42. Odtrutka

Tuż przed świtem w Basin City robiło się najciszej. Było jeszcze ciemno, kiedy dziewczyna zobaczyła mężczyznę wychodzącego z bramy szybkim, pewnym krokiem, ale lada moment spodziewała się pierwszych promieni zimowego słońca. Księżyc w pełni świecił jasno nad jej głową, tylko gwiazdy zdążyły już zniknąć. To była ładna, choć zimna noc – kolejna już z tych, które spędziła poza domem. Oparta o swój samochód, obserwowała przez chwilę jak Chris znika w jednej z bocznych uliczek nim zdecydowała się ruszyć za nim. W lewej dłoni mocno ściskała kluczyki. Nauczyła się zawsze przeplatać je przez palce, by w razie potrzeby jej cios był bardziej bolesny. Nie chciała pamiętać, kto kazał jej to zrobić za pierwszym razem. Byli wtedy sami w najgorszej części niewielkiego miasta, otoczeni zewsząd przez ludzi, z którymi nie chciała mieć nic wspólnego. Seth zabronił jej się odzywać. Jedyny odgłos, jaki wydała z siebie  tamtej nocy to krzyk, kiedy ktoś z całej siły szarpnął jej ramię.

Niemal nieświadomie odtworzyła teraz tę sytuację, to siebie jednak stawiając w roli oprawcy. Kiedy tylko udało jej się dogonić Chrisa, złapała za jego kurtkę najmocniej jak potrafiła i pociągnęła go w tył. Jak zwykle miał w uszach słuchawki – nie słyszał uderzających o chodnik obcasów i wyglądał na zaskoczonego tym nagłym atakiem. Odwrócił się natychmiast, gotowy zareagować, ale opuścił dłoń widząc ją przed sobą. Ciemne oczy były pełne niedowierzania. Chris wyglądał na nieco skołowanego, ale odwzajemnił jej uśmiech i uspokoił się niemal od razu, kiedy go puściła. Wyłączył muzykę i odezwał się do niej pierwszy, ale Scout nie miała czasu na błahe przywitania. Rzucone w ciemność „jak leci” brzmiało absurdalnie wśród zaciemnionych, cichych budynków.

- Gdzie idziesz? – zapytała, przyglądając się siniakom na jego zakrytej przez kaptur twarzy.

- Do domu… chyba – odparł niepewnym głosem.

- Kłamiesz – wyczuła natychmiast, nawet jeśli kierował się we właściwą stronę. – Gdzie idziesz?

- Scout, przepraszam cię, ale nie mam teraz czasu…         

- Wiem, co się stało – szepnęła, na co uniósł zdziwiony brwi. – Wieści szybko się tu roznoszą.

 - Ja… Co wiesz?

- Wiem co zaszło u Lacey. Wiem, kto był za to odpowiedzialny i wiem, gdzie idziesz.

- Więc powinnaś o tym jak najszybciej zapomnieć. Im mniej wiesz, tym mniej można z ciebie wyciągnąć. To zresztą wcale cię nie dotyczy – warknął nieco wkurzony, co wcale jej do niego nie pasowało. Wcześniej znała Chrisa wyłącznie jako przyjaciela swojego oprawcy. Bardziej ułożoną i odpowiedzialną część zespołu, tego, który słuchał i odpowiadał półsłówkami, tego, który spełniał każdą prośbę popapranego Setha z posłusznością godną niewolnika i jedynego, który był czasem w stanie go powstrzymać. Odkąd wróciła do miasta sprawy nieco się skomplikowały. Chris nadal był przyjacielem Setha, ale ona nie była już lalką. Blondyn wciąż traktował ją z pewną rezerwą, ale odniosła wrażenie, że całkiem lubi ich nowy, potajemny układ i wysyłane ukradkiem SMSy, na które nie miał czasu, a jednak nie pozostawił bez odpowiedzi ani jednego. Tak naprawdę znali się dopiero od kilku godzin – wszystko co było wcześniej Scout zostawiła za sobą.

- Widziałam jak wychodził – oznajmiła, patrząc wyzywająco w jego oczy. – Jason. Słyszałam też co mówił. Całkiem możliwe, że wiem, gdzie się znajduje…

- Ach tak? – Choć wyraźnie starał się ją ignorować, Scout widziała, że jest bardziej niż zainteresowany tą wiadomością. Z wyrazu jego twarzy była w stanie wyczytać wszystko. Chris nie miał zamiaru bawić się w szukanie mężczyzny tylko dla rozrywki. Nie chciał się na nim wyładować, wykrzyczeć mu w twarz wszystkiego, co miał na jego temat do powiedzenia, nie miał ochoty się bawić; nie był Sethem. Chris pragnął załatwić sprawę o wiele prościej. Chciał go zabić.

- Nie powiem ci tego na pewno – odpowiedziała, cofając się o krok i rozglądając wokół siebie, jak gdyby ktoś mógł ich tutaj podsłuchać. Stali na środku ulicy, która była pusta, ale w Basin City nigdy nie wiesz, kto stoi tuż za rogiem, co wie i co zamierza. Jason o tym zapomniał i teraz przyjdzie mu za to zapłacić. – Jedyne co wiem to to, co usłyszałam. Jason chce zwiać do swojej żony, ale droga do Kalifornii jest długa i nikt nie jest w stanie pokonać jej w jedną noc, prawda?

- Zatrzymał się gdzieś – Chris zgadł, a ona pokiwała z entuzjazmem głową.

- U swojej kuzynki, tuż za miastem. Słyszałam jak rozmawiali, zanim wsiadł w samochód. Potem dowiedziałam się gdzie mieszka…

- Dowiedziałaś… skąd?! – podniósł na nowo głos, ale tym razem dziewczyna wzruszyła tylko ramionami.

- Czy to ważne?

- Jeśli chodzisz po mieście i wypytujesz o niego ludzi, to tak – to ważne.

- Nic z tych rzeczy – mruknęła, tym samym urywając temat. – Wiem też, gdzie jest Seth.

- Oboje to wiemy.

- I co z tym zrobisz?

- Teraz? Nic. Muszę znaleźć Jasona szybciej niż zrobi to ktokolwiek inny. Nie zasnę, dopóki nie zmyję z rąk jego pieprzonej krwi, przysięgam.

- Dobrze. Zawiozę cię tam i poczekam w samochodzie, ale z ciałem radzisz sobie sam.

- Scout, dzięki, ale…

- Jeśli chcesz mnie spławić – przerwała mu, - to pamiętaj, że jeszcze nie podałam ci adresu. I nie poznasz go, dopóki nie dojedziemy na miejsce. Nie możesz sam prowadzić – dodała, widząc jego rozbiegany wzrok i drżące ręce. Chłopak nie wyglądał na pijanego, ale była więcej niż pewna, że coś brał. Nawet nie wzdrygnął się, kiedy dotknęła paskudnie wyglądającej rany na jego policzku, nie czuł bólu. Nie mógł go czuć, skoro był w stanie sprawnie się poruszać. Spędził u Lacey jeszcze długie godziny po tym, jak Seth został stamtąd zabrany i ludzie Alexa zniknęli zaraz za nim, nie trudno więc było jej się domyślić, na co wykorzystał ten czas. – Nie pozwolę ci wsiąść za kółko, ale sama mogę robić za kierowcę. Wiem, jak się czujesz – dodała spokojnym, cichym głosem, odgarniając z oczu rozwiane przez wiatr długie fale swoich włosów. – Wydaje ci się, że to twoja wina, że mogłeś bronić go lepiej. Ale Seth sobie poradzi, zawsze sobie radzi, dlatego to nie na nim ci teraz zależy. Chcesz po prostu mu to wynagrodzić, prawda? – Jej palce dotknęły jego ust, które lekko zadrżały pod wpływem jej ciepłego dotyku. Były blade i lodowate. Skóra na całej jego twarzy była zimna jak lód. – Seth pewnie ucieszy się, że to zrobiłeś. Ale to nie jest najważniejsze. Bardziej liczy się to, że ty będziesz zadowolony. Bo będziesz, prawda?

- Nie dasz się przekonać, żeby podać mi ten adres? – przerwał jej, a Scout pokręciła głową.

- Nie ma na to najmniejszych szans – odpowiedziała, z trudem powstrzymując uśmiech. Czuła, że wygrała i jakieś dziwne ciepło rozlało się po jej klatce piersiowej.

- W takim razie jedźmy już. Im szybciej tam dotrzemy, tym prędzej wszystko wróci do normy.

* * * 

- Jedna kula. Zmarnujecie ją, to zostaje wam się zadusić. – obijało jej się po głowie jeszcze długo po tym, jak mężczyzna w kapturze zaciągniętym na oczy opuścił śmierdzącą piwnicę - Wejdę tu dopiero jak jedno z was zdechnie, zrozumiane? Życzę miłej zabawy, drogie panie. Załatwcie to szybko.

Zapach zatęchłego pomieszczenia był intensywny, ale zupełnie niespotykany w typowej piwnicy. Nie śmierdziało tu pleśnią i kurzem, śmierdziało krwią, jakkolwiek może ona pachnieć, krwią i śmiercią. Na ścianach pozostały ślady paznokci wyryte w mocnej, szarej cegle. Podłoga była brudna, ogromne ciemne plamy w kilku jej miejscach sprawiały złowrogie wrażenie. Dla Hope całe Basin City wyglądało przerażająco, ale to miejsce byłoby w stanie wywołać u niej dreszcze nawet w całkowicie normalnej sytuacji. Wydawało na nawiedzone; czuła w nim obecność czegoś nie z tego świata, jak gdyby nagle zaczęła wierzyć w snujące się po ziemi dusze potępionych. Nie po ziemi – pod ziemią. Dokładnie tutaj. Gdyby zamknęli ją tu samą, wpadłaby w obłęd i najprawdopodobniej przegryzła sobie żyły po dobie lub dwóch. Ponieważ jednak zapewniono jej towarzystwo Setha, samookaleczenie stało się zbędne. Od razu wiedziała, że nie spędzą tu nawet dnia, nie razem. Któreś z nich musiało zginąć.

W zasadzie nie miała pojęcia, skąd wzięła się w niej tak ogromna wola przetrwania – wcześniej była w stanie się założyć, że Seth zabił jej resztki już dawno temu. Nie była też pewna, dlaczego to ona trzymała teraz w dłoniach ciężką, zimną broń; widziała tylko wściekłość na twarzy Setha, jego poruszającą się w szybkim tempie klatkę piersiową i rozszerzone nozdrza, a także swoje chude palce zaciśnięte wokół metalowej rękojeści. Celowała prosto w bruneta, ale ten stał od niej stosunkowo daleko i nawet nie zaryzykowałaby oddania strzału z takiej odległości. Próbowała przypomnieć sobie wszystko co wie o broni palnej, głównie zresztą z filmów. Myślała o odrzucie, o swojej pozycji, o oddechu. Przede wszystkim martwiło ją jednak drżenie własnych rąk. Gdy usłyszała jego głos, o mały włos nie nacisnęłaby spustu.

- Odłóż to – warknął zachrypnięty, nie patrząc jej w twarz, ale trzymanego przez nią przedmiotu nie spuszczając z oczu nawet na krótką chwilę. – Połóż to cholerstwo na ziemi!

Krzyczał na nią, ale Hope nie reagowała. Wyglądał może nieco przerażająco z szałem w oczach i krwią spływającą powoli po jego twarzy z rozwalonej skroni, ale to ona trzymała broń. Zanim znów się odezwał, potrząsnęła mocno głową by odkleić od czoła pogarszające widoczność, mokre kosmyki włosów i oparła się o ścianę, by poczuć się choć odrobinę pewniej.

- Mówię do ciebie, Hope!

- Zamknij się.

- Nie masz pojęcia co z tym zrobić, lalko – kontynuował, w końcu podnosząc na nią wzrok. Hope obserwowała uważnie jak duża kropla krwi spływa wzdłuż jego szyi i znika, wtapiając się w miękki materiał bluzy. – Za chwilę przez przypadek pociągniesz za spust i przestrzelisz mi ramię, zobaczysz. Odłóż to.

- To nie będzie przypadek, Seth – odwarknęła, próbując zagłuszyć swoje bijące w zastraszającym tempie serce. – Któreś z nas musi zginąć i przysięgam ci, kurwa, że to nie będę ja!

- Nie wygłupiaj się, lalko…

 - Nie wypowiadaj tego słowa! – Jej palce zacisnęły się mocniej na rękojeści, skóra otarła się o chropowatą powierzchnię. Zdawała sobie sprawę jak prosto byłoby jej pociągnąć za spust, wystarczyło tylko poruszyć palcem, nacisnąć nieco mocniej… Mężczyzna wyprostował się naprzeciw niej i powoli zbliżył się o krok. – Nie ruszaj się!

- Chcesz iść siedzieć na kolejnych paręnaście lat?!

- To obrona konieczna!

 - A myślisz, że za to nie wsadzają?! Odłóż to. Mówię poważnie. Odłóż tą cholerną broń albo ci ją wyrwę i wsadzę prosto w twoją pieprzoną gębę!

- Zamknij się, muszę pomyśleć! Jest jakaś szansa, że Chris albo… ktokolwiek… że ktokolwiek się tu zjawi?!

- Oczywiście, że tak – skłamał, co dziewczyna wyczuła bez problemu. – Oboje wyjdziemy z tego żywi jeśli tylko nie narobisz sobie wcześniej kłopotów! Chociaż go rozładuj…

- Nawet nie wiem jak!

- Więc mi go podaj. – Jego głos stał się zachrypnięty i przez chwilę miała wrażenie, że to nie on do niej mówi. Przypomniała sobie jego ojca rzucającego w jej stronę wyzwiska, których nigdy wcześniej nie słyszała w takim natężeniu. Jej ciało ruszyło w stronę mężczyzny prędzej niż zdążyła zastanowić się co robi, w odpowiedzi na co Seth także się poruszył. Dziewczyna szła bardzo powoli, stawiając jedną stopę za drugą, z bronią wciąż skierowaną prosto w jego klatkę piersiową. Trafienie w serce z tej odległości było prawie niemożliwe. Hope nie miała pojęcia, czy dałaby radę wcelować w nie nawet przy mniejszej… Nie chciała patrzeć jak Seth się wykrwawia. Dobicie go w ogóle nie wchodziło w grę. W głowie miała pustkę. Daj mu się zabić – słyszała gdzieś z oddali swój własny, cichy głos. – Sama i tak nic nie zrobisz.

- Wystarczy – warknęła, kiedy zauważyła, że jest już zbyt blisko. – Nie podchodź bliżej!

- Zdejmij palec ze spustu – prosił albo rozkazywał, nie była tego pewna, ale wykonała polecenie bez zbędnych protestów. – Teraz połóż broń na podłodze. I przestań we mnie do kurwy nędzy celować!

- Nie.

- Słucham?!

- Nie! Kiedy tylko przestanę, rzucisz się na mnie i mnie zamordujesz!

- A jeśli obiecam ci, że zabiorę broń i sam strzelę sobie w łeb?

- Uznam, że naprawdę nisko mnie cenisz.

- No i masz, kurwa, rację.

W jednej chwili Hope stała twardo na ziemi, a już w kilka sekund później jej kolana mocno obiły się o beton. Otarła brodą o chropowatą powierzchnię i wkrótce jedyne, co była w stanie poczuć to chrobotanie ziemi pomiędzy jej zaciśniętymi zębami. Ból szczęki był dziwny, silniejszy niż się spodziewała, ale do jej umysłu docierało tylko jedno – w dłoniach wciąż czuła ciężar broni.

Seth nie czekał aż dziewczyna odzyska świadomość. Odwrócił ją przodem do siebie. Jednym ruchem, bez zbędnej delikatności. Popatrzył jej w oczy i wiedziała już, że to ostatnie co w życiu zobaczy. W ciemnych tęczówkach odbijał się cały jej strach. Jego noga zgniatała jej brzuch, Hope czuła się coraz gorzej… Na języku czuła krew, musiała przegryźć wargę. Gdy oderwał dłonie od jej ramion wiedziała, że to właśnie ten moment. Wyciągnęła dłonie do jego twarzy, ale był zbyt szybki. W rezultacie jej paznokcie zdrapały skórę jedynie z szyi. Chciała się podnieść, złapała za jego kark… Usłyszała charakterystyczne kliknięcie, po czym mocno uderzyła w ziemię tyłem głowy. Przed oczami zrobiło jej się ciemno. Pod czaszką coś pulsowało, czuła tępy, mocny ból. Przypomniała jej się sala gimnastyczna kilka lat temu i to, jak wywaliła się podczas gry w koszykówkę i uderzyła głową prosto w drewniany parkiet. Widziała nad sobą twarz Ashley, która pomogła jej wtedy wstać.

W kącikach jej oczu pojawiły się łzy. Przez kilka sekund wyglądała, jakby tonęła. Posklejane włosy przyległy do zimnych policzków, a płuca dziewczyny przestały poprawnie pracować. Blade, nabrzmiałe usta otwierały się i zamykały w desperackiej próbie nabrania powietrza. Rozszerzonymi źrenicami patrzyła na niego ze strachem i wyrzutem zmieszanymi w piękną całość. Seth był spokojny. Swoją obdartą do krwi dłoń podłożył pod jej czaszkę i przez chwilę cieszył się dotykiem miękkich włosów owijających się wokół jego palców. Kosmyki były wilgotne, ale nie podejrzewał by była to krew. Jego lalka była bezpieczna, choć sama uważała pewnie zupełnie inaczej. Widział to w jej oczach, gdy złapał chudy nadgarstek. Zacisnęła palce z całej siły wokół chwytu pistoletu i gdyby wcześniej nie kazał jej puścić spustu, ich jedyna droga wyjścia przeleciałaby długość piwnicy i wbiła się w przeciwległą ścianę. Seth dokładnie wiedział, w którym miejscu wbić opuszki palców w jej chudy przegub na tyle mocno, by straciła czucie w dłoni. Uścisk zelżał, pistolet uderzył o betonową posadzkę i chyba tylko cudem nie wystrzelił przy tym prosto w jego ramię. Hope odzyskiwała siły i utrzymanie jej w jednym miejscu stawało się coraz trudniejsze. Nie chciał połamać kruchych kości, ale niemal odruchowo wbił kolano w żebra lalki, blokując jej ruchy niemal zupełnie. Chciała się skulić, ale jego ciężar na to nie pozwolił. Korzystając z chwili jej odrętwienia złapał za broń i nie będąc w stanie zabezpieczyć jej jedną ręką jedynie odsunął ją najdalej jak to było możliwe. Rozluźnił uścisk i patrzył jak pistolet sunie po podłodze, zatrzymując się dopiero w pobliżu ściany. To było ryzykowne, ale dziewczyna nie pozostawiała mu wyboru. Zanim zdążyła się odezwać, wszystkie odgłosy tłumiły już jego usta.

Hope czuła się zamroczona, ale jego ciepłe wargi rozpoznała od razu. Wpił się w jej usta agresywniej niż zazwyczaj i nie od razu była pewna, czy to nie kolejny atak. Przejechała paznokciami po jego policzku, zdarła któryś ze strupów, a za chwilę na jej wargach pojawiła się krew. Otworzyła oczy. On miał je zamknięte. Chciała coś powiedzieć, ale nie mogła złapać tchu. Chwilę później oddawała mu pocałunki z taką samą zachłannością, z dłońmi wplątanymi mocno w jego włosy. Ciężarem przygniatał ją do ziemi, kolanem ocierał się o jej podbrzusze i tylko sekundy powstrzymywały ich przed tym, by nawzajem nie zacząć zrywać z siebie ubrań.

Gdy już przestała się wyrywać, rozluźnił nieco uścisk. Coś, co w założeniu miało być tylko zbadaniem czy nie rozbiła sobie czaszki, przerodziło się w rozpaczliwą plątaninę dwóch rozpalonych gorączką ciał i teraz nic nie mogło już tego zatrzymać. Jej usta były zbyt blisko, słodki oddech uderzył o jego wargi – nie potrafił jej nie pocałować. Małe, twarde piersi przyciskały się do jego obitego ciała. Czuł ból i przyjemność zmieszane w równych proporcjach, czuł zwierzęce pożądanie i ochotę mocniejszą niż zwykle. W swoich myślach pieprzył ją już od dobrej chwili i wiedział, że lada moment jego fantazja stanie się rzeczywistością. Podniósł się, siadając na jej biodrach, a dziewczyna powędrowała zaraz za nim, nawet na krótką chwilę nie pozwalając mu oderwać się od swoich ust. Smakowała mieszanką krwi, tytoniu i czegoś słodkiego. Jej bluzka zwijała się pod jego sprawnymi dłońmi, stanik został odsunięty i wkrótce nic nie blokowało mu już dostępu do jej małych, jędrnych piersi. Delikatna skóra była niemal lodowata nim dotknął jej swoimi ustami. Gdy lekko przygryzł jej ciemny sutek, kątem oka zarejestrował jak obydwie dłonie lalki wędrują w dół. Już po chwili czuł, że rozpina guzik  jego dżinsów i zsuwa je tylko na tyle na ile to potrzebne, a kiedy dotknęła go dłonią, nie miał ochoty czekać już ani sekundy dłużej. Niemal rozerwał jej obcisłe spodnie, nim w końcu udało mu się zsunąć je aż do kostek, gdzie zaplątały się o buty. Nie mieli czasu pozbyć się reszty ubrań, żadne nie miało zresztą na to ochoty. Dopiero kiedy w nią wszedł poczuł jak strasznie tego wcześniej potrzebował. Ciepło jej ciała ukoiło jego zmysły, ale nie uspokoiło go nawet w najmniejszym stopniu. Jego ruchy były szybkie i nieco desperackie, a ona poruszała się w tym samym, dyktowanym przez niego rytmie, unosząc biodra i znów opuszczając je na zimną podłogę, jak gdyby już teraz wiła się w spazmach czegoś nie do opisania, mocniejszego niż strach, mocniejszego niż przyjemność i złość i wszystkie te uczucia razem wzięte. Ciągnął jej włosy, czuł paznokcie na swoim karku i policzkach, widział kropelki śliny na lśniących ustach i natychmiast przyssał się do nich na nowo. Czuł jak mocno bije jej serce, cała klatka piersiowa pulsowała w jego rytmie. Przerywany oddech i jęki wpuszczane prosto w jego usta doprowadzały go do szaleństwa. Chciał, żeby się zamknęła, chciał, żeby przestała reagować w taki sposób i patrzeć na niego z tym zwierzęcym pożądaniem wyrysowanym na dziewczęcej, słodkiej buźce, a przy tym nie mógł nawet myśleć o tym, co by było, gdyby faktycznie go odepchnęła. Teraz było już za późno. Nie minęło nawet pięć minut, a on wiedział, że dłużej tego nie wytrzyma. Nie mógł przyśpieszyć, bo w tej pozycji było to praktycznie niemożliwe, nie mógł zwolnić, bo zabiłoby go przy tym jego własne pożądanie, zapominając więc o swojej męskiej dumie, o Hope i jej ewentualnym orgazmie i o całym świecie, który go otaczał, spuścił się w środku dziewczyny i z głośnym westchnieniem opadł na jej rozgrzane ciało, ze zdziwieniem rejestrując dreszcze przechodzące przez jej ciało. Lalka wydała z siebie krótki, głośny krzyk, wbiła ostre paznokcie w jego szyję z taką siłą, że niemal sam jęknął przez to z bólu, po czym wciąż drżąc opadła mocno na podłogę z szeroko otwartymi ustami i oczami wpatrzonymi w niebyt.

Przez kilka minut żadne z nich nawet się nie poruszyło. Nikt się nie odzywał, a ilekroć Hope próbowała spojrzeć na Setha, ten uparcie odwracał wzrok. Poczuła się dziwnie skołowana i w końcu to ona pierwsza oderwała od niego drobne dłonie. Ku swemu zaskoczeniu, dostała jeszcze na pożegnanie krótki pocałunek, nim mężczyzna z trudem podniósł się z niej i zaczął poprawiać swoje ubrania. Gdy skończyła wciągać swoje własne spodnie, Seth siedział już tuż obok niej, plecami oparty o chropowatą, brudną ścianę. Rzeczywistość powoli zaczęła spływać na nią z całą swoją siłą, ale nim zdążyła podnieść się i zacząć rozglądać za bronią, którą straciła, wiedziała już, że przegrała.

- Mam nadzieję, że zostawiłem w tobie dzieciaka – odezwał się nagle Seth, bez pośpiechu zapinając swoje spodnie. Uśmiechał się, ale jakby nie do niej i Hope czuła się dziwnie zagubiona. Spojrzała na niego zdezorientowana, nie do końca pewna, czy przypadkiem się nie przesłyszała, ale słyszała jego zachrypnięty głos bardzo wyraźnie. Po krótkiej w chwili, w której na nowo poczuła jak doskonale do siebie pasują i jak świetną całość stanowią, teraz znów miała wrażenie, że Seth jest jej całkowicie obcy. Przestraszyła się błysku w jego oczach. – Najlepiej syna, dziewczynki nie są tak efektowne.

- O czym ty w ogóle gadasz?! – przerwała mu, podnosząc się do siadu. Na jego ustach widniał ten sam znajomy, złośliwy uśmieszek, którego na początku tak w nim nienawidziła i Hope nie miała pojęcia, czy też nie powinna się uśmiechnąć.

- To byłoby tak jak w tych tandetnych historiach. Ukochany ginie, ale zostawia dziewczynie najpiękniejszą pamiątkę, na jaką go stać – przewrócił oczami, nie potrafiąc przestać śmiać się z tej wizji. – Już widzę jak przychodzisz na cmentarz, cała w czerni, z tym małym bachorem na ramieniu. Gadasz do grobu, jakbym miał cię jakimś cholernym cudem usłyszeć. Może nawet nazywasz go na moją cześć…

- Jesteś pieprznięty – warknęła, powoli otrzepując się z piachu, którym i tak cała była wysmarowana i próbując się podnieść. Zakręciło jej się w głowie i na moment Seth zniknął z jej oczu, ale wiedziała, że wciąż tam jest. Patrzy na nią, pewnie czekając aż coś powie, może trzyma już w dłoni tą przeklętą broń. Cieszyła się, że chociaż przez chwilę nie musi go oglądać. – Jak możesz w ogóle żartować w ten sposób?! Nie masz nawet pojęcia o czym mówisz! Dla ciebie wszystko to jeden wielki żart!

- Może po prostu mam trochę lepsze poczucie humoru niż ty. Czemu się tak wściekasz? – zapytał, nieco zdziwiony.

- Nie będę sobie strzępić języka. I tak chuja zrozumiesz.

- Aleś ty drażliwa, lalko. Wyluzuj.

- Wyluzuj?! Seth, ty naprawdę jesteś AŻ TAK popierdolony?! Rozejrzyj się, kretynie, zapomniałeś już gdzie jesteśmy?! I po co?!

- Próbowałem. I nawet przez chwilę mi się to udało. Za to ty jak zwykle musiałaś to spieprzyć.

- Tak mi, kurwa, przykro…

- Nie znoszę, kiedy tyle klniesz, laleczko.

- W Lacey jakoś ci to nie przeszkadza.

- Zazdrość przez ciebie przemawia – zaśmiał się. – Teraz będziemy gadać o niej?!

- Pasujecie do siebie, jesteście równie żałośni. Kiedy już się mnie pozbędziesz, powinieneś o tym pomyśleć. Lalki w końcu ci się znudzą, przy niej zabawy ci na pewno nie braknie.

- Tak myślisz? – Uśmiechnął się krzywo, ale cała złośliwość gdzieś z niego wyparowała. – Szkoda, że już się o tym nie przekonamy. Lepiej pomyśl, co ty ze sobą zrobisz. Za długo ze mną przebywałaś, żeby powrócić do normalnego życia. Co robiłaś, kiedy wyjechałem do Basin City?

- Słucham?!

- Nigdy nie zastanawiałaś się nad tym, co będzie potem? Przecież od początku oboje wiedzieliśmy, że kiedyś to wszystko się skończy.

- O czym ty gadasz…

- Chodź tu – poprosił spokojnie, ale Hope nie ruszyła się z miejsca. – No chodź, chcę cię dotknąć.

- Nadotykałeś się.

- Problematyczna jak zawsze – zakpił, ale Hope jedynie mruknęła coś pod nosem i odwróciła wzrok. Spojrzała w miejsce, gdzie powinna leżeć broń, ale w półmroku nie potrafiła jej dostrzec. Nie była pewna gdzie dokładnie ją odepchnął, a jej wzrok – mimo, że całkiem oswojony już z panującą wokół ciemnością – wciąż nie sięgał daleko. Chciała wstać i zacząć jej szukać, ale nie była pewna, czy Seth ponownie by się na nią nie rzucił. Bała się go. Wiedziała, że pożegnanie mają już za sobą i teraz tylko minuty dzieliły ich od ostatecznego rozstania. Z jednej strony była pewna, że to musi się zdarzyć, ale nie chciała poddać się bez walki. Był od niej szybszy i silniejszy, nawet w tym stanie, pobity i osłabiony, jednak poświęciła dla niego już zbyt wiele by znów stać się pokorną zabaweczką czekającą na śmierć z jego rąk. Nigdy wcześniej sytuacja nie była na tyle poważna, nawet w najgorszych momentach Hope mogła mieć nadzieję, że mężczyzna się rozmyśli, że wciąż nie znudziła mu się wystarczająco, że wystarczy tylko chwila, by zmienił zdanie… Teraz decyzja zapadła. Nie jej decyzja, jego też nie. Seth miał rację – obydwoje wiedzieli od początku, że to nie będzie trwało wiecznie. Hope nie spodziewała się jednak, że zakończy się w taki sposób i dałaby głowę, że on też nie. Nawet po wielu tygodniach spędzonych w towarzystwie największego psychola, jakiego miała nieszczęście w życiu spotkać, to zakończenie wydawało jej się aż nazbyt absurdalne.

Kiedy podjęła decyzję, było już za późno. Kątem oka spojrzała w miejsce, w którym Seth siedział jeszcze przed chwilą, by znaleźć odpowiedni moment i zamarła na moment widząc, że już go tam nie ma. Czy naprawdę straciła poczucie czasu na tak długo, by nie zauważyć, jak się poruszył, nie usłyszeć jego kroków?! Pisnęła, czując na sobie ciepłe dłonie. Wyrywanie się nie przyniosłoby skutku, ścisnął jej ramiona tak mocno, że jej kolana wbiły się w posadzkę. Klęczała pośrodku zimnej piwnicy, otoczona zewsząd jego zapachem. Przykucnął przy niej, a ich twarze dzieliło od siebie zaledwie kilka centymetrów. Zabrał jedną z rąk. Szarpnęła się. Nie zdążyła się wyrwać, nim poczuła jego ciepło. Drżała na myśl o tym, co będzie chciał jej zrobić, kiedy poczuła palce zaciskające się z tyłu na jej karku, ale Seth tylko przyciągnął jej głowę do swego ramienia i bez słowa objął ją ramieniem, przytulając do siebie z całej siły. Zatopionymi w jego ciepłej bluzie ustami z trudem łapała powietrze. Automatycznie rozluźniła swoje ściskane mocno pięści i złapała go by nie stracić równowagi. Musiał wziąć to za jakąś oznakę czułości, bo uścisk na jej ciele nieco zelżał i stał się całkiem znośny, może nawet przyjemny… Ciepło jego ciała ukajało jej drżenie, stanowiąc przedziwny kontrast w tym zimnym, ciemnym pomieszczeniu. Ciężkim oddechem rozdmuchiwał krótkie włosy na jej karku. Czuła, jak jej ciemne włosy falują w jego rytmie.

- Nic ci nie zrobię, lalko – zapewnił, kiedy wsunęła dłoń pomiędzy ich ciała, jak gdyby przeczuwał, że będzie próbowała go odepchnąć. – Przysięgam, że nic ci nie zrobię.

- Dlaczego? – zapytała, ponieważ nic innego nie przychodziło jej do głowy. Nie wierzyła mu, bo nigdy nie mogła mu ufać, ale w tonie jego głosu wyczuła szczerość i ani na chwilę nie potrafiła uspokoić swoich myśli. Pamiętała jak spojrzał na nią, kiedy wyprowadzano ich z gabinetu Alexa. W jego oczach odbijała się rezygnacja. Tak nie wyglądał człowiek, który mógłby ją zabić… Tak nie wyglądał Seth. Była niemal pewna, że jego dłonie drżą. Z zimna, zdenerwowania czy ulatującego powoli podniecenia – tego nie była w stanie stwierdzić. Serce biło mu szybciej niż zazwyczaj, a oddech był płytki i nierówny. Ze spokojnego, rozbawionego sytuacją Setha pozostał tylko pewny uścisk na jej ciele. Złośliwy uśmiech i kpina w głosie wyparowały bez śladu.

- Czy to ważne, dlaczego? Mam swoje powody. Przestań się tak bać. Zaczyna mi cię być szkoda… - mruknął w jej ramię, zaraz składając też na nim kilka delikatnych pocałunków. – Idź do Chrisa, kiedy cię stąd wypuszczą. On będzie wiedział co z tobą zrobić.

- Nie wierzę ci – szepnęła, wtulając się nieco mocniej.     

- Nie masz wyjścia – odparł, odsuwając ją od siebie na niewielką odległość. Spojrzała mu w oczy i na moment ogarnął ją strach większy niż kiedykolwiek. Brat nigdy tak na nią nie patrzył. Widziała jego uśmiech i uniesione brwi. W ciemnych tęczówkach krył się jednak strach. – Mam zamiar czekać tak długo jak to będzie możliwe. Chris może w końcu weźmie się w garść, doskonale wie gdzie nas szukać. Nie poświęcę swojego życia, żeby nie musiał ryzykować dupy, za dużo razy sam nadstawiałem za niego karku…

- Więc… myślisz, że przyjdzie? – zapytała podejrzliwie, bo nie wyczuła w jego słowach szczerości. Seth pokręcił głową.

- Nie. Chris może być najlepszym z nas, ale wciąż jest częścią Basin City. Nie pojawi się sam. A nikt inny nie będzie tak ryzykował. Tak czy owak poczekamy, jasne?

Hope chciała pokiwać głową, ale czuła się jak sparaliżowana. Nie potrafiła uwierzyć w to co słyszy, ale z każdym kolejnym słowem była bardziej pewna, że Seth wcale jej nie oszukuje. To było dziwne, nienaturalne i takie nie w jego stylu, ale być może w obliczu śmierci każdy choć trochę się zmienia? A może rzeczywiście miał swoje powody. Mógł podejrzewać, że Alex zabije go tak czy owak, więc wolał zginąć z ręki swojej zabawki, a nie swojego wroga… Takie rozumowanie miałoby pewnie jakieś pokrycie w jego niezdrowym umyśle. Hope pomyślała też o sobie. Jak wielki trud sprawi jej celowanie do tego mężczyzny, pociągnięcie za spust. Obrona własna to zupełnie coś innego, gdyby rzucił się na nią, mogłaby strzelić do niego niemal automatycznie, nie myśląc o tym, co robi. Przy jego pozwoleniu to stawało się o wiele trudniejsze. Seth zawsze uwielbiał zabawiać się jej strachem. Miał na to swoją ostatnią, idealną okazję.

- Moglibyśmy poczekać aż Chrisa i resztę ruszą wyrzuty sumienia – kontynuował dalej Seth, nie zwracając uwagi na jej nieprzytomny wzrok, - ale wbrew temu co mówił Alex nie mamy tak dużo czasu. Nie pozwoli nam zdechnąć tu z głodu, to masz jak w banku. Jak myślisz, która może teraz być?

- Bo ja wiem… - mruknęła, wyrwana ze swoich myśli. – Północ?

- Obstawiałbym, że raczej nad ranem. Daję mu czas do południa, potem jego cierpliwość się skończy. Na co dzień ma jej sporo, ale teraz jest już zbyt blisko celu. Jeśli do tego czasu będę oddychał, przyjdzie tu i załatwi to osobiście.

- Przecież masz broń!

- Naprawdę myślisz, że nie poświęciłby jednego, dwóch, nawet pięciu swoich ludzi tylko po to, żeby pozbyć się mnie raz na zawsze?! A ile można zrobić jedną kulą, kochanie, nie żartuj. Nawet ja nie wiem czy dasz radę zabić mnie za pierwszym razem...

- Więc sam to zrób – poprosiła, a jej głos nieco się załamał.

- Nie, o to nawet nie proś, laleczko. – Jego ton znowu był pewny i nieznoszący sprzeciwu, a kiedy przyciągnął ją znów do siebie, nie protestowała i bez słowa ułożyła policzek na jego ramieniu. – A teraz uspokój się trochę. Jeśli nie przestaniesz drżeć, przestrzelisz mi kolano – mruknął, wyjmując trzymaną wcześniej w tylnej kieszeni broń i celując nią w kierunku głowy dziewczyny. – A to mózg ma zostać na ścianie.