widzisz? – zapytała poważnie, patrząc blondynowi w jego jasne oczy. – Widzisz Setha?

- Ech… co?

- Lalka ubzdurała sobie, że mnie zabiła – wyjaśnił z uśmiechem Seth i tym razem dziewczyna w drzwiach poruszyła się niespokojnie i nagle wybuchła śmiechem. Śmiała się głośno i tak ładnie, że Hope chciała słuchać jej śmiechu już zawsze. Był taki melodyjny, taki radosny, całkiem dziecięcy. Mężczyźni nie zwracali na nią większej uwagi i brunetka znów zaczęła się zastanawiać, czy to nie kolejny wybryk jej wyobraźni.

- Nikogo nie zabiłaś, ty nie – zapewnił ją Chris, odsuwając jej włosy za ucho i podnosząc się powoli z łóżka. – Musiało ci się to przyśnić, może przewidzieć…

- Boże, jak dobrze… - westchnęła, uspokojona w końcu opadając z westchnieniem z powrotem na miękką poduszkę.

- Mówię jej to od pół godziny, mogłem zawołać cię od razu – mruknął pod nosem Seth, wyglądając na nieco urażonego, ale zaraz potem rzucił spojrzenie w stronę dziewczyny stojącej w drzwiach i Hope od razu zrozumiała, że musiał się na kimś wyżyć. – Nie masz nic lepszego do roboty niż sterczeć tu i rżeć? Zrobiłaś swoje, już ci podziękowałem, będziesz jeszcze długo się tu kręcić?

- Tak długo jak Chris będzie się tutaj kręcił – odparła wciąż rozbawiona dziewczyna, starając się nie zwracać najmniejszej uwagi na jego złość, ale Hope miała wrażenie, że skuliła się nieco pod niewidzialnym naciskiem niskiego głosu. – Ja… ja wracam z nim. – Wzruszyła ramionami.

- Nie dzisiaj. Chris jest nam potrzebny.

- Więc będziesz musiał mnie znosić tak długo jak to potrwa. Rozmawialiśmy o tym i…

- Gówno mnie to obchodzi, Scout. Wierz lub nie, ale miałem naprawdę ciężką noc, więc proszę cię po raz ostatni po dobroci – wypierdalaj stąd.

- Hej, Seth! – Chris podniósł głos niemal natychmiast, ale Scout przerwała mu w pół słowa.

- Słuchaj no, panie zmartwychwstały, nie możesz już mną pomiatać po kątach! Też miewałam ciężkie noce, cały kurwa okrągły rok ciężkich nocy i ty mi wcale nie ułatwiałeś zadania, więc teraz nie licz na to, że ja będę posłuszną laleczką, jaką wciąż mnie widzisz, i zrobię ci dobrze znikając stąd w cholerę!

- Jesteś tego pewna? – zapytał, podchodząc do niej natychmiast. Chris ruszył w ich stronę, ale zatrzymał się w pół kroku. Lalka nie widziała wiele, bo przesłonił jej widok, zauważyła tylko jak Seth zatrzymuje się tuż przed tą dziewczyną, kładąc swoje dłonie na ścianie po obydwu stronach jej ciała, blokując jej drogę ucieczki, i nachyla się nad nieznajomą coraz mocniej. – Sama powiedziałaś, że nie chcesz wchodzić mi w drogę. Bardzo dobrze, wciąż jesteś posłuszna. I cii, nie rób tej miny i mi nie przerywaj, to że teraz pieprzy cię Chris obchodzi mnie tyle co zeszłoroczny śnieg. Może posuwać cię w każdą pierdoloną ranę, którą wycięłaś sobie na brzuchu na moją cześć, ale jeśli zaczniesz plątać mi się pod nogami to sam rozerwę każdą z nich, jedną po drugiej, i tym razem nie będzie co zszywać.

- Kurwa mać, Seth, zostaw ją w spokoju!

- W porządku, Chris – przerwała mu natychmiast dziewczyna, a Hope zauważyła, że na karku Setha pojawiła się jej drobna dłoń. Z jakiegoś powodu poczuła się nieswojo, nie na miejscu, jak gdyby podsłuchiwała czyjąś bardzo prywatną rozmowę, ale z drugiej strony poczuła coś na kształt zazdrości. Jeśli ta dziewczyna z burzą ciemnych loków na głowie była kiedyś lalką Setha, to ona zna go o wiele lepiej od niej. I Chrisa też. Panowała nad sytuacją, miała wszystko pod kontrolą, nawet jeśli Seth myślał pewnie to samo o sobie. Dla porównania miała siebie – ledwo żywą, zmieszaną, z zaschniętymi łzami na policzkach. Nawet Chris nie potrafił poradzić sobie ze złością przyjaciela. A ona tak.

- Wiem, że nie miałeś tego na myśli – powiedziała cicho do bruneta, a jej palce zaczęły powoli wplątywać się w krótkie, mokre jeszcze włosy. – I zapomnę o tym, co powiedziałeś… A ty zapomnisz, że nalegałam. Zgoda? – Seth nie odpowiedział, ale odsunął się od niej posłusznie.

- Wypieprzaj – rzucił w jej stronę, chociaż wcale już nie musiał. Dziewczyna kierowała się do wyjścia. Chris ruszył w ślad za nią i za chwile słyszeli tylko jak rozmawiają o czymś cicho w przedpokoju. Seth wyjął z kieszeni pakunek, który przed chwilą zabrał z szafki Lacey i wyjął z niego małą tabletkę, którą natychmiast połknął. – Ubierzesz się w końcu czy mam ci pomóc? – warknął na Hope, patrząc na nią kątem oka.

Dziewczyna nie odpowiedziała. Postanowiła zachować choć odrobinę godności i nie wdać się w pyskówkę, sięgnęła więc po swoją bluzkę i nie zważając na to jak bardzo jest brudna i w ilu miejscach podziurawiona powoli wsunęła ją przez głowę.

* * *

Otworzył jej drzwi, ale nie zdążył się nawet przywitać. Nim ktokolwiek powiedział choć słowo, po maleńkim przedpokoju odbił się odgłos uderzenia. Sheryl stała przed nim z wściekłą miną. Jego policzek piekł, więc automatycznie dotknął go zimną dłonią. Nie miał pojęcia, skąd ta suka miała tyle siły, ale natychmiast zapragnął jej oddać.

- Miałeś jej pilnować! – krzyknęła do niego, zatrzaskując za sobą drzwi wejściowe. Hope siedziała ukryta w pokoju, Seth zostawił ją tam przykrytą kocami z parującą kawą w dłoniach, mając nadzieję, że będzie miała siłę chociaż udawać, że wszystko jest z nią w porządku. Sheryl nawet nie zapytała o swoją córkę, może tylko przelotnie zerknęła na jej kurtkę, upewniając się, że dziewczyna jest w mieszkaniu. Wyładować musiała się jednak na nim. – Byleś za nią odpowiedzialny i spójrz, na co ją naraziłeś! Co robiłeś z nią u tego kryminalisty, no co?! – popchnęła go lekko, starając się usunąć sobie go z drogi i tym razem Seth nie wytrzymał już i złapał ją mocno za ramiona, aż zgięła się nieco i zamknęła na chwilę. Gdyby naprawdę wiedziała co stało się u Alexa, już bym siedział – pomyślał, uśmiechając się do siebie. – Powinienem jej powiedzieć o piwnicy, o broni, o tym jak lalka jęczała pode mną, żeby zaraz potem wylądować z bronią przy głowie, jak odbiło jej po tym, jak naćpałem ją chuj wie czym… Sheryl to by się spodobało. Powinienem jej powiedzieć.

- Puszczaj mnie i przepuść do mojej córki! Chcę zobaczyć Hope, chcę wiedzieć, że wszystko z nią dobrze!

- Nic nie jest dobrze, głupia suko. Wszystko się pojebało! Hope jest przerażona, ale to nie ja nawciskałem jej kitów, że świat jest dobry i nigdy nic złego jej się nie stanie. Nie dziw się, że jest teraz nieco zawiedziona!

- Będziesz mnie pouczał jak mam wychowywać swoje własne dziecko?!

- Ona nie jest twoim dzieckiem, ja jestem! – warknął, popychając ją mocno na ścianę, ale kiedy tylko zbliżył się do niej, usłyszał za sobą krzyk swojej siostry.

- Uspokójcie się!

- Hope… - Sheryl zmieszała się natychmiast, odruchowo poprawiając włosy, ale kiedy ruszyła w jej stronę Seth natychmiast ją zatrzymał.

- Nie wygłupiaj się, proszę – mruknęła dziewczyna, kładąc dłoń na jego ramieniu. Z jakiegoś powodu mężczyzna poczuł się dziwnie. Czuł na sobie jej palce, tak słabe, ale zaciskające się z taką pewnością. Trafiła w któryś z licznych siniaków, ale to wcale nie bolało. Wiedział, że nie chciała, by bolało. Obejrzał się i spojrzał w jej twarz. Hope nie patrzyła na swoją mamę, patrzyła prosto w jego oczy i od razu wiedział, że jest zgubiony. To był ten wzrok, który Ann posyłała mu niedługo przed zerwaniem, Scout przed tym, jak pocięła swoje ciało i nawet Lacey zaraz po śmierci swojego brata. Wyrok zapadł. Był już skazany. Jego lalki miały ogromną moc, choć nikomu nigdy tego nie zdradził. Były jedynym, co naprawdę posiadał na tym świecie. Jedynym, co pozwalało mu się zatracić. Pokręcił głową, odchodząc spokojnie. Sheryl rzuciła się na córkę tuląc ją w swoich ramionach, ale Hope nie zamknęła oczu ani na krótką chwilę. To się nigdy nie zdarzyło – pomyślał, wychodząc po piwo. – Narkotyki namieszały mi w głowie. Jutro nic z tego nie będzie prawdziwe. Jeśli będzie, kolejna zabawka jest stracona…

Chwilę potrwało nim alkohol zaczął działać, ale nie wyszedł z kuchni do momentu, kiedy nie był już pewien, że będzie się zataczać. Kobiety rozmawiały w drugim pokoju. Sheryl mówiła, Hope potakiwała albo odpowiadała tak cicho, by nie mógł tego nawet usłyszeć. Domyślił się jednak wszystkiego. Nie chciał ich słuchać, ale nie potrafił tak po prostu się na to wyłączyć, nawet teraz. Przeklinał w myślach Chrisa, pisząc do niego kolejne smsy. Cisza z jego strony była o wiele gorszym rodzajem ciszy niż ta, którą powitano go w pokoju.

- Drogie panie – uśmiechnął się do obydwu najbardziej nieszczerze jak było to możliwe, choć w tym momencie wychodziło mu to całkiem naturalnie. – Mam nadzieję, że już nadrobiłyście zaległości. Jeśli nie, będę zmuszony was przeprosić, pieprzycie trzy po trzy – zwłaszcza ty, mamusiu – a mnie zaczyna boleć już głowa.

- Nienawidzę, kiedy mówisz w ten sposób – mruknęła kobieta, z niesmakiem oglądając jak jej syn z trudem zatacza się na stojący nieopodal fotel. – Co ci się stało z twarzą?

- Och, to? Malutki wypadek, ale dziękuję za troskę. To miłe zobaczyć, że się martwisz po tylu latach. Poczekaj, niech no pomyślę, dlaczego akurat teraz… Pewnie tylko tak przy okazji, najważniejsza przecież jest Hope.

- Seth…

- Nie, w porządku. Dla mnie też liczy się tylko to, że naszej księżniczce nic się nie stało. W końcu to moja młodsza siostra, muszę być za nią odpowiedzialny. Muszę. Tak to wynika z natury, nie? Naturalny porządek. Chociaż może nie mówmy o tym za dużo, zdaje się, że wszystkie prawa natury zakazują też pieprzyć własną siostrę… Albo to tylko ludzkie prawa?

- Seth, naprawdę chcesz teraz o tym rozmawiać?

- Nawaliłeś się – podsumowała szybko Hope, bardziej zgryźliwie niż by się tego spodziewał. Jej twarz na powrót nabrała kolorów i dziewczyna wyglądała o wiele lepiej. Nie trzęsła się już, jej oczy przestały błyszczeć, a grube koce spoczywające na jej kolanach zakrywały większość siniaków. – Zawsze dużo gadasz, kiedy się nawalisz. Z tą swoją… dziwną manierą. Mama ma rację, jest strasznie wkurwiająca.

- To się nazywa ironia. Albo sarkazm. Czasem cynizm. Albo jeszcze jakoś inaczej. Musisz poszerzać słownictwo, siostrzyczko.

- Musisz tak pieprzyć?

- Muszę. Chcę wam coś wyjaśnić. – Zerwał się nagle z fotela, stając tuż przed kanapą prawie pewnie, ale zaraz zatoczył się nieco i Hope musiała złapać go za nogawkę, by na powrót odzyskał równowagę. – Dziękuję, kochanie. – Posłał uśmiech w jej stronę, ale ona go nie odwzajemniła. - A teraz słuchajcie, mam ważną wiadomość! Zwłaszcza dla ciebie, mamusiu. Tak, wiem po chuj się tutaj pojawiłaś. Pierwszy raz zresztą, czyż nie słodko jest odwiedzić swojego pokurwionego synalka? W końcu mamy okazję porozmawiać, w końcu mam okazję powiedzieć ci to, co leży mi na sercu! Hope, skarbie, mam nadzieję, że się nie obrazisz, ale tyle osób wie już, że się pieprzyły, że chyba czas najwyższy przestać to ukrywać!

- To nie jest śmieszne, Seth… - warknęła dziewczyna, ale zignorował ją bez mrugnięcia okiem.

- Wiem, że ojciec do ciebie dzwonił i wiem, co ci powiedział – zwrócił się do Sheryl, która spoglądała na niego bez słowa, tylko raz za czas posyłając dziwne spojrzenia swojej córce. Kątem oka Seth zauważył, że przestała trzymać jej rękę i uznał to za dobry znak. – Domyślam się też, co o mnie myślisz. „Ten sukinsyn pieprzy moją córkę!”. Och, masz rację, ale to nie jest do końca prawda…

- Zamknij się! Przestań gadać od rzeczy, to jest…

- Tak naprawdę rzecz w tym, że ja ją kocham! Zakochałem się w tobie, siostrzyczko, od pierwszego wejrzenia… To było silniejsze ode mnie! Wiem, nigdy ci o tym nie mówiłem, ale czas najwyższy… Doceń moją szczerość, nawet pijacką, nie możesz mnie teraz odrzucić… lalko.

Dotychczas Hope była w stanie nad sobą panować. Mogła to przemilczeć, rozważać swoje możliwości, szybko analizować w głowie jego bełkotliwą mowę… W ostatnim słowie Seth zawarł jednak tyle nienawiści, że dłużej nie była w stanie tego znieść. Nim sama zrozumiała co robi, podniosła się natychmiast i z całej siły uderzyła go w twarz. Nie z otwartej dłoni, jak wcześniej jej matka. Zacisnęła pięść i w tym jednym ciosie zawarła całą swoją złość, wszystkie żale, to dziwne uczucie, którego doznała, kiedy skłamał, że ją kocha.

- NIGDY nie żartuj w ten sposób, Seth! – wrzasnęła, nim mężczyzna zorientował się co się stało. – Nigdy nie używaj słowa „lalka” i „kocham” w jednym zdaniu, nigdy nie każ mojej matce wierzyć, że byłabym taką kretynką, żeby związać się z kimś takim, nigdy więcej ci na to nie pozwolę!

- I co zrobisz? – zaśmiał się, próbując ją do siebie przyciągnąć, ale Sheryl wstała natychmiast i odepchnęła go w bok, byle jak najdalej od swojej córki. – Pobijesz mnie na śmierć?!

Dziewczyna nie miała pojęcia, czy chce wdawać się w tę pyskówkę. Nie myślała, zebranie myśli było w tym momencie niemal niemożliwe, ale kiedy usłyszała zgrzyt klucza w zamku, instynktownie wiedziała co robić. Nim Seth i ich matka w ogóle zauważyli, zerwała się z miejsca i kiedy tylko Chris stanął w progu, rzuciła mu się na szyję, przytulając się najmocniej jak tylko mogła. Chłopak zesztywniał, przez chwilę nie odwzajemniając jej czułego gestu, ale im bardziej uparcie wplątywała palce w jego włosy, tym mocniej czuła jak jego mięśnie powoli zaczynają się rozluźniać. Gdy poczuła jego dłonie na swoich plecach, wydała z siebie jakiś dziwny, przypominający łkanie odgłos, ale postarała się o to, by jej szept mógł usłyszeć tylko Chris.

- Pomóż mi – prosiła, niemal muskając wargami jego ucho.

- Co jest? – zapytał tak samo cicho, ale gdy nie odpowiedziała, powtórzył swoje pytanie głośniej. – Co tu się do cholery stało?

- Seth się nawalił – odpowiedziała, odsuwając się i wskazując brata drżącą dłonią. – Nawalił się i opowiada mamie, że niby ze mną sypia!

- Stary, to chore… Nawet jak na ciebie, serio. Nie widzisz, co one przeszły?! – krzyknął, zbliżając się do przyjaciela. – Musisz je jeszcze wkurwiać?! Opanuj się! Scout, bądź tak miła i powiedz coś swojemu facetowi, może ty masz na niego jakiś wpływ…

- O ma, ogromny – warknął Seth, uśmiechając się pod nosem. – Kochanie, masz jakieś fajki? – zwrócił się do którejś z dziewczyn, ale żadna z nich nie była pewna, o którą tak naprawdę mu chodzi. Hope nie poruszyła się nawet, modląc się w duchu, żeby Scout jakoś zareagowała. Spojrzała na nią w końcu, a szatynka przewróciła oczami.

- W porządku – powiedziała swoim dźwięcznym, dziewczęcym głosikiem, do którego Hope wciąż nie potrafiła się przyzwyczaić. – Chodź ze mną – zwróciła się do Setha, podchodząc do niego i delikatnie przytulając się do jego ramienia. – Wystarczy tego. Chodź do kuchni, muszę z tobą porozmawiać… Serio, Seth – dodała już nieco poważniej, widząc, że mężczyzna wciąż nie reaguje na jej dotyk, jedynie uważnie przyglądając się swojej laleczce. – Zapalimy i pogadamy, no chodź.

- Znikaj stąd, mamusiu – warknął jeszcze na odchodne, za chwilę znikając w drzwiach kuchni. – Nie chcę cię już dzisiaj widzieć! W twoim domu mogę chociaż udawać, że przestrzegam twoich zasad, ale teraz jesteś u mnie.

Gdy tylko zniknął, Sheryl opadła na kanapę. Wyglądała na wykończoną, kiedy prędko przecierała oczy i całą twarz, unikając spojrzenia zarówno swojej córki jak i jej domniemanego chłopaka.

- Ten człowiek mnie wykańcza – wyjaśniła tylko cicho, nie oczekując nawet odpowiedzi. – Hope, wracajmy do Waszyngtonu. Nie mam pojęcia jak ty wytrzymujesz z nim na co dzień, ale nie mogę ci na to dłużej pozwalać. On cię zniszczy…

- Mamo… Przecież wiesz, że on nie mówił poważnie. Chciał ci tylko dopiec, ja…

- Już to słyszałam – przerwała jej prędko, a Hope nie do końca była w stanie stwierdzić, o czym tak naprawdę mówi jej mama. Nie chciała słuchać w jej usprawiedliwienia, bo już jej nie wierzyła, czy po prostu Seth przestał być przekonywujący? Na wszelki wypadek usiadła jednak koło niej i chwyciła matczyną dłoń.

- Mamo, przepraszam.

- Ty?! Ty nie masz mnie za co przepraszać, Hope, to ja urodziłam tego… Tego… Och, co mi strzeliło do głowy, żeby sprowadzać go do nas?! Hope, proszę, nie kłóć się ze mną tym razem, wróćmy do Waszyngtonu! Możemy wyjechać już teraz, prześpisz się w samochodzie, będziemy w domu za najwyżej parę godzin…

- Nie powinna pani prowadzić w tym stanie – rzucił prędko Chris, a Hope spojrzała na niego niepewnie.

- Tak, pewnie masz rację. Ale wybacz, nie zostanę tu ani chwili dłużej.

- Mogę podrzucić panią do hotelu, czy coś… Jest jeden na obrzeżach miasta. Chujowe miejsce, ale uwolni się pani na chwilę od całego tego zamieszania…

- Świetnie – mruknęła pod nosem kobieta, prędko wyciągając rękę po swoją torebkę. – To dobry pomysł. Hope, zabierz swoje rzeczy, pojedziemy tam i odpoczniemy, a potem…

- Mamo… nie mogę…

- MOŻESZ. Nie kłóć się ze mną teraz, Hope, mówię poważnie! Jeśli w tej chwili nie wyjdziesz ze mną z tego mieszkania wywlokę cię stąd siłą i zawiozę prosto do domu! Już dawno powinnam to zrobić, i z tobą i z Sethem paręnaście lat temu! Zbieraj się!

- Tam zginął Beau – odpowiedziała poważnym głosem dziewczyna, ale zaraz potem zalała się łzami. – W tym hotelu! To jedyny w okolicy, zatrzymał się tam, kiedy do mnie je-jechał i…

- Och, Hope, przepraszam! – Brunetka poczuła uścisk jej roztrzęsionych ramion, ale dopiero kiedy poczuła dłoń Chrisa na swoim ramieniu była w stanie choć odrobinę się uspokoić. – Chris ma rację, wszyscy potrzebujemy odpoczynku. Jesteś pewna, że mogę cię tu zostawić? Z nim? – dodała, wskazując wzrokiem drzwi kuchni.

- Seth pewnie przenocuje u Scout, jak zwykle – mruknął Chris, a Sheryl nie potrzebowała już dalszych wyjaśnień. Nie minął kwadrans, kiedy oboje wyszli z mieszkania, zostawiając Hope samą na kanapie, trochę już spokojniejszą i z ogromnym poczuciem ulgi. Ledwie jednak drzwi wejściowe trzasnęły za ich drzwiami, drugie otworzyły się z hukiem. Seth wszedł do pokoju, wyglądając teraz na całkowicie trzeźwego, ale nie zbliżył się do niej, jedynie przysiadł naprzeciwko, a zaraz za nim wmaszerowała do pokoju ta dziewczyna, z dziwną miną miętosząc w palcach papierosa.

- Okej – powiedziała cicho, patrząc na nich oboje. – Niech mi ktoś teraz wyjaśni o co tu do cholery chodzi…