39. Pomiędzy grzechem a autodestrukcją

Tego dnia, wśród szarości panującej w całym pomieszczeniu, gry cieni i nielicznych świateł przedostających się do środka przez dziury wypalone w starych zasłonkach, Seth obudził się gwałtownie, wyjątkowo jak na siebie wcześnie, i nie zdołał już później zasnąć. Kiedy śnieg powoli zbiera się na parapetach zaciemnionych okien, całe miasto pogrąża się w głuchej ciszy, a ta dla mieszkańców Basin City jest nieznośna, kłóci się ze wszystkim, co zdążyli dotychczas poznać i sprawia im ból – fizycznie rani bębenki uszu. Seth odczuwał to bardzo wyraźnie. Przecierając zaspane oczy, rozejrzał się prędko po pokoju. Salon był pusty, ale z kuchni dobiegał go cichy odgłos uderzających o naczynia sztućców. Jego ubrania zniknęły z podłogi, ale zaraz odnalazł je wzrokiem złożone porządnie na starym, połatanym w kilku miejscach fotelu. Od razu się zorientował, że panujący wokół porządek to nie robota Chrisa; blondyna zresztą nie było nigdzie w zasięgu wzroku. Seth zwlókł się więc powoli z prowizorycznego łóżka i wciągnął na siebie dżinsy, które nosił już od dobrych kilku dni. W paru miejscach pokrywały je niewielkie plamy, ale nawet nie zwrócił na to uwagi. Przeczesał tylko palcami włosy, kierując się w stronę kuchni a tam, ubrana już i umalowana, pomiędzy starymi szafkami, plątała się jego lalka.

- Dzień dobry – posłała mu uśmiech, a on opadł zmęczony przy kuchennym stole, ale nie wydusił z siebie ani słowa. W porównaniu z pokojem kuchnia była jasna i żywa, a Hope doskonale wpasowywała się w ten widok. Bez skrupułów wpatrzony w jej opięty wyraźnie przez obcisłe spodnie tyłek, obserwował, jak dziewczyna krząta się po pomieszczeniu, jak gdyby należało do niej. Kiedy zasypiała wczoraj w nocy, jej oczy były podkrążone, a białka przekrwione do cna. Teraz po jej płaczu nie było ani śladu. Lalka wydawała się jak nowa, nucąc pod nosem fragment piosenki, której nie znał i raz za razem posyłając mu spokojne, jasne spojrzenie. – Kawy? – zapytała, stawiając na kuchence gazowej napełniony do pełna, stary czajnik.

- Możesz zrobić – wychrypiał, kątem oka spoglądając na wiszący na ścianie zegar. Była prawie pierwsza, co oznaczało, że znów przespał południe. Ostatnimi czasy rzadko udawało mu się wstawać na śniadanie, a i tak niemal zawsze pozostawał niewyspany.

- Źle spałeś? – zapytała z uśmiechem, kiedy czajnik zaczął gwizdać w sposób, którego nie mógł znieść.

- A co cię to obchodzi?- Obchodzi – odparła już poważniej, kładąc jeden z dwóch kubków tuż przed jego nosem. – Musisz w końcu się przyzwyczaić, że kogoś interesujesz. Rozumiem, że po tylu latach to duży przeskok, ale, Seth… Błagam. Czego się, kurwa, spodziewałeś? – Zaśmiała się, siadając naprzeciwko, a on nie potrafił powstrzymać kryjącego się w kącikach ust uśmiechu. – No powiedz, że to ci się nie podoba. Nie chciałbyś mieć kogoś, kto zawsze zrobi ci śniadanie? Kto uśmiechnie się do ciebie, kiedy wszyscy wystawili cię do wiatru?

- Urocze – zakpił, upijając pierwszy łyk parzącego, czarnego napoju. – Dla twojej wiadomości, nie jesteś pierwsza ani ostatnia. Po to właśnie mam te swoje lalki. Inne dziewczyny odchodzą, kiedy tylko nastanie świt. A lalki… Bo ja wiem… Czują się chyba zobowiązane, żeby mnie niańczyć. A to mi odpowiada.

- Sukinsyn z ciebie, braciszku – mruknęła, spoglądając na niego spod na wpół przymkniętych powiek. I chociaż po raz pierwszy użyła słowa „brat” mając jednocześnie tak ponętny wyraz twarzy, dla niego nie stanowiło to problemu. Jeżeli próbowała go sprowokować, jednocześnie przygryzając wargę,  obsuwając ramiączko bluzki i nazywając go w ten sposób, nie miała jeszcze pojęcia, z kim rozmawia. Seth nie zwrócił na to uwagi, jedynie odpowiedział jej złośliwym uśmiechem, jednak Hope nie poddawała się tak szybko. – Mam gdzieś poprzednie lalki. Ja się o ciebie martwię. Jesteś głodny? Mogę przygotować ci późne śniadanie. Boli cię głowa? Dam ci tabletkę albo zawlokę cię z powrotem do łóżka, żebyś zapomniał o bólu głowy. Jedyne, czego oczekuję, to to że kiedyś w końcu się przekonasz, że świat nie składa się z samych skurwieli i dziwek.

- Mam to gdzieś.

- Wiem – wzruszyła ramionami.

- Mam gdzieś, że są też dobrzy ludzie. Ja do nich nie należę, a jeśli ktoś jest na tyle naiwny, by usługiwać mi tylko po to, żebym kiedyś to docenił… Niech będzie. Miłej zabawy. Dla mnie świat składa się tylko ze skurwieli i dziwek. Wybacz.

- Wiem – powtórzyła, powoli wyciągając dłoń, by za chwilę zimnymi palcami pogłaskać go po policzku. Poczuła niewielki, poranny zarost na swoich miękkich opuszkach i uśmiechnęła się do siebie, czego nawet nie zauważył. Od pewnego czasu brunetka zauważyła, jak wiele rzeczy chłopak przeocza tylko ze względu na swoje wybujałe ego i zbyt wielkie wymagania. Czasami było jej go żal. – Nie obchodzi mnie, czy to doceniasz. Kiedyś to zauważysz.

- Na pewno – zaśmiał się. – Zrób mi kanapkę.

- Zrobię.

- I otwórz piwo. Mam kaca…

- Chris zadbał, żeby kilka chłodziło się dla ciebie od samego rana. Wyszedł do sklepu zanim zdążyłam porządnie się rozbudzić, tylko po to, żebyśmy mieli coś do jedzenia na śniadanie i kilka butelek na rozluźnienie. To naprawdę dobry przyjaciel, wiesz?

- Aha… - mruknął tak, jak gdyby wcale już jej nie słuchał, a jego wzrok powędrował z jej drobnej postaci w kierunku stołu i blatów, namiętnie poszukując zapalniczki.

- Nie rozumiem, jak można przyjaźnić się z Chrisem i wciąż uważać, że świat składa się z samych gnojków. Sam sobie zaprzeczasz, Seth, nie widzisz tego?

- Nie pouczaj mnie.

- Dobra, dobra…. – Dziewczyna rozłożyła dłonie i uniosła je w geście kapitulacji, a na jej ustach pojawił się szeroki uśmiech, ale zaraz potem chwyciła w dłonie wielki, kuchenny nóż. Seth przyglądał jej się z pewnym zdziwieniem, dopóki nie odwróciła się i nie zaczęła kroić na plasterki kostki żółtego sera. – A wiesz… - zagadała znów, jak gdyby nie dał jej wystarczająco jasno do zrozumienia, że wcale nie ma ochoty spędzać całego dnia na pogawędkach. – Zawsze mnie zastanawiało, skąd się znacie.

- To nie twój interes.

- O, pewnie. Jak wszystko. Ale obawiam się, że jeśli chcesz dostać te swoje kanapki i trochę spokoju, a po twojej minie doskonale widać, że tylko tego teraz potrzebujesz, będziesz musiał mi odpowiedzieć. Inaczej nie dam ci żyć, zobaczysz. Nie masz pojęcia, jaka potrafię być upierdliwa…

- To się przekonam.

- Ej, no daj spokój! To przecież nic takiego – zaśmiała się w jego stronę, wyjmując z lodówki dwie butelki piwa. Spojrzał na nie nieco łakomo, ale nie odezwał się ani słowem, aż dziewczyna nie zbliżyła się ponownie do kuchennego stołu, stając tuż obok niego. Chwyciła mocniej jedną z butelek i z całej siły uderzyła szyjką w twardy kant blatu. Kapsel podskoczył, wykonał w powietrzu kilka wdzięcznych obrotów, po czym upadł gdzieś na podłogę. Powtórzyła sztuczkę z drugą butelką, poczekała aż drugi kapsel zakończy swój taniec, po czym niewinnie zlizała z palców wylewającą się pianę, uśmiechem odpowiadając na jego nieco zdziwione spojrzenie.

- Beau mnie tego nauczył – odparła na niezadane jeszcze pytanie, uśmiechając się z pewnym zakłopotaniem. – Potrafił otworzyć piwo w każdej sytuacji… Znam jeszcze kilka innych sposobów, kiedyś ci pokażę…

- No tak, Beau… - Seth pokiwał głową, jakby nagle wszystko stało się zrozumiałe. – Powinienem się domyślić. Zdążyłem poznać go od tej najbardziej zapijaczonej strony.

- Nie był taki – mruknęła ze wzruszeniem ramion, ale Seth już jej nie słuchał. Wyciągnął rękę po jedną z butelek, które wciąż trzymała z daleka od niego, ale dziewczyna automatycznie cofnęła się jeszcze o krok.

- Więc jak, umowa stoi? – zapytała, podczas gdy Seth nie miał pojęcia, jaką umowę ma na myśli. – Piwo w zamian za kilka słów wyjaśnień. To chyba całkiem niezły układ?

- Zdajesz sobie sprawę, że mogę wyrwać ci z rąk tą butelkę w ułamku sekundy?

- Zdajesz sobie sprawę, że szybciej uda mi się wszystko wylać na podłogę? – Przechyliła nieco szyjkę szklanej butelki, uśmiechając się złośliwie.

- W lodówce jest więcej. Ale jeśli to zrobisz, przysięgam, że spijesz z tej podłogi wszystko, co do kropelki.

- Domyślałam się, że powiesz coś w tym stylu.

- Chcesz sprawdzić, czy nie blefuję?

- Nie. Chcę, żebyś mi opowiedział, skąd znacie się z Chrisem.

- Ech, lalko… To długa historia.

- A kto cię pospiesza? – Spytała słodkim głosikiem, podając mu jedną z butelek z poczuciem, że tym razem nie będzie się już dłużej sprzeciwiał. – Więc dlaczego się przyjaźnicie?

- Wyciągnąłem go z niezłego bagna. Mój kumpel, Jared, to jest starszy brat Lacey, kiedyś uwziął się na niego, bo Chris od zawsze przynosił kłopoty. Chciał go zabić, albo chociaż wywalić z miasta, ale zobowiązałem się mieć na niego oko. Od tego czasu blondas nie potrafi się ode mnie odczepić…

- Dlaczego to zrobiłeś? – zapytała, a w pierwszym odruchu Seth wzruszył ramionami, ale widząc jej zawiedzione spojrzenie poczuł się jakoś nieswojo i zmuszony był odwrócić wzrok. Lalka nie ustępowała, a w kilka sekund później poczuł nagle jej ciężar na swoim kolanie. Usadowiła się tam wygodnie, trzymając drugą butelkę piwa w swojej drobnej dłoni. Wyglądała wyjątkowo niewinnie z tym słodkim uśmiechem przyklejonym do popękanych, ale wciąż żywoczerwonych ust,  a kiedy jedną ręką oplotła jego kark i wtuliła się w niego jak dziecko, poczuł się dziwnie spokojny. – Nie wstawiłbyś się za nim ot tak – szepnęła, ciepłym oddechem omiatając jego szyję. – Jestem tylko ciekawa…

- Zbyt ciekawa – przerwał jej.

- Mam zapytać Chrisa? Pewnie mi powie… Wydaje mi się, że mnie lubi.

- Aż nazbyt – warknął. – Niech ci będzie. Chris i ja poznaliśmy się parę lat temu. Miałem piętnaście lat, on o kilka więcej, razem z kilkoma kumplami robiliśmy skok na pobliski sklep.

- Chcieliście go okraść?!

- Nie przerywaj, jeśli chcesz usłyszeć resztę. No więc nie miałem wtedy pojęcia, kim jest Chris, ale w mieście krążyła fama, że jest specjalistą od zamków, więc Jared go do nas ściągnął. Faktycznie, z drzwiami poradził sobie bez problemu, ale w sklepie musiały być kamery i w środku akcji zjawiła się policja. Byłem zajęty opróżnianiem kasy, której nikt nie chciał tknąć… Wszyscy moi kumple brali z półek jakieś gówno warte przedmioty, pewnie alkohol albo fajki, i zwiali tak szybko, jak tylko usłyszeli syreny. Jared wrzeszczał, że mam się nie ruszać, dopóki nie opróżnię tej pieprzonej kasy, a cholerstwa nie dało się otworzyć. Wszyscy uciekli. Zostałem tylko ja i Chris, który stał na czatach. Krzyczał do mnie, że mam to rzucić w cholerę i spierdalać, ale ja byłem ambitny. Miałem jebane piętnaście lat, chciałem im zaimponować… Głupota. W każdym razie nie udało mi się otworzyć tego chujstwa na czas. Zjawiły się psy. Przeczołgałem się pod kasą do tylnych drzwi i uciekłem. Gdyby nie to, że Chris stawiał opór, na pewno by mnie zobaczyli. Złapali go i zabrali. Jared był pewien, że chuj zacznie sypać, ale znał tylko kilka z naszych imion… W tym moje. Większość czuła się bezpieczna, a ja przez kolejne parę tygodni prawie nie spałem, w każdej chwili czekając na pukanie do drzwi. Policja z Basin City ma sposoby… Potrafią pobić cię do nieprzytomności kilka dni z rzędu, czekając aż w końcu coś wyśpiewasz. Każdy był pewien, że chłopak prędzej czy później poda chociaż jedno nazwisko. Ja miałem pewność, że moje – tylko mnie znał wtedy dość porządnie, bo byłem najmłodszy i miałem gdzieś, czy przedstawianie się prawdziwym nazwiskiem może mi zaszkodzić, czy nie. Ale Chris przetrwał w areszcie pełny miesiąc przesłuchiwań, a potem kilka kolejnych, żeby w końcu dostać wyrok na pół roku, które odsiedział w jakimś zgniłym pierdlu. Kiedy z niego wyszedł, wszyscy mieli go w dupie.

- To znaczy… Wszyscy poza tobą?

- Powiedzmy. Przypomniałem sobie o nim, kiedy znowu potrzebowaliśmy kogoś, kto otworzy nam drzwi. No i… Jakoś mu zaufałem. To znaczy nigdy wcześniej nikomu nie ufałem, nawet znajomym albo Jaredowi, który uznawał mnie za swojego ulubieńca i zawsze miał mnie przy sobie, a wtedy po prostu wiedziałem, że w razie czego Chris znowu stoi na czatach i jeśli sytuacja się powtórzy, on zrobi dokładnie to samo co wtedy. Skok poszedł gładko, a później jakoś samo tak wyszło, że Chris dostał się do ekipy i tak samo jak ja byłem faworytem Jareda, tak jakimś cudem on stał się moim. Do dzisiaj większość naszych kumpli go nie znosi. Ja też go nienawidzę, ale wiele mu zawdzięczam.

- To urocze.

- Wcale nie.

- Więc jednak wiesz, co to przyjaźń…

- To żadna przyjaźń, daj spokój, lalko. Równie dobrze mogłabyś powiedzieć, że cię kocham, skoro wróciłem po ciebie nawet kiedy ostatecznie dałem ci do zrozumienia, że znudziłaś mi się i czas poszukać sobie nowej zabaweczki.

- Więc dlaczego wróciłeś?

- Nie jesteś jeszcze dostatecznie zniszczona. Zwykle zostawiam swoje lalki z nożem na gardle, a ty wciąż masz siłę, żeby walczyć. To byłaby dla mnie porażka.

- Zawsze masz na wszystko odpowiedź, co? – Uśmiechnęła się do niego, biorąc kolejny łyk zimnego piwa, po czym odstawiła na wpół pełną jeszcze butelkę na stół i powoli podniosła się z jego kolan. Patrzył przez chwilę jak odchodzi w głąb pomieszczenia. Jej biodra kołysały się zachęcająco, a włosy falowały, niewyprostowane i nieułożone, opadając luźno na jej plecy. Pod długimi puklami wypalona część prawie nie rzucała się w oczy, ale kiedy lalka odwróciła się, by wziąć coś jeszcze z lodówki, przy jej twarzy zawirowało kilka krótkich kosmyków o brzydkich, postrzępionych końcach.

- Nie zawsze. I nie na wszystko – odparł po chwili, a Hope spojrzała na niego zdziwiona, jak gdyby już zapomniała, że wcześniej padło w ogóle jakieś pytanie. Spojrzenie jej błękitnych oczu spoczęło na moment na jego twarzy, lustrując zapewne wypisaną na niej powagę, ale już w sekundę później dziewczyna przygryzła wargę i wróciła do robienia kanapek.

- Ach tak? – odparła cicho, bo nie miała pojęcia, co innego mogłaby powiedzieć.

- Nie potrafię znaleźć odpowiedzi na to, czemu mnie jeszcze nie zabiłaś. Jakim cudem po tym wszystkim możesz się jeszcze do mnie uśmiechać, w ogóle chcieć cokolwiek dla mnie robić? Jesteś pierdolnięta. Albo po prostu głupia. – Pokręcił głową z lekkim niedowierzaniem, kiedy dziewczyna odwróciła się na pięcie i w kilku krokach znalazła się tuż przy nim. Nim się obejrzał, nachyliła się nad jego uchem, jej ciepły oddech omiótł jego szyję, a kobieca dłoń spoczęła na jego ramieniu, ściskając między palcami wciąż ten sam duży, ostry nóż.

- Albo czekam na właściwy moment – szepnęła z uśmiechem, po czym poczuł, jak jej miękkie wargi muskają płatek jego ucha. – Na twoim miejscu, nie zasypiałabym zbyt mocno… - Mruknęła jeszcze, gdy zimna stal dotknęła jego klatki piersiowej i kawałka odkrytej skóry na karku. Spojrzał jej prosto w oczy, kiedy nagle jej palce zniknęły z rękojeści noża, a ten w mgnieniu oka zsunął się po jego ciele, by w ostatniej chwili zostać złapanym przez niego tuż przed tym, jak omal nie wbił się samym czubkiem prosto w jego udo. Poczuł nieprzyjemne szczypanie na opuszkach swych palców, których skóra właśnie została przecięta, a gdy podniósł wzrok, jego lalka była już przy drzwiach, uśmiechając się do niego przez ramię.

- Hej, to gówno mogło wbić mi się w…

- Byłoby szkoda – zaśmiała się, po czym zniknęła z kuchni.

* * *

- Jeżeli kasa się nie zgadza, nie chciałbym być na twoim miejscu – oznajmił zachrypniętym głosem niski, postawny mężczyzna, chowając do kieszeni plik wręczonych mu przed chwilą banknotów. Rozejrzał się jeszcze wokoło, sprawdzając, czy aby na pewno w pobliżu nie było żadnych świadków, ale choć dochodziło południe, na ulicach było pusto. W zaułku tuż przy starej, opuszczonej fabryce stał tylko on, jego wspólnik oraz wysoki blondyn, który przyglądał mu się uważnie z mieszanką złości i niedowierzania w swoich jasnych, na pozór niewinnych oczach.

- Znam zasady – odezwał się Chris, sięgając do kieszeni po paczkę papierosów. – Nie traktuj mnie jak idiotę. Mieszkam w tym mieście wystarczająco długo, żeby nauczyć się jak to działa.

- Ale nie jesteś stąd – zarzucił mu milczący dotąd mężczyzna, patrząc na blondyna z wyraźną kpiną. Założył ręce na wysokości klatki piersiowej i ze spokojem obserwował, jak dzieciak zaciska wargi i marszczy czoło, w środku pewnie gotując się ze złości. Od razu domyślił się, że właśnie trafił na czuły punkt, a podniesiony głos blondyna tylko dodatkowo to podkreślił.

- Myślałem, że po szesnastu latach przestanie mi się to w końcu wypominać! Mieszkam tu od dziecka, znam każdy pieprzony zakątek tego miasta i wszystkie mieszkające w nim szumowiny, a i tak traktuje się mnie z góry tylko dlatego, że Basin City nie widnieje w moim akcie urodzenia!

- To miasto nie lubi obcych – odpowiedział spokojnie niższy z mężczyzn. – A ty nigdy nie nauczyłeś się nim oddychać. Gdyby nie Barlett, który wiecznie chroni twój chudy tyłek, nie przeżyłbyś tu roku.

- Jasne – prychnął, uśmiechając się krzywo. – Skoro tak mi nie ufacie, możecie przeliczyć. Jest wszystko, co do centa. Całe wasze pieprzone wynagrodzenie.

- A zwrot kosztów?

- Słucham?!

- Kasa za benzynę, za nocleg. Myślisz, że to jest za darmo?!

- Ostatni raz proszę was o pomoc – warknął wściekle blondyn, ale posłusznie wyjął portfel i dorzucił im z niego jeszcze dwie stówy. – I ani pisnąć, że to za mało! Pozbycie się tego dzieciaka było banalnie proste, i tak wam za to przepłaciłem!

 - Więc czemu sam się za to nie wziąłeś?

 - Nie mogłem. Nie wasz interes, dlaczego.

 - O tym właśnie mówiłem, Chris. Nie oddychasz tym miastem. – Niski mężczyzna zrobił krótką pauzę i mocno wciągnął do płuc przepełnione smrodem spalin powietrze. – Tu takie sprawy lepiej załatwiać samemu. Wyobrażasz sobie, żeby ten twój Seth zwrócił się do nas i pozbawił się całej frajdy?! Nie rozumiesz tej sztuki, nie cieszy cię czyjś ostatni dech…

- Bo mnie jeszcze aż tak nie posrało – odburknął, rzucając niedopałek tuż pod nogi rozmówcy. – Dosyć tego ględzenia. Zrobiliście co trzeba, ja wam zapłaciłem, tyle na dzisiaj. No, może jeszcze ostatnia sprawa. Ani słowa Sethowi.

- O, teraz mnie zainteresowałeś – zaśmiał się mężczyzna spoglądając z rozbawieniem na swego towarzysza. – Znudziło ci się poddaństwo, Chris? Robisz coś za plecami szefa?

- On nie jest moim szefem – oznajmił poważnie.

- Naszym też nie.

- Tak. Zazwyczaj za trzymanie gęby na kłódkę bierzemy kilka stówek ekstra…

- Nie przeginajcie!

- Ale ten gnojek wyjątkowo nas wkurwia, więc dziś masz to za darmo.

- Jasne, wkurwia… - Chris zaśmiał się tylko po cichu i zaczął iść powoli w stronę ulicy, a dwaj mężczyźni ruszyli tuż za nim. – Tak się składa, że Seth każdego wkurwia, a i tak każdy tańczy tak, jak mu zagra.

- Chyba nie mówisz o nas!

- Mam nadzieję, że nie mówię o was – poprawił go blondyn, rzucając obydwu zbirom ostatnie spojrzenie i nie czekając już na odpowiedź ruszył szybkim krokiem w kierunku swojego mieszkania.

               
Przemierzając tę krótką drogę, nie mógł przestać zastanawiać się, jak wiele razy widział już te ulice? Nie pamiętał tego, nie liczył i nie chciał wiedzieć. Sprowadzała się do nich cała jego codzienność, smutna rutyna, w której utonął bez reszty. Codziennie pokonywał te same drogi, mijał takie same twarze, zakładał te same maski, ale nigdy nie odważył się przed sobą, by narzekać. Na swój sposób kochał to miasto, znał je, żył według jego praw, ale nigdy nie został zaakceptowany jako prawowity mieszkaniec. Nie to, żeby kiedykolwiek spędzało mu to sen z powiek… No, może raz czy dwa, kiedy był jeszcze dzieckiem i od jego pozycji w grupie zależała cała samoocena i samopoczucie, ale teraz? Lubił powtarzać sobie, że jest dorosłym, niezależnym facetem. I naprawdę tak było. Nie potrzebował już Setha, by wszystko za niego załatwiał, czasem było tak po prostu prościej. Ich znajomość już od dawna przestała opierać się na zależności. Od pewnego czasu po prostu się lubili, choć pewnie Seth nigdy nie byłby w stanie przyznać tego na głos. Z drugiej strony, nie było takiej potrzeby. Chris wcale nie musiał słyszeć, że Seth nazywa go przyjacielem, bo czy to nie on był osobą, która nauczyła go chodzić po tych ulicach, wiecznie broniła jego tyłka, a nawet płaciła za jego mieszkanie? Czy człowiek byłby w stanie zrobić to dla kogoś, na kim mu nie zależy? Być może. Ale nie Seth. Seth nawet dla przyjaciół nigdy nie był tak dobry jak dla niego. Skoro więc po raz pierwszy od dawna nadarzyła się okazja, w której tym razem to Chris mógł pomóc jemu, dlaczego miałby tego nie zrobić? Miał pieniądze, miał wszystkie potrzebne informacje, a teraz Seth ma spokój. Czy to nie idealne rozwiązanie?

Pogrążony w swoich myślach, nawet nie zauważył, kiedy tuż za nim pojawiły się obce kroki. Były ciche, ale wśród pustych ulic bardzo łatwe do wychwycenia. Przyśpieszały, gdy on przyśpieszał i skręcały zaraz za nim. Normalnie już dawno by zareagował, ale tego dnia był zbyt zajęty tym, co działo się w jego własnym umyśle, by rozglądać się na boki. Znajdował się już niedaleko domu, kiedy zatrzymał się na chwilę, by odpalić papierosa. Ktoś stanął niedaleko. Nim się odwrócił, usłyszał czyjś głos.
- Hej, Chris.

Mężczyzna odwrócił się jak oparzony, widząc w oddali tylko jedną, zakapturzoną postać. Ktoś za mną szedł – dotarło do niego w końcu. – Ktoś tam był? Przez cały ten czas? Świetnie. Teraz pewnie zechce mnie szantażować, albo wyda Sethowi bez pytania. Tyle jebanego wysiłku, a i tak będę musiał się przyznać…

Jednak kiedy zbliżył się o krok, a niewysoka postać zrzuciła kaptur, o swoich obawach zapomniał w mgnieniu oka. Nie poznał jej głosu, bo nie widzieli się od tak dawna, ale z tą burzą brązowych loków dziewczyna była nie do pomylenia z kimkolwiek innym. Prawie w ogóle się nie zmieniła. Była może trochę chudsza i bledsza, a jej pociągła twarz stała się jeszcze dłuższa z powodu zapadniętych policzków, ale jej uśmiech pozostał dokładnie taki sam. Tajemniczy, a jednocześnie dziecinnie szczery. Diaboliczny, na swój dziwny, uroczy sposób. Jej zielone oczy błyszczały, otoczone przez ciemne zasinienia. Mógłby przysiąc, że mrugała zdecydowanie zbyt szybko.
- Scout… wróciłaś. – Zmusił się do uśmiechu, starając się zabrzmieć naturalnie.
- Już mi lepiej – przyznała, potakując ruchem głowy.
- To świetnie.
- Potrzebowałam odpoczynku.

Nie musiała nawet wspominać, że ten odpoczynek został jej narzucony siłą, a relaksowała się nie gdzie indziej, jak tylko w szpitalu psychiatrycznym, bo Chris doskonale o tym wiedział. Nadal pamiętał widok jej białego, zakrwawionego ciała, które wynoszono na noszach kilka bloków dalej. Od stóp aż po smukłą szyję zakryta była wtedy jasnym prześcieradłem, które w błyskawicznym tempie nabierało odcieni ciemnego szkarłatu. Seth powiedział mu potem, skąd tyle krwi. Scout nie miała ran tylko na rękach, podłużne cięcia pokrywały całą jej klatkę piersiową, brzuch, nogi, szyję, a po części nawet plecy. Brunet śmiał się, że wyglądała jak zebra, ale Chris nie widział w tym nic zabawnego. Wciąż nie mógł uwierzyć, ile godzin musiało to trwać… Podobno po rozcięciu skóry na brzuchu dziewczyna straciła przytomność, ale powróciła do swego dzieła jak tylko się ocknęła. Część krwi zdążyła już wtedy zakrzepnąć, więc rozdrapała rany na nowo. Tak przynajmniej powiedziała Sethowi, gdy przywrócono ją do życia w szpitalu. Miała na sobie ponad sto ran ciętych, z których kilka było tak głębokich, że wymagały szycia. Cięcia na nadgarstkach dodała jako ostatnie. Tuż przed tym poczuła się osamotniona w swych cierpieniach i zadzwoniła do Setha, by opowiedzieć, co zrobiła. Paradoksalnie, to właśnie ją uratowało.

- Minęło trochę czasu… – dodała po chwili ciszy, odgarniając z twarzy rozwiane kosmyki włosów. – Nie wiedziałam nawet, czy cokolwiek będzie tu jeszcze takie samo, kiedy wrócę.

- Dawno cię wypu… To znaczy, dawno wróciłaś?

- Wypisali mnie kilka miesięcy temu, ale musiałam pobyć trochę sama ze sobą.

- Jasne.

- Sama myśl o tym, że znowu zobaczę te wszystkie miejsca, budynki, ludzi… To mnie przerażało. Ale ciebie chciałam zobaczyć, Chris. Zawsze byłeś dla mnie taki miły. Chciałam cię zobaczyć i przeprosić.

- Przeprosić? – Zdziwił się. – No ale za co?

- Za to, że byłam głupia i ślepa. Zresztą, to temat na dłuższą rozmowę. Co powiesz na piwo?

* * *

- Seth…

- Hm?

- Nie powinniśmy się już ubrać?

- Hm…

- Mówię poważnie. Chris może tu wrócić w każdej chwili i… uhm – przerwała, gdy nagle jego dłoń zacisnęła się wokół jednego z jej nagich pośladków, a usta objęły smukłą szyję tuż przy aorcie, zasysając skórę tak mocno, że dziewczyna aż skuliła się nieco, przybliżając do niego jeszcze bardziej. – Cholera, Seth… Skończ.
- Bo co?
- Bo chcesz, żeby twój przyjaciel widział mnie nago?
- O, jestem pewien, że już nie raz cię podglądał. – Uśmiechnął się do niej, kiedy Hope spojrzała na niego z niedowierzaniem. – A myślisz, że dlaczego się zgodził, żebym tu z tobą zamieszkał?
- Może żeby podglądać ciebie… - podsunęła, niewinnie się uśmiechając.
- Daj spokój. Nikt świadomie nie chce wpędzać się w kompleksy.
- Och, jasne… - Dziewczyna przewróciła ostentacyjnie oczami, uśmiechając się kpiąco. – Zapomniałam, że zanim pogadam z tobą, muszę jeszcze przebić się przez twoje wybujałe ego.
- Ale w jednym ja i moje ego musimy przyznać ci rację, laleczko.
- Tak?
- Najwyższa pora wstawać. Robi się ciemno, a ja umówiłem się na wieczór i…
- Ehem, Seth, nie zapomniałeś o czymś? – Dziewczyna przerwała mu nagle w pół słowa, kiedy zdążył już wciągnąć na siebie bokserki i właśnie sięgał po swoje dżinsy, ale choć rzucił jej krótkie spojrzenie, całkowicie ją zignorował. Powoli założył na siebie spodnie i zaczął rozglądać się za resztą ubrań, które teraz ozdabiały podłogę, rozrzucone w nieładzie wszędzie dookoła. Po ich seksie każdy pokój wyglądał zwykle jak pobojowisko, ale dzisiaj, przy tak niewielkiej ilości otaczających ich przedmiotów, Seth był naprawdę zdziwiony, jakim cudem udało im się narobić takiego bałaganu. Wstał więc z miejsca i zaczął przerzucać ubrania na podłodze. Bluzka Hope, sweter Hope… Jeszcze jedna jej bluzka. Zastanawiał się, ile różnych warstw może nakładać na siebie ta dziewczyna, kiedy w końcu znalazł swój T-shirt, czekający na niego spokojnie gdzieś pod łóżkiem.
- Nie ubierasz się? – Rzucił niewinnie do dziewczyny, spoglądając na wciąż zaróżowioną twarz i piorunujące go złością spojrzenie błękitnych tęczówek. Hope klęczała na łóżku, z włosami zarzuconymi po części na twarz i bladym, pokrytym niewielkimi siniakami ciałem pięknie oświetlanym przez ostatnie promienie słońca tego dnia. Jej związane paskiem nadgarstki spoczywały spokojnie na chudych udach, dopóki nie podniosła ostentacyjnie swoich dłoni, krzywiąc się nieco, jakby mogło ją to zaboleć.
- Może byś mnie w końcu rozwiązał, co? To cholerstwo zdążyło już chyba wystarczająco otrzeć mi nadgarstki.

- Nie denerwuj się tak, skarbie. – Seth pochylił się nad nią i ku jej wielkiemu zdziwieniu, jedynie musnął wargami jej policzek, palcami odgarniając przy tym wpadające jej do oczu włosy. Nie do końca wiedząc, jak na to zareagować, patrzyła na niego tylko bezmyślnie, kiedy powoli odsuwał się od niej i wciągając na siebie bluzę ruszył w stronę wejściowych drzwi. – Przyjdzie Chris, to cię rozwiąże. – Powiedział w końcu, podrzucając w powietrze klucze i uśmiechając się złośliwie. – To nie potrwa już długo.

- To ma być żart?!

- A czy ktoś się śmieje?

- Ja… Znaczy… Nie zrobisz mi tego, prawda? Nie wyjdziesz teraz przez te drzwi, nie zostawisz mnie tak! Poza tym – mówiła coraz szybciej, jakby bała się, że kiedy mężczyzna się znudzi, opuści mieszkanie nawet bez wysłuchania jej do końca. – Twój plan nie ma sensu! Przecież wejdę pod kołdrę, Chris i tak mnie nie zobaczy, poproszę go tylko, żeby to rozwiązał i sama się ubiorę, więc po co  w ogóle to wszystko?
- Tylko po to, żeby podnieść ci ciśnienie, laleczko. Już widzę, z jakimi wypiekami na twarzy będziesz go prosić o pomoc…
- Też mi coś. Jakby Chris nie widział już lepszych rzeczy w twoim wykonaniu…
- Słuszna uwaga – odparł, po czym chwytając w drodze swój telefon w kilku krokach znalazł się w przedpokoju i kiedy jego dłoń prawie już zacisnęła się na klamce, nagle dotarł do niego dźwięk telefonu, a zaraz potem szamotanie się w pościeli i fuknięcia pod nosem drobnej Hope. Nim zdążyła wygrzebać się z łóżka, był już z powrotem w salonie, spoglądając na wyświetlacz.

- To Ashley – oznajmił, kiedy naga dziewczyna pojawiła się już tuż przy nim, po czym uniósł urządzenie na tyle wysoko, by lalka nie mogła go dosięgnąć, co związane ręce jeszcze bardziej jej zresztą utrudniały. – Nie mówiłem jej, żeby się z tobą nie kontaktowała? To ryzykowne, skoro ktoś pewnie ma na nią oko.
- Mówiłeś – warknęła, podskakując przy nim, by dosięgnąć telefonu. – Dlatego skoro dzwoni, to musi być coś ważnego! Dawaj to, czuję się jak idiotka…
- Ostatnim razem dzwoniła do Beau. Kilka godzin później został zamordowany… - mruknął, spoglądając na wciąż dzwoniący telefon, jak gdyby nie mógł zdecydować się, co zrobić… Hope naburmuszyła się i pewnie chętnie tupnęłaby nogą i skrzyżowałaby ręce na piersi, gdyby tylko miała taką możliwość. Zamiast tego jedynie zmarszczyła brwi, spoglądając na niego z dołu z niekrytą nienawiścią.
- Nie udawaj, że robisz to dla mojego bezpieczeństwa. Jesteś po prostu złośliwy, nic poza tym. A tak w ogóle, to nikt nie wykryje gdzie jestem tylko przez to, że odbiorę jeden głupi telefon!
- To może być pułapka, lalko.
- To nie jest żadna pułapka!
- Skąd taka pewność?!
- Ja… No… Po prostu wiem, okej?! – warknęła, starając się ukryć swoje zmieszanie, ale Seth i tak spojrzał na nią podejrzliwie i przez chwilę miała wrażenie, że zaraz zacznie się rozmowa, której wolałaby nigdy w życiu nie przeprowadzać, a zwłaszcza teraz, nago i na dodatek z Sethem, ale w tym właśnie momencie telefon przestał dzwonić, a mężczyzna uśmiechnął się z wyższością.
- I już po wszystkim.
- Daj to, muszę oddzwonić…

- Po co? Skoro odpuściła, to jednak nie mogło być tak… - Nie dokończył, kiedy telefon rozdzwonił się ponownie i jedynie posłał urządzeniu jedno ze swoich nienawistnych spojrzeń, jak gdyby blondynka po drugiej stronie linii miała jakąkolwiek szansę na to zareagować. Albo jakąkolwiek ochotę. – Dobra, niech ci będzie. Ale odbieram to ja i daję na głośnik. Możecie sobie pogadać, ale będę słuchał każdego słowa, a ty ani jej o tym nie piśniesz.

- Seth, to naprawdę nie jest koniecz…
- Koniec dyskusji.
- Hope, w końcu! – Głos Ashley dobiegający z telefonu przerwał ciszę prędzej niż mogłaby jeszcze w jakikolwiek sposób zaprotestować.
-…ne – dokończyła cicho, z obrażoną miną trącając Setha w ramię i siadając nieopodal.
- Hope?
- Hej, Ash.
- Dlaczego nie odbierałaś?! Myślałam, że coś ci się stało! Nie masz pojęcia, jakie myśli mogą przejść człowiekowi przez głowę przez te kilka sygnałów, miałam już najgorsze wizje i…
- Ashley, w porządku, nic mi nie jest. Po prostu byłam pod prysznicem – przerwała jej, patrząc Sethowi prosto w oczy, a on odwzajemniał jej wyzywające spojrzenie. Hope nie miała pojęcia, dlaczego aż tak strasznie się uparł, ale jeśli naprawdę chodziło mu o to, że Ashley może próbować wyciągnąć z niej jakieś informacje, tak jak zrobiła to w przypadku Beau, nie miał o co się martwić i Hope już czuła się wygrana, wyobrażając sobie jego minę, kiedy rozmowa się skończy, a on nie dowie się z niej niczego ciekawego. Co w końcu Ashley mogłaby mu powiedzieć?! Nic, o czym sama nie wie. A to znaczy, że niewiele. Seth chciał jakichś rewelacji, a Hope była pewna, że dostanie tylko gadkę o nowych ubraniach i kosmetykach. Oboje jednak byli w błędzie.
- Ach, no tak… No, ja właściwie wiem, że miałam nie dzwonić… - zaczęła znów, tym razem jakoś ciszej, a Hope odczytała no właśnie z ruchu ust Setha, co starała się zignorować - ale uznałam, że o tym musisz wiedzieć! Umorzyli śledztwo w sprawie Beau.
- Zaraz, co?! – Takiej informacji Hope z pewnością się nie spodziewała, za to Seth wyglądał na jeszcze spokojniejszego niż dotychczas. – Jak to umorzyli?!
- Mówią, że to było samobójstwo! Uwierzysz?! Co to w ogóle za bzdura! Miałby wyjechać z własnego miasta, zameldować się w jakimś motelu i wyskoczyć tam z okna, tak?! Bez słowa, bez żadnego listu pożegnalnego, ot tak po prostu?! Uznali go za ćpuna, Hope! Miał w krwi jakieś substancje… Coś tam… Nie wnikałam w szczegóły… Ale Beau nie ćpał, do jasnej cholery, to było morderstwo, oni to mają w dupie! Ktoś ich przekupił!

Hope spojrzała na Setha powiększonymi ze strachu oczami. Ten tylko potaknął ruchem głowy.
- Ja… nie wiem, co powiedzieć, Ash. Jestem w szoku. To przecież nie ma żadnego sensu!
- Oczywiście, że nie ma! I musimy im to udowodnić, Hope! To był nasz przyjaciel, do kurwy nędzy! Nie można tego tak zostawić! – Tym razem Seth pokręcił stanowczo głową i zakrył na moment mikrofon telefonu.
- Uspokój ją – wyszeptał.
- Ale…
- Hope?! Zrobisz to ze mną?!
- Ja… Nie wiem… To znaczy…
- Ashley, przykro mi, ale ty nic na to nie poradzisz – odezwał się nagle Seth, a po drugiej stronie słuchawki zapanowała na chwilę głucha cisza.
- Ymm… Seth? Słyszałeś, co mówiłam? Uznali Beau za ćpuna i samobójcę, nie mogę…
- Nie zmienisz mu opinii. Zresztą wątpię, żeby się tym przejmował. Słuchaj, Ash, trzymajcie się od tego z daleka. Ty i Hope. Od początku byłem pewien, że śledztwo wykaże dokładnie to, co wykazało, ale nie spodziewałem się, że to będzie tak szybko. Ktoś musiał ich nieźle opłacić. Albo przekonać w jakiś inny sposób. Jeżeli sądzisz, że z kimś takim wygrasz…
- Ale ty mógłbyś wygrać!
- Ale ja nie zamierzam się w to wtrącać! Posłuchaj…

Mówił coś jeszcze, ale Hope już wcale go nie słuchała. Zbladła nieco i osunęła się na swoim miejscu, ale ani na chwilę nie spuszczała czujnego wzroku z jego twarzy. Śledziła wszelkie zmiany, które na niej zaszły. Uniesione brwi, zmarszczone czoło, szybsze lub wolniejsze mruganie… Wszystko mogło być istotne. Znała jego mowę ciała, ale nie na tyle. Próbowała więc zapamiętać jak najwięcej, a po głowie plątało jej się tylko jedno pytanie - Ty zabiłeś Beau?

Seth nie zdradzał się z niczym. Nie próbował uciekać wzrokiem od Hope, nawet wiedząc, że go obserwuje, nie chciał przegadać Ashley, ani też skończyć tej rozmowy. Zachowywał się całkowicie naturalnie, logicznie, a jednak robił wszystko, żeby odwieźć Ashley od zamiaru przekonania policji, by sprawdzili wszystko jeszcze raz. Dlaczego? Bo śledztwo, prędzej czy później, doprowadziłoby w końcu do niego? Bo to on ich przekupił? Beau zginął przez niego?

- Ashley, pomyśl o tym, że prawdopodobnie Beau zamordowała dokładnie ta sama osoba, która nasłała na ciebie tych dwóch oprychów, żeby odnaleźć mnie – kontynuował, a Hope mimowolnie pokręciła głową. Nie, tutaj się mylił, tego mogła być pewna. Ale czy naprawdę tylko o to mu chodziło? O bezpieczeństwo Ashley, albo jej własne? To prawda, że raczej wolał zadawać swojej lalce ból samodzielnie, ale dlaczego miałby się przy tym aż tak strasznie upierać, skoro Ashley nie dawała się przegadać od dobrych dziesięciu minut. Czy nie powinien już sobie pójść, tak jak wcześniej planował? Seth, którego znała już dawno rzuciłby słuchawką.
- Ja po prostu miałam nadzieję… - Głos blondynki robił się coraz słabszy. – Miałam nadzieję, że policja znajdzie sprawców i…
- Nie znajdzie. Nawet nie szuka. Wasz kolega miał wyjątkowego pecha, że jego ciało znaleziono już na terenie Basin City, ale nawet jakby zajęła się tym wasza policja, i tak gówno by znaleźli. Więc jeżeli jesteś choć trochę mądrzejsza niż się wydajesz, zrobisz wszystko, żebyś to ty nie była kolejną, która popełni niedługo samobójstwo. A to znaczy, że nie zrobisz nic. I nie mieszaj w to Hope, bo wtedy narażasz też mój tyłek.
- Przecież to od ciebie się wszystko zaczęło!

- I na mnie się skończy, tylko daj mi czas i się w to nie mieszaj.

- Ech, a Hope…

- Hope wszystkiego słuchała. I zdecydowanie się ze mną zgadza – odpowiedział prędko, obarczając dziewczynę ciężkim spojrzeniem, jak gdyby chciał niemo przekazać jej, jak bardzo będzie cierpieć, jeśli teraz odezwie się chociaż słowem. Jednak Hope wcale nie miała takiego zamiaru. Wzruszyła ramionami i wyszła do łazienki. – Muszę kończyć, Ash. Nie dzwoń tu zbyt często. Najlepiej w ogóle.
- Ale…

Nie słuchał już, co miała do powiedzenia. Odłożył telefon i natychmiast skierował za lalką. Szarpnął za klamkę, spodziewając się, że drzwi będą zamknięte, ale omal nie upadł, zachwiawszy się do tyłu, kiedy te ustąpiły bez oporu. Jego lalka stała przed lustrem, wpatrzona we własne odbicie. Nie zwróciła na niego najmniejszej uwagi, gdy pojawił się za jej plecami.
- Nie mieszaj się do tego – rozkazał, wpatrzony w  jej odbicie.

- Nie zamierzałam – odparła spokojnie.

- Ashley i tak niczego nie zdziała, ale jeśli dalej będzie taka uparta, ktoś w końcu ją uciszy…

- Ty? – Jej pytanie było spokojne i na pozór zupełnie niewinne, ale Seth natychmiast zrozumiał, o co jej chodzi i skąd to jej dziwne zachowanie. Zamiast odpowiedzieć, złapał ją tylko mocno za ramiona i odwrócił w swoją stronę. Jedna z bosych stóp dziewczyny zaplątała się w leżący na podłodze ręcznik i Hope o mały włos się nie poślizgnęła. Syknęła, gdy złapał ją za uwięzione wciąż nadgarstki i zaczął rozpinać pasek.

- Mogę powtórzyć ci sto razy, że to nie ja zabiłem Beau, ale i tak mi nie uwierzysz, prawda?

- Prawda.

- Więc sobie to podarujemy. A teraz słuchaj, jeśli Chris wróci do mieszkania wcześniej niż ja, powiedz mu, że czekam w klubie. Będzie wiedział w którym. Może zresztą do tego czasu raczy odebrać telefon…

- Jak nie zapomnę, to powiem.

- Więc liczę na twoją pamięć – odburknął, zdejmując w końcu uwierający ją pasek do końca i podnosząc małe, dziewczęce dłonie, by obejrzeć zaczerwienienia. – Gorzej niż ostatnio… - mruknął do siebie, ale Hope nie zwróciła na to uwagi.

- Mogę iść z tobą? – odważyła się w końcu zapytać, przeszywając go niemal na wylot swoimi wielkimi, błękitnymi oczami. – Mam dość siedzenia w domu.

- Nie dzisiaj. Kiedyś. Może… - mruknął, po czym bez pożegnania wyszedł, trzaskając za sobą najpierw drzwiami łazienki, a za chwilę już i tymi wejściowymi. Hope za to wróciła do przyglądania się swemu odbiciu. Zastanawiała się, co naprawdę stało się w tamtą noc. Kto był odpowiedzialny za śmierć jej najlepszego przyjaciela… Seth sądził, że to ci sami ludzie, którzy szukali go u Ashley i tylko ona wiedziała, że to nieprawda. Nikt nie szukał Setha. Przynajmniej nie tamtego wieczora. Ale jeśli to nie miało nic wspólnego z nim, to z kim? Czyżby Beau naraził się komuś, kto nie ma z Sethem absolutnie nic wspólnego, a sprawa pokomplikowała się aż tak bardzo jedynie przez czysty przypadek? Spojrzała na siebie. Nawet jej wyraz twarzy wskazywał na to, że to niemożliwe. Hope nie wierzyła w przypadki. Wierzyła za to, że Seth miał poważne powody, by zabić Beau. Przede wszystkim – swoje widzimisię. I swój brak zdrowego rozsądku. I swoje…

Pokręciła energicznie głową, starając się odrzucić od siebie wszystkie myśli. Miała tego dość. Teraz, kiedy była już sama, nie chciała przejmować się niczym poza sobą. Już dawno nie przejmowała się sobą.

Wyrzucając więc z pamięci całe popołudnie, odkręciła wrzącą wodę w prysznicu i już za chwilę wszystkie jej obawy uleciały razem z parą, powoli przeciskając się przez kratki wentylacji i szybując prosto ku zachmurzonemu niebu…  

* * *

Nie tęsknili za sobą. Dlaczego mieliby tęsknić? Przez miniony rok nie myśleli o sobie prawie wcale, a jednak nie stanowiło to powodu, by ich pocałunki były choć odrobinę mniej namiętne, dłonie dotykały nawzajem rozgrzanych ciał z nie tak wielką zachłannością, a powietrze przepełnione parą gorących oddechów nie osadzało się mgliście na szybach samochodu, którego tylna kanapa trzeszczała zajadle, swymi dźwiękami bezskutecznie próbując zagłuszyć przeciągłe, kobiece jęki. Scout nieustannie szarpała męską koszulkę, z dziką żądzą wpijając się w jego usta. Chris wsunął rękę pod jej białą bluzkę, którą zresztą bardzo szybko też z niej zerwał. Było tak, jak miało być.

Samochód Scout śmierdział jak popielniczka. Pewnie wydałoby mu się to dziwne, jako że ta dziewczyna nie tylko nigdy nie paliła, ale i nie znosiła zapachu papierosowego dymu, ale tak naprawdę nie miał nawet sekundy, by się nad tym zastanowić. W jednej chwili dziewczyna siedziała na jego kolanach, mocno wpijając wargi w jego suche usta, a już za chwilę czuł jej delikatną dłoń, która od głaskania go po karku przeszła do długiej wędrówki wzdłuż jego klatki piersiowej, sięgając coraz niżej i niżej. Uśmiechnął się tylko do siebie, czując jak jej palce sprawnie odpinają guzik spodni. Scout na moment oderwała od niego swoje usta. Kiedy odpinała zamek, Chris krążył dłońmi po jej półnagim ciele, ledwie opuszkami palców dotykając aksamitnie miękkiej, bladej skóry. Podobało mu się to uczucie. I ciepło, które od niej biło… Scout nie przestawała się uśmiechać, choć teraz często przygryzała przy tym dolną wargę i nawet sam wyraz jej twarzy podnosił jego ciśnienie. Chciał już złapać ją mocniej, przewrócić na plecy i ułożyć się tuż nad nią na wąskim siedzeniu, pośpiesznie zrywając ciuchy, ale nagle do jego uszu zamiast jej cichego pomrukiwania dotarł jakiś zupełnie niepasujący do sytuacji dźwięk. Śmiech. Dziewczyna zaśmiała się głośno i wzdrygnęła na jego kolanach, odrzucając od siebie męskie dłonie. Popatrzył na nią, nieco zbity z tropu.
 - Co jest? – zapytał, ale Scout pokręciła tylko głową, nie przestając się uśmiechać. Jej dłonie znów oparły się jednak na jego brzuchu, więc i on położył ręce na jej talii. Gdy szorstkie opuszki dotknęły znów miejsca tuż pod jej żebrami, dziewczyna wzdrygnęła się ponownie.
- Co ty wyprawiasz? – zapytał, ale patrząc w jej iskrzące, wesołe oczy, sam nie potrafił pozbyć się rozbawienia.
- Przepraszam – zaśmiała się. – Ja nie chciałam, wiem, że psuję nastrój, ale kurwa, to tak łaskocze… – zaśmiała się znowu, a Chris tylko odpowiedział jej szerokim uśmiechem.
- Tutaj? – Jego palce znów dotknęły tego miejsca, a Scout zatrzęsła się, odruchowo omal nie uderzając głową w niski dach.
- Nie rób! Nie dotykaj! Przestań! – Starała się brzmieć poważnie, ale nie potrafiła przestać się śmiać. W końcu Chrisowi znudziła się ta zabawa i pozwolił jej złapać się za nadgarstki i odsunąć od siebie jego ręce. Scout wyglądała na zarówno wściekłą jak i rozbawioną. Część długich, kręconych pukli jej włosów opadała w nieładzie na jej dziewczęcą twarz.
- Jeśli to powtórzysz, nie pozwolę ci się więcej dotknąć, przysięgam! – warknęła na niego, grożąc mu przed nosem szczupłym palcem.
- Groźbami wiele przy mnie nie zdziałasz. Ale może, gdybyś próbowała mnie jakoś przekonać…
- Dobra, więc co powiesz na to: ty nie będziesz już wykorzystywał przeciw mnie moich łaskotek, a ja w zamian za to wezmę go sobie całeeego do ust, co do centymetra – powiedziała, jednocześnie niewinnie się uśmiechając, a jej dłoń wylądowała natychmiast w jego bokserkach, na co westchnął nieco głośniej.
 - Uczciwa wymiana… - przyznał, pozwalając jej zsunąć się na podłogę pomiędzy jego nogi i podnosząc się nieco, by ułatwić jej zsuwanie z siebie spodni.
- Wiedziałam, że się zgodzisz.

Nie minęło nawet dziesięć minut, kiedy Scout jęczała już głośno przygnieciona przez nagie ciało mężczyzny. Z nogami owiniętymi wokół jego prędko poruszających się w przód i w tył bioder, wbijała krótkie paznokcie w męski kark. Coraz bardziej podniecona, złapała jego dłoń i zacisnęła ją wokół własnej szyi. I tak płytki oddech stał się jeszcze cięższy, kiedy pięć długich palców wbiło się w jej krtań, niemal całkowicie blokując dopływ powietrza. Otworzyła usta jeszcze szerzej, desperacko próbując złapać tlen. Chris spojrzał na nią z góry. Jej wzrok był coraz bardziej i bardziej mętny, policzki żywo zaczerwienione, a usta spuchnięte od ugryzień. Gdy zbladła, chciał odsunąć rękę od jej szyi, ale mu na to nie pozwoliła. Zamiast tego przyciągnęła do siebie jego twarz i złożyła na jego ustach ostatni pocałunek tuż przed tym, jak jęknęła głośno i doszła, wyginając ciało w górę na tyle, na ile pozwalała jej waga poruszającego się wciąż w niej mężczyzny tuż nad nią. Kiedy otarła się cała o jego klatkę piersiową i zacisnęła jeszcze mocniej wokół jego męskości, on sam nie potrzebował już wiele czasu i wkrótce oboje leżeli obok siebie, powoli odzyskując oddech.

- Wiesz, to było niezłe. – Dziewczyna odezwała się w końcu, uśmiechając się pod nosem. Zaraz potem, nie czekając na odpowiedź, podniosła się z miejsca i położyła głowę na barku mężczyzny, łaskocząc go delikatnie swoimi rozrzuconymi w nieładzie włosami. Chris nic nie powiedział, jedynie mruknął coś i odwzajemnił jej uśmiech, zamykając oczy.
- I pomyśleć, że tyle czasu zmarnowałam z Sethem… - kontynuowała, śmiejąc się cicho.
- Naprawdę, nie chce o nim teraz słuchać…
- Chciałam tylko powiedzieć, że jesteś w tym dużo lepszy – zachichotała.
- Scout…
- Och wiem, wiem… - Z jej gardła ponownie wydostało się przyjemne mruknięcie, kiedy poczuła jak dłoń mężczyzny delikatnie wplątuje się pomiędzy jej kosmyki i głaska ją powoli, co zawsze było jej ulubioną pieszczotą. Zastanawiała się, czy pamiętał jeszcze, że nawet w czasach, kiedy wciąż tkwiła w związku z Sethem, często prosiła go, by bawił się jej włosami. Odprężało ją to, a Chris nigdy jej nie odmawiał. – Dziękuję – szepnęła, wtulając się w niego jeszcze mocniej.
- Co? Za co?
- Potrzebowałam tego. Wiem, brzmię jak desperatka, ale serio… Odkąd skończyłam z Sethem, nie byłam w stanie przespać się z żadnym facetem, a uwierz mi, że po wyjściu ze szpitala miałam kilka okazji. Ba, nawet w szpitalu się zdarzały! – Jej śmiech był głośny i beztroski i Chris nie potrafił się powstrzymać, by nie odpowiedzieć jej uśmiechem. Wcale go to zresztą nie dziwiło, Scout wciąż była piękna. Może tylko odrobinę… słaba. – Raz było nawet blisko, ale stchórzyłam. To te blizny, wiem, że są obrzydliwe…
- Scout, o czym ty mówisz? Prawie wcale ich nie widać, a ja w ogóle nie zwracałem na nie uwagi… Nie są obrzydliwe, są… Po prostu są.
- Tylko ty tak myślisz. Tylko ty wiesz, skąd się wzięły i dlatego tylko ty nie będziesz zadawał głupich pytań. – Uśmiechnęła się, po czym wstała i przeciągając się jakby właśnie odbyła wyjątkowo smaczną drzemkę zaczęła rozglądać się za swoimi ubraniami, rozrzuconymi gdzieś w nieładzie pomiędzy siedzeniami. – Powinniśmy to kiedyś powtórzyć, Chris. – Rozpromieniła się jeszcze bardziej, podając mu jego koszulkę.
- Myślę, że będziemy mieć wiele okazji.

* * *

Niecałą godzinę później Chris niemal całkowicie zapomniał już o wszystkim, co stało się tego popołudnia w ciasnym, śmierdzącym papierosami samochodzie. Pędził do mieszkania niemal na złamanie karku, mogąc tylko mieć nadzieję, że Seth nie zdążył jeszcze z niego wyjść. W pierwszym odruchu chciał do niego zadzwonić, ale takich wieści nie przekazuje się przez telefon. Cóż, przynajmniej jego zdaniem, bo Lacey najwyraźniej uważała, że to całkiem do przyjęcia… A jednak nie miała odwagi zadzwonić do Setha.

Zdziwił się, już z daleka widząc jakąś postać kręcącą się obok samochodu Setha, ale wystarczyło jeszcze tylko kilka kroków, by w ciemnej sylwetce mężczyzny rozpoznał swojego przyjaciela. Przyśpieszył jeszcze bardziej kroku i zaraz znalazł się tuż obok niego. Seth wyglądał na wściekłego. Czyżby już wiedział?

- Widziałeś, co ktoś zrobił z moim pieprzonym samochodem?! – Warknął zamiast przywitania, a Chris tylko rzucił okiem na rysę na karoserii, ale ta jakoś wyjątkowo go nie obchodziła. – Jak dorwę tego, kto to zrobił, to przysięgam, że…

- Seth!

- Nie przerywaj mi!

- Chuj z twoim samochodem!

- Chuj z moim… Co?! – podniósł głos, ale zaraz spojrzał w końcu na Chrisa i urwał w pół słowa. Blondyn domyślał się, że musi wyglądać dość mizernie. Blady jak ściana, ze złością bijącą z jasnych oczu i w poszarpanej kurtce. Seth zmierzył go wzrokiem z góry na dół i w końcu zapytał, co się stało.

- Chodzi o Stana – wydusił z siebie, ale kilka ostatnich słów nie chciało jakoś przejść mu przez gardło.

- Co zrobił?

- Spytaj lepiej, co jemu zrobiono. Nie żyje. Kurwa, Seth, Stan nie żyje!

- Wiedziałem…

- Znaleźli dzisiaj jego trupa i ktoś dał cynk Lacey, a… Czekaj, jak to wiedziałeś?

- To ten chuj, Alex! On nie chciał mnie nastraszyć, chciał mnie zajebać! Tak jak wam mówiłem!

- Ale co ma z tym wszystkim…
- Posłałem tam Stana. Zamiast mnie.

- Co?! Dlaczego jego?! Seth, czyś ty do reszty…

- Och, nie udawaj, że jest ci żal tej szumowiny!

- Był jednym z nas!

- Dopóki nie położył łap na mojej własności!

- Oni cię zamordują! Kev, Jason i reszta! Jeśli dowiedzą się, że to ty…

- To niech lepiej się pilnują, żeby nie byli następni.

- Tym razem przegiąłeś, Seth. Tym razem naprawdę przegiąłeś! – Chris złapał go mocno za kołnierz kurtki i odepchnął prosto na jego cenny samochód. – On był jednym z nas! – wrzasnął. – Powinno ci się za to porządnie oberwać!

- Więc mi zajeb! Mam to w dupie. To ja tu rządzę, Chris, nie zapominaj o tym. I cokolwiek sobie wymyślę… - Nie dokończył, bo zanim kolejne słowo wydostało się z jego ust, jego szczękę przeszył nagle ogromny ból i następne, co był w stanie zobaczyć, to mocno zaciśnięta pięść Chrisa tuż przy jego twarzy, gotowa do kolejnego ciosu. Przez chwilę poczuł się nieco zamroczony, ale nim przyjaciel zdążył uderzyć go ponownie, odzyskał już poczucie świadomości i sam rzucił się na niego z taką wściekłością i siłą, że obydwoje wylądowali na twardym betonie. Ulica była pusta, a ich wrzaski bardzo doniosłe. Zanim obydwaj zdążyli wyładować na sobie całą nagromadzoną złość, asfalt pokrywała już krew.