38. Ptaki mają wolność, ludzie tylko złudzenia

Kolejny zimowy poranek powitał Hope typową dla tej pory roku szarugą oraz dochodzącymi zza nieszczelnego okna podmuchami lodowatego wiatru. Był trzeci dzień stycznia, początek nowego roku, który wcale nie zapowiadał się dla niej optymistycznie. Dziewczyna leżała z otwartymi oczyma na swoim dużym, wygodnym łóżku, które kiedyś nazywała swoją ostoją. Jako dziecko, otulona ciepłą kołdrą wśród tuzina miękkich poduszek, była w stanie przeczekać w nim najbardziej przerażające nocne godziny. Spędziła tam wiele samotnych nocy, kiedy jej rodzice musieli zostać dłużej w pracy, chowała się w nim przed dochodzącymi z parteru awanturami, a nawet cierpiała po stracie ukochanego ojca, przez wiele dni nie ruszając się z łóżka ani na krok. Ten materac nasączony był jej łzami, ale dotychczas spełniał funkcję jej powiernika, przyjaciela. Teraz go nienawidziła, tak samo jak nie potrafiła patrzeć spokojnie na te ozdobne poduszeczki ani z rozkoszą otulić się miękką kołdrą. Coś się zmieniło. Czegoś brakowało. Jej poczucie bezpieczeństwa zostało zachwiane, potrzeba było czegoś więcej, by znowu je wyzwolić… Kogoś więcej.

Podniosła głowę, by spojrzeć na tykający miarowo zegar na jasnej ścianie. Wskazywał już prawie południe, ale to nie było dla dziewczyny zbyt wielkim zaskoczeniem. Od dawna słyszała kroki matki krzątającej się po korytarzu i dźwięk telewizora w salonie. To był jeden z tych niewielu dni, kiedy Sheryl cieszyła się urlopem, a jednak Hope wciąż samolubnie marzyła o tym, by ktoś nagle wezwał ją w jakiejś pilnej sprawie. Chciała być sama. Od dnia, w którym odwiedził ją Dwayne, nienawidziła towarzystwa. Czuła się podle posyłając mamie uspokajające, nieszczere uśmiechy, zasiadając z nią do świątecznego obiadu i z fałszywą radością rozpakowując owinięte ozdobnym papierem prezenty. Milczała, bo nie chciała psuć jej dobrego humoru. A może raczej nic nie mówiła, bo właśnie tego nauczyła się przy Secie? Dawniej nie miała zbyt wielu tajemnic, żaden mroczny sekret nie spędzał jej snu z powiek. Teraz, kiedy wszystko wisiało na włosku, a każde nieodpowiednie słowo mogło pociągnąć za sobą lawinę zdarzeń, strach paraliżował ją nawet przy zwykłej, codziennej rozmowie. Bardzo chciała powiedzieć komuś o tym, co zrobił jej Dwayne. Albo raczej próbował zrobić, poprawiała się nieustannie, by nie czuć się ze sobą aż tak źle. Ale gdyby pisnęła choć słówko, posypałyby się pytania. Dlaczego chciał cię skrzywdzić? Dlaczego chciał wysłać film do Setha? Dlaczego spałaś z Sethem, córeczko? Dlaczego się w nim…?

Zagryzła mocno wargi i odrzuciła z siebie kołdrę. Jej ciało omiótł chłodny powiew zimowego powietrza. Spojrzała na swoje ubranie – wymięte, nie zmieniane od wczoraj. Z zawieszonego naprzeciwko lustra spoglądała na nią zmęczona twarz o szarej cerze. Błękitne oczy były bez wyrazu, wargi wysuszone, a włosy tłuste i brzydkie. Dziewczyna straciła zapał do czegokolwiek, potrafiła tylko leżeć i godzinami wpatrywać się w jeden punkt, odrzucając od siebie myśli. Bała się. Była przerażona. Czekała na dzień, w którym jej telefon zadzwoni, a w słuchawce odezwie się zimny głos Setha. W jej wyobraźni mówił: Nie żyjesz. Czasami pytał: Dlaczego?, ale nigdy nie potrafiła mu na to odpowiedzieć. Wykańczała się, nienawidząc za to samej siebie. Powinna była już dawno pierwsza się do niego odezwać, powiedzieć cokolwiek, opowiedzieć mu o wszystkim z własnej perspektywy… Za każdym razem jednak, kiedy podnosiła już telefon, ogarniał ją strach, że mężczyzna jej nie uwierzy, albo co gorsza, powie, że to go nie obchodzi. Przestała być już jego lalką, oznajmił jej to bardzo wyraźnie. Sama go o to prosiła. Tamta rozmowa przypominała jej się za każdym razem, kiedy w mózgu pojawiało się pytanie: Dlaczego jeszcze nie dzwoni?

Jeśli kiedykolwiek cię broniłem, to dlatego, że miałem w tym interes. Teraz już go nie mam, więc ostrzegam – zostajesz sama.

Przespacerowała się do drzwi i z powrotem. Chciała zejść na dół, żeby w końcu coś zjeść, ale wtem usłyszała dzwonienie do drzwi i jak oparzona zdjęła dłoń z żelaznej klamki. Nie chciała, by ktokolwiek oglądał ją w tym stanie – nieważne, czy dostarczał tylko pizzę, czy był znajomym jej matki albo listonoszem. Zje później, wytrzyma jeszcze trochę…

Ale nagle jej serce zabiło o wiele mocniej. Była zaledwie kilka kroków od okna, kiedy  spojrzała w jego stronę i zza firanki dostrzegła ciemny kształt stojący na pustym zwykle podjeździe. Podeszła bliżej i wyjrzała przez brudną szybę na zasypany śniegiem kawałek placu przed domem. Czarne Audi. Samochód, którego nie pomyliłaby z żadnym innym na świecie.

W sekundę poczuła, jak cała energia powraca do niej po wielu dniach nieobecności,  a na usta nieproszony wkrada się delikatny uśmiech. Poprawiając w biegu włosy ruszyła na dół najszybciej jak się dało, ale kiedy dotarła na korytarz i tak miała wrażenie, że wiele zdążyło ją już ominąć. Jej mama stała w drzwiach, wyciągniętą ręką blokując przejście. Zza jej pleców Hope dojrzała swojego brata przyglądającego się kobiecie ze złośliwym rozbawieniem. Brunetka podeszła bliżej, ale nikt nie zwrócił na nią uwagi. Sheryl mówiła cichym, sykliwym tonem, a Seth słuchał jej uważnie, choć z pewnością niczego sobie z jej słów nie robił.

- …Nie mam pojęcia, jak trzeba być bezczelnym, żeby przyjeżdżać do kogoś po czymś takim – usłyszała, kiedy stanęła tuż za plecami matki, wyglądając jej przez ramię. Seth posłał jej krótkie spojrzenie, ale zaraz odwrócił wzrok. – Nie masz tu już wstępu, Seth, przykro mi.

- Właśnie widać, jak ci przykro, mamo – mruknął, nieco już zdenerwowany.

- Nie masz pojęcia, jak mi jest ciężko z tym wszystkim. Ale przede wszystkim muszę myśleć o Hope, ona nie jest niczemu winna, a przeze mnie spotkało ją… coś takiego! Spotkałeś ją ty i zrobiłeś jej wodę z mózgu!

- Niegrzecznie jest mówić o kimś tak, jak gdyby wcale nie stał za twoimi plecami…

- Co? Och… - Sheryl odwróciła się nagle, prawie wpadając na swoją córkę. – Hope, wracaj na górę. To ciebie nie dotyczy.

- Zostanę – odparła tylko i na powrót przeniosła swoje spojrzenie na bruneta. W przeciwieństwie do niej, on wyglądał o wiele lepiej niż w momencie, kiedy się rozstawali. Siniaki na jego twarzy zagoiły się i tylko rana zadana przez Lacey wciąż rzucała się w oczy, gojąc się wyjątkowo mozolnie. Jego czarne oczy błyszczały, a przyprószone lekko śniegiem włosy wyglądały całkiem uroczo… Poczuła się lepiej. Wiedziała, że przyjechał po nią, nie zostawił jej tutaj nawet, jeśli obiecał, że to zrobi. Zastanawiało ją, czy dostał wiadomość Dwayne’a i spodziewała się, że tak, inaczej być może nie zjawiłby się tutaj akurat teraz, ale widząc go odzyskała poczucie, że może mu to wszystko wytłumaczyć, że trochę go już poznała, a on ją i przecież gdyby bezgranicznie w to wszystko uwierzył, nie patrzyłby na nią tak spokojnie. A poza tym, byłby idiotą. 

- Nie chcesz, żeby Hope oglądała jak po raz kolejny wyrzucasz swoje dziecko z domu? Niech się uczy, ona może być następna.

- Skończ pleść bzdury, Seth – warknęła, a wyraz jej twarzy nigdy jeszcze tak bardzo nie przypominał brunetce Setha jak właśnie w tej chwili. Wcześniej nie dostrzegała ich podobieństwa, teraz niemal raziło ją po oczach. Tak samo ściągnięte w gniewie brwi i przymrużone oczy. Zaciśnięte wargi, które bladły z każdą chwilą. Uniesione policzki o tym samym kształcie. – Wracaj tam, skąd przyjechałeś. Ten dom nie jest już twój.

- On nie – przyznał z rozbawieniem, spoglądając na swoją zabawkę.

- Ona też nie! – wtrąciła natychmiast Sheryl, jak gdyby czytając w jego myślach. – Nie jest już twoją siostrą, nie jest twoją przyjaciółką, jest moją córką, do cholery i nie pozwolę jej przechodzić przez to samo, przez co ja przechodziłam przy twoim psychicznym ojcu!

- Tu nie chodzi o mnie – odparł z miłym, wymuszonym uśmiechem. – Wpadłem się tylko przywitać. Tak naprawdę robię dziś tylko za kierowcę.

- Słucham? – Sheryl uspokoiła się nagle, zupełnie zbita z tropu tak samo jak jej córka, ale mężczyzna nie miał zamiaru udzielać już żadnych wyjaśnień. Zamiast tego odwrócił się na pięcie i odszedł kilka kroków w stronę samochodu, gestem ręki przywołując kogoś z jego wnętrza. Dopiero w tym momencie Hope zauważyła, że pojazd nie jest pusty. Na przednim siedzeniu siedział Chris, obserwując uważnie całą sytuację, a już w kilka sekund później zatrzasnął za sobą drzwi, uśmiechając się do niej promiennie. Zagubiona, zupełnie nie potrafiąc dojść do tego, po co Seth go tu za sobą przywlókł, sama uśmiechnęła się pod nosem. W przeciwieństwie do bruneta, Chris nie gromił nikogo wzrokiem i wyglądał nad wyraz przyjaźnie, chyba nawet bardziej niż zazwyczaj. Kiedy dotarł już na próg domu, uśmiechnął się promiennie do jej matki i podał jej rękę, przedstawiając się.  Sheryl odwzajemniła gest, nieco zakłopotana.

- Seth, o co tutaj…?

- Nie wiesz? Twoja córeczka nic ci nie powiedziała? – posłał Hope karcące spojrzenie, z którego wyczytała, że ma się nie odzywać, ale ich matka była chyba zbyt zdziwiona całą sytuacją, by to zauważyć. – No cóż, skoro Hope nie pali się do wyjaśnień… Przedstawiam ci Chrisa, jedyny powód, dla którego twoja córka tak długo została  w Basin City – zaanonsował z cwanym uśmiechem, ale widząc po minie, że kobieta wciąż nie wie, o co chodzi, patrząc jej prosto w oczy wyjaśnił wszystko do końca. – Chris to jej chłopak.

- Och, w takim razie miło mi cię poznać. – Kobieta starała się przybrać jak najmilszy wyraz twarzy, chociaż musiała być raczej wściekła niż zachwycona tą wiadomością. Hope natomiast uśmiechnęła się z przekąsem sama do siebie. Sprytne, całkiem sprytne.

- Nie wstydź się, siostrzyczko, przywitaj się z ukochanym. Jestem pewien, że się stęskniłaś.

- Ja… 

- Nie tęskniłaś? – Chris spytał nieco zawiedzionym głosem, przybierając smutną minę, ale w jego oczach dało się wyczytać wyraźne rozbawienie. Hope niemiała pojęcia, czy chociaż jego Seth wtajemniczył w swój plan, ale blondyn wydawał się bawić wcale nie gorzej niż jego przyjaciel. Nim zdążyła coś odpowiedzieć, rozłożył szeroko ramiona, a Sheryl usunęła jej się z drogi. – No chodź, przytul mnie chociaż na przywitanie – dodał już pogodniej, a kątem oka Hope dostrzegła, jak Seth przewraca oczami ze zniecierpliwieniem. W tej sytuacji nie pozostało jej już nic innego jak tylko ruszyć się z miejsca, by za chwilę paść w ramiona kolegi z niemałą ulgą. Czuła się nieco nieswojo, wiedząc, że jest obserwowana zarówno przez matkę jak i swojego nienormalnego brata, ale kiedy ułożyła głowę w zagłębieniu szyi Chrisa i zamknęła oczy, ogarnął ją nienaturalny wręcz spokój. Chłopak pogłaskał ją delikatnie, a ona odwdzięczyła mu się za to delikatnym buziakiem w policzek. Próbowała tłumaczyć sobie, że chce wypaść wiarygodnie. Tak naprawdę bardziej chciała po prostu odpłacić się zazdrosnemu Sethowi za to, że ją zostawił, za wszystko co zrobił… Chris za to wydawał się szczęśliwy, podchwytując tę grę i nie wypuszczał jej z ramion ani na krótką chwilę.

- No cóż… - Seth przerwał nagle ciszę swoim grobowym tonem, na dźwięk którego Chris cofnął dłonie, które znajdowały się na samym dole pleców lalki. – Skoro moja kochana mamusia nie chce nas wpuścić do środka, chyba wybierzemy się na przejażdżkę.

- Nie mam nic przeciwko Chrisowi – warknęła Sheryl. – Ty nie wchodzisz. Jeśli chcesz, możesz jechać sam, my sobie porozmawiamy i…

- Pojedziemy we trójkę – przerwał jej z naciskiem.

- Powiem wprost. Nie puszczę z tobą Hope.

- Mamo…

- Hope potrafi sama za siebie decydować, prawda siostrzyczko? Ubieraj się.

- Nie rozkazuj jej! 

- Właśnie, nie rozkazuj mojej dziewczynie, Seth – odparł rozbawiony Chris, odsuwając od siebie brunetkę na długość wyciągniętych ramion. – Pojedziesz z nami, kochanie? – zapytał, a Hope pokiwała tylko głową. – To dobrze. Ubierz kurtkę, a my poczekamy w samochodzie, tak Seth?

- Idź, ja pożegnam się z mamą.

- Seth…

- Powiedziałem coś.

- Pośpieszcie się – zwrócił się do obojga, nie mając ochoty się kłócić i odszedł w stronę czarnego Audi. Hope prędko ukryła się w domu, biegiem ruszając jeszcze na górę by szybko zmienić ubranie, a Seth został przy drzwiach. Kiedy wróciła, w biegu zawiązując jeszcze szalik wokół szyi, Sheryl groziła mu właśnie co się stanie, jeśli ponownie porwie ją do Basin City.

- Nikt nikogo nie będzie porywał, przewrażliwiona debilko. Hope jest człowiekiem, a nie psem, którego da się zapakować do bagażnika i gdzieś wywieźć. Z drugiej strony, mój bagażnik jest dość przestronny… 

- Chodźmy już – przerwała im brunetka, na pożegnanie całując mamę w policzek, czego nigdy wcześniej nie robiła. – Będę przed kolacją, obiecuję.

- Przed którąś na pewno…

- Seth, chodź.

- To pa, mamusiu. – Jego uśmiech posłany w stronę rodzicielki był zimny i złowrogi, ale kiedy ta zamknęła drzwi, wyraz jego twarzy stał się poważny i jeszcze bardziej przerażający. Hope trzymała się blisko niego, powoli brodząc w śniegu, przemierzając tę krótką odległość dzielącą drzwi od podjazdu w prawdziwie żółwim tempie, do którego zmuszały ją wysokie buty.

- Co ci wpadło do głowy? – spytała szeptem, ale kiedy spojrzała w jego ciemne oczy, miała ochotę ugryźć się w język.

- Masz przesrane – odparł. Teraz Hope nie miała już wątpliwości. Dostał film.

Nie odezwała się ani słowem od momentu, kiedy wgramoliła się niezgrabnie na tylne siedzenie. Rozejrzała się po wnętrzu, w którym z tego co pamiętała została ostatnio jej kurtka, ale nie było po niej śladu. Chciała o to zapytać, ale nie miała odwagi. Seth włączył głośno muzykę i nie odzywał się, a Chris uparcie wpatrywał się w okno, w ogóle ich ignorując. Samochód jechał prędko po oblodzonej jezdni, ale kierunek, w którym się udawali, pozostawał dla niej zagadką. Po kilku chwilach przestała już kojarzyć ulice, ta część miasta była jej zupełnie obca, jakaś pusta i jakby wymarła. Jedno, czego była pewna, to że nie zmierzają do Basin City, to był zupełnie inny kierunek.

Siedząc tak, nieco przestraszona, trochę zdenerwowana i rozzłoszczona, w końcu odważyła się przybliżyć w stronę Setha i delikatnie dotknęła jego ramienia. Odsunął je gwałtownie, pochylając się nieco do przodu, a samochód zaraz potem nagle zahamował. Oczekiwała jakichś wyjaśnień, prawdopodobnie tak samo jak i Chris, który posłał mu pytające spojrzenie, ale Seth jedynie odpalił papierosa i przyciszył nieco muzykę.

- Zostaniesz tu – zwrócił się do przyjaciela, wskazując wzrokiem jakąś przydrożną knajpę.

- Tego nie było w umowie.

- Bo nie powiedziałem ci, dlaczego tu jedziemy.

- Powiedziałeś, że zabieramy ją do mnie, bo…

- No to kłamałem – wzruszył ramionami.

- Nigdzie się nie wybieram, tak czy inaczej. 

- Wypierdalaj. Będziesz mi przeszkadzał.

- Przeszkadzał? – zapytał zaskoczony. – W czym przeszkadzał?

- Seth? – odezwała się cichutko, ale on natychmiast zareagował krzykiem.

- Zamknij pysk, Hope, nie wtrącaj się!

- O co tutaj chodzi? – warknął Chris.

- W tym momencie o to, żebyś wysiadł zanim sam będę musiał cię stąd wywlec. Napij się piwa, poznaj kogoś, poruchaj… Nie wiem, po prostu zniknij mi z oczu na godzinę czy dwie, jak będę wracał to cię zabiorę.

- Ty będziesz wracał? A co z nią?!

- Chciałem odstawić ją wcześniej do matki, ale skoro nalegasz, żeby zobaczyć, że będzie cała i zdrowa, niech tak będzie, przyjedziemy oboje. Musimy pogadać, poważnie. Nie potrzebuję świadków.

- Gdzie…

- Chris, do kurwy nędzy, powtórzę to jeszcze tylko raz, bo jesteś moim przyjacielem, inaczej już bym ci obił mordę. Spierdalaj.

- Zachowaj swoje groźby dla innych, chuju – warknął, naciskając klamkę. – Nie zrób niczego, czego będziesz potem żałował. – Seth chciał chyba coś jeszcze odpowiedzieć, ale zanim zdążył, Chris z całej siły zatrzasnął drzwi samochodu, aż Hope zaczęła się zastanawiać, jakim cudem szyba pozostała jeszcze cała i szybkim krokiem odszedł w stronę wskazanego baru. Ona sama za to zaczęła już drżeć i nie była pewna, czy to tylko dlatego,  że w samochodzie było tak strasznie zimno… Tak jak i Chris była pewna, że tu nie chodzi tylko o rozmowę. W przeciwieństwie do niego, wiedziała jednak, o co chodzi. Wbrew jej wcześniejszym nadziejom, Seth musiał jednak uwierzyć w to, co zobaczył, a ona nie miała pojęcia, jak ma mu udowodnić, że jest inaczej. Chciała zabić Dwayne’a. W zasadzie już od dnia, w którym to się stało, tylko o tym potrafiła myśleć – pragnęła prosić o to Setha, ale w tej sytuacji nie wiedziała, czy w ogóle da jej dojść do słowa. Jak mógł być tak ślepy, przecież miał swój rozum, zawsze uważała go za naprawdę inteligentnego, a teraz dał się oszukać jak dziecko?!

Samochód mknął przez coraz bardziej zalesione tereny, a ona nie mogła uwolnić się od dręczących ją, złych myśli i poczucia strachu. Seth był skupiony na drodze, ale nie mogła oprzeć się wrażeniu, że prowadzi bardziej gwałtownie niż zwykle, a jego dłonie nieco za mocno zaciskają się na kierownicy. Szybko spuściła głowę, starając się nie przejmować na zapas. Może naprawdę chciał tylko wszystko z nią wyjaśnić? Bo przecież nie pojedzie z nią do lasu i nie zakopie jej żywcem w wykopanym w zmarzniętej ziemi grobie, prawda? Prawda?!

Kiedy to pytanie pojawiło się w jej głowie, akurat zjeżdżał w boczną, leśną alejkę prowadzącą do postoju dla ciężarówek. Wśród drzew nie było tu już nic poza dwoma zdezelowanymi stolikami piknikowymi i jednym, przewróconym koszem pełnym odpadków.

- Wysiadaj – warknął, gasząc silnik.

- Nie. – Jej głos wyrażał raczej prośbę niż sprzeciw. – Seth, ja ci to wszystko wyjaśnię. On groził mi, że właśnie tak zrobi, że wyśle ci to nagranie… Inaczej skąd bym o tym wiedziała?! Musisz mi uwierzyć, on chciał…

- Stul pysk – syknął spokojnie. – Wysiadaj.

Opuścił samochód i oparł się tyłem o maskę, krzyżując ramiona na piersi. Patrzyła na niego chwilę, drżąc jak osika, ale w ogóle już nie reagował. Czekała w aucie. Uparła się, że z niego nie wysiądzie. Była pewna swego przez minutę czy dwie, ale z każdą kolejną marzła jeszcze bardziej, a Seth się nie poruszał, czasem tylko odpalał nowego papierosa i zaciągał się nim co chwilę. Nie wiedziała, ile dokładnie czasu minęło, ale w końcu się poddała. Zmarznięta i przerażona, nacisnęła na klamkę i powoli opuściła pojazd. W tym miejscu śnieg sięgał jej ponad kostkę, nie uklepał go żaden samochód, co nie stanowiło dobrego znaku, ale w końcu udało jej się dojść po śladach mężczyzny na miejsce tuż obok niego. Stanęła nieopodal, unikając spojrzenia Setha, a on wyciągnął w jej stronę rękę z tlącym się, ledwo odpalonym papierosem.

- Chcesz? – zapytał. Skinęła głową.

- Dziękuję…

- Chodź, pokażę ci coś – odparł już spokojnie, choć to właśnie spokój zawsze przerażał ją w nim najbardziej. Podszedł do bagażnika i otworzył go, czekając na nią. Zajrzała do środka, spodziewając się najgorszego, ale nic tam nie było. Zupełnie nic. Jedynie jakiś stary, wytarty koc i kanister z benzyną… 

- Nie rozumiem – szepnęła.

- Ja też nie. Nie rozumiem, jak mogłaś się puścić z takim dupkiem.

- Seth, pozwól mi to wyjaśnić. Ja nie…

- Wiem, co widziałem.

- Właśnie gówno wiesz!

- Język – upomniał ją, uśmiechając się złośliwie. – Nie mów do mnie w ten sposób, mogę się zdenerwować.

- I co mi zrobisz?! Zamkniesz mnie w tym bagażniku?! Udusisz i zakopiesz?! Mów, na co mam się przygotować!

- Widzisz, w zimie najgorsze jest to, że jeśli chcesz coś, lub kogoś, zakopać, to twoje zmęczenie będzie po stokroć większe niż męczarnie tego, kogo zamordowałaś. Ziemia jest twarda jak kamień, trzeba by się porządnie napocić, żeby…

- Więc po co tu jesteśmy? – przerwała mu, zdenerwowana. – Masz zamiar mi w końcu powiedzieć? A może jednak dasz mi dojść do głosu i wyjaśnić ci, że Dwayne…

- Co robi się z ciałem, jeśli nie można lub nie chce się go zakopać?

- Nie wiem! Pali?! – mruknęła zdezorientowana jego dziwnym pytaniem, ale nagle jej oczy powiększyły się do rozmiarów dwóch pięciozłotówek, a dłonie zakryły usta, kiedy dotarło do niej, co było w bagażniku. Kanister. Przeklęty, zardzewiały kanister pełen łatwopalnej benzyny…

- Nie odważysz się – mruknęła, kręcąc z niedowierzaniem głową. – Nie możesz, to popieprzone… - powtarzała w kółko, ale kiedy wyjął pojemnik z bagażnika i z hukiem go zatrzasnął, spanikowała. Momentalnie zerwała się do biegu, ale przez wysoki śnieg poruszała się wyjątkowo wolno i nieudolnie. Nie przebiegła nawet kilku metrów, kiedy poślizgnęła się i omal nie upadła, a ta krótka chwila wystarczyła, by ją dogonił. Seth złapał ją mocno w pasie, oplatając ramionami stanowczo zbyt ciasno i nim się zorientowała, wyjął pasek z jej płaszcza. Rwała się i szarpała, przeklinając głośno i wołając o pomoc, ale Seth wybrał miejsce idealnie – byli zbyt głęboko w leśnym zaułku, by ktokolwiek usłyszał ją na drodze, a tutaj nikt się nie zapuszczał, zwłaszcza w śnieżycę. Jej krzyki mieszały się z szumem porywczego wiatru. Wiązanie jej rąk dłużyło mu się niemiłosiernie, jego zabawka ciągle wyrywała je i miotała się jak dzikie kocię, ale dla niej trwało to zaledwie kilka sekund pełnych paniki, której nigdy wcześniej nie zaznała. Zrobiłby to?! – zastanawiała się nieustannie. Nie wierzyła w to, nie mogła pojąć, jak ktoś może być tak szalony, by chociażby wpaść na taki pomysł, co dopiero go zrealizować… Mimo wszystko, jeśli ktokolwiek, kogo znała, mógł być zdolny do spalenia drugiej osoby, to tylko Seth. Seth ze swoimi napadami gniewu i zaburzoną osobowością, ze swoim brakiem uczuć i współczucia… Czy będzie mu jej chociaż żal, gdy to wszystko się skończy? Skarciła się natychmiast za takie myślenie. To się tak nie skończy.

- Seth, proszę cię, porozmawiajmy – mruknęła już cicho, prosto do jego ucha. Poczuła, jak zadrżał pod ciepłem jej oddechu, ale chwilę jej spokoju wykorzystał bez mrugnięcia okiem. Węzeł zacisnął się mocno, krępując bezlitośnie jej dłonie. – Błagam…

- Przestań krzyczeć, to pogadamy. Do tego właśnie zmierzam. Musisz tylko się zamknąć – powiedział spokojnie, łapiąc jej skrępowaną postać i prowadząc w stronę starego stołu piknikowego, chyboczącego się na wietrze na ułamanej nodze. Strącił niedbale część zalegającego na nim śniegu i usadził ją na nim, przez chwilę patrząc dziewczynie w oczy. Lalka modliła się w duchu. Zachowywała się grzecznie, starając się dać mu do zrozumienia, że już się uspokoiła i zaufała mu, mając nadzieję, że to przyniesie skutek. Chciała uciec, kiedy tylko się odwróci, ale Seth nie zaufał jej na tyle, by na to pozwolić. Nim się zorientowała, wyjął pasek ze swoich spodni i uklęknął przed nią, łapiąc jej stopy.

- Nie! Nie rób tego! – wrzasnęła, starając się go kopnąć, ale było już za późno. Skrępował jej nogi prędzej niż mogła w ogóle zrozumieć, że powinna się bronić i została całkowicie zdana na jego łaskę, związana i uległa. Po jej policzkach płynęły łzy, na które nie zwracał uwagi. Dopiero w tym momencie wrócił się do auta po kanister, ale kiedy dziewczyna próbowała chociaż zsunąć się ze stołu, nie była w stanie. Poprawił jej pozycję, kiedy wrócił i uśmiechnął się złośliwie.

- To chore. To chore nawet jak na takiego sukinsyna jak ty – warknęła, próbując uwolnić ręce z więzów.

- Nie wierć się, bo nabijesz sobie guza.  

- Jak możesz być taki spokojny?! Wiesz, co ty próbujesz zrobić?! – wrzasnęła. – Chyba, że chcesz mnie tylko nastraszyć, ty chory skurwysynie! Jeśli tak, rozwiąż mnie! Jestem wystarczająco przerażona!

- Nawet gdybym nie miał zamiaru nic ci zrobić, twoje krzyki mogłyby zmienić moje plany – warknął. – Dość tego. Porozmawiajmy poważnie.

- W końcu! Daj mi wyjaśnić…

- Poczekaj. Jedna sprawa – przerwał jej, odkręcając pojemnik. Lalka szarpnęła się gwałtownie, ale przytrzymał ją, nim upadła na twarz. Zaraz potem złapał za kosmyk jej długich włosów i zamoczył jego końcówkę w benzynie. – Śmierdzi, nie? – skrzywił się. – Ohyda.

- Nie zrobisz tego – mruknęła, poniekąd sama w to wierząc, ale z każdą minutą tracąc na przekonaniu. 

- Zrobię, jeśli zauważę, że kłamiesz. 

- Spalisz mnie żywcem?! Ocipiałeś?! – wrzasnęła po raz kolejny tak głośno, że naprawdę nie mogła uwierzyć, jakim cudem nikt jeszcze tego nie usłyszał. 

- Nie bądź taka dramatyczna. Jeśli się przyznasz, może zadowoli mnie tylko trochę tortur…

- Jesteś pierdolnięty… Nie zapalaj papierosa! – krzyknęła, widząc zapalniczkę w jego rękach. 

- Boisz się, że mogę niechcący cię podpalić? – zaśmiał się, przybliżając się z odpalonym już papierosem tak blisko jej włosów, że omal nie upadła, gwałtownie się od niego odsuwając. – To tylko włosy, kochanie.

- Seth, opanuj się i mnie rozwiąż. Pogadajmy – poprosiła ponownie, łkając cicho. – Wszystko ci wyjaśnię.

- Nie musisz. Odpowiedz mi tylko na kilka pytań. Fajnie było?

- A czy usiłowanie gwałtu może być fajne?! – warknęła, patrząc mu prosto w oczy. Uniósł nieco brew i ściągnął usta, a z jego oczu wyczytała, że wcale go to nie przekonuje. Wypuścił dym prosto w jej twarz, aż zakaszlała i wyjął z kieszeni schowaną przed chwilą zapalniczkę. – Wiedziałam, że będę musiała ci się tłumaczyć. Nie wiedziałam, że w takich warunkach – powiedziała, wciąż pokaszlując.

- Przykro mi.

- Nie pieprz… - Odwróciła twarz, rozglądając się dookoła. – Seth, ty nie chcesz naprawdę zrobić mi krzywdy, prawda?

- Chcę. Wam obojgu.

- Przysięgam ci na wszystko, ja tego nie chciałam. On przyszedł do mojego domu, powiedział, że coś mu ukradłeś i że chce to odzyskać…

- I uwierzyłaś w tę bajeczkę? 

- Tak, uwierzyłam, bo jestem wybitnie głupia i naiwna, sam mi to powtarzałeś! – wrzasnęła, nie potrafiąc nad sobą zapanować. – Myślisz, że mi jest z tym łatwo?! Rozwiąż mnie, zamarzam! 

- Módl się, żebym nie musiał cię ogrzać – warknął, a ona zacisnęła mocno powieki. Wciąż nie wierzyła, że to zrobi, ale to wcale nie ułatwiało jej sprawy. Nie miała pojęcia co powiedzieć, żeby go przekonać. Co gorsze, Seth tylko udawał, że jej słucha. Miał swoją wersję, w którą wierzył i nie przyjmował do wiadomości żadnej innej. Prawdopodobnie musiałaby przedstawić mu bezsprzeczny dowód swojej niewinności, by jej uwierzył, a taki przecież nie istniał. W złości zacisnęła skostniałe dłonie. Wszystko ją bolało.

- Seth, ja bym tego nie zrobiła – załkała cicho, a on nawet się nie odezwał. – Zaraz po twoim wyjeździe, z gościem, który mnie prześladował?! Jaki to by miało sens?!

- A jaki sens miało przespanie się na tylnym siedzeniu z nieznajomym?

- Ty mi się podobałeś!

- A on nie? To dlaczego z nim byłaś?

- Bo miałam dosyć bycia zawsze na uboczu! To było całkiem co innego!

- Chętnie posłucham.

- On był popularny, a ja chciałam zaistnieć w nowej szkole! Byłam zazdrosna, bo Ashley zawsze miała chłopaków, a ja nie! Nawet Beau miał ich więcej! No i… Skoro ja przypadkiem mu się spodobałam, choć nie wiem dlaczego, to chciałam to wykorzystać! Jego rodzice zawsze chcieli, żeby miał porządną dziewczynę, więc przedstawił im mnie, a zdziry pieprzył po kątach! Na wszystkie imprezy chodził sam, znajomym nawet mnie nie przedstawił, był dupkiem, miał inne, więc z nim zerwałam. Myślisz, że chciałabym z kimś takim spać?!

- Gdybyś podsumowała w ten sposób naszą znajomość, też nie wyszedłbym na aniołka, a jednak ze mną sypiasz.

- I mam, czego chciałam… - mruknęła.

- Nie wierzę ci. – Wzruszył ramionami, po czym ponownie złapał za kosmyk jej włosów. Chciała się wyrwać, ale był zbyt szybki i nim zdążyła choćby się poruszyć, na jego ustach pojawił się ohydny uśmiech, a w czarnych oczach odbił się płomień zapalniczki.

- Nieee! Błagam! – Było już za późno. Poczuła charakterystyczny, ohydny zapach palonych włosów, a przed jej oczami stanął ogień. Jej końcówki paliły się w błyskawicznym tempie. Po kilku sekundach ogień niemal sięgał już do jego dłoni, którą wciąż oddzielał ten kosmyk od innych. Modliła się w duchu, żeby go nie puszczał. Nie wiedziała, co się dzieje, nie wierzyła, że to prawda. Minęło nie więcej niż pół minuty, co jej dłużyło się niczym godziny, kiedy nagle poczuła jak pada do tyłu, popchnięta w tamtą stronę bez żadnej delikatności. Na jej karku zacisnęła się męska dłoń. Żegnała się już z życiem, kiedy nagle dotarło do niej, że leży płasko na pokrytym śniegiem stole, a zapach spalenizny nie jest już aż tak intensywny. Seth wyjął upalony do połowy kosmyk z mokrego śniegu i obrócił go w palcach.

- Boże – Hope załkała tylko, odwracając twarz.

- Tego nie moczyłem w benzynie – wyjaśnił. – Tamten będzie następny. Zapewniam, że wypali się znacznie szybciej. Kto wie, czy zdążę go zagasić…

- Pomocy! 

- Wrzaśnij jeszcze raz, a nie będę zadawał więcej pytań. Obleję cię całą i zobaczymy, co z ciebie zostanie!

- Seth, błagam, przecież ja nie kłamię! Spójrz na mnie! Ja nawet nie potrafię kłamać! Przysięgam!

- Wiem, że nie potrafisz. To mnie dziwi najbardziej. Przyznaj się w końcu i skończymy tę dziecinadę…

- Skąd wiedziałabym, że jest jakiś film, gdyby Dwayne podstępnie by mnie uwiódł i ci to wys-wysłał? – zaszlochała cicho. – On nawet nie mógłby tego zrobić, na filmie patrzę w kamerę! Musiałam o niej wiedzieć, nie?!

- Nie patrzysz – sprostował. - Głównie śpisz już po wszystkim. Wyciął część kulminacyjną.

- Nie wyciął, bo jej nie-nie miał. I nie śpię, jestem nieprzytomna. Uderzyłam głową, zemdlałam… Popatrz na mnie, rozbierz mnie i zobacz te siniaki! One nie są twoje, Seth… Przysięgam, one nie są twoje!  Nawet na nadgarstkach…

- Jasne. Ja cię rozwiążę i rozbiorę, a ty zwiejesz – prychnął, rozbawiony jej naiwnością.

- Nie będę uciekać. Ani krzyczeć. Wiem, że jeśli udowodnię ci prawdę, nie skrzywdzisz mnie. I go zabijesz.

- Zabiję? – Dopiero teraz Seth wyglądał na nieco zainteresowanego, choć i zaskoczonego postawą swojej lalki. Przypuszczał, że mogła mówić to pod wpływem strachu, ale z drugiej strony w jej oczach krył się wyraz takiej determinacji, którego nigdy dotąd nie widział, a oprócz strachu dostrzegł w nich również nienawiść. Był niemal pewien, że mimo wszystko niebyła skierowana w niego...

Bez słowa przewrócił lalkę na brzuch i podciągnął jej rękawy. Faktycznie, powyżej miejsca, które teraz związał, widział pewne zasinienia…

- Napisał ci, że film wyląduje w sieci, jeśli coś mu zrobisz, prawda? – spytała cicho, czując na policzku lodowaty, topiący się śnieg. – Mi też to powiedział. To miała być jego zemsta, chciał mnie zgwałcić. Przeszkodził mu dzwonek do drzwi, wmówiłam mu, że to ty i uciekł przez okno… Gdyby nie to, dlaczego miałby wycinać najważniejsze?

- A dlaczego ty miałabyś to wszystko przede mną ukrywać, skoro wiedziałaś, że dostanę film?

- Nie ukrywałam, bałam się, jak zareagujesz! Powiedziałeś, że już nie jestem twoją lalką i… i nie będziesz mnie bronić… – Załkała, kiedy ponownie przewrócił ją na plecy, a zaraz potem pociągnął jej ciało tak, by znów znalazła się w pozycji siedzącej. Przez chwilę miała poważny problem z utrzymaniem równowagi. Całe jej ciało drżało z zimna, napięte mięśnie strasznie bolały i nie miała pojęcia, jak długo jeszcze to wytrzyma... Jeśli Seth nie wykończy jej ogniem, wykończy zimnem. W taki czy inny sposób przynajmniej dopnie swego…

- Gdybyś mnie okłamywała, próbowałabyś mi wcisnąć dokładnie tę samą bajeczkę.

- Przysięgam ci, Seth… Przysięgam – powtarzała w kółko, z bezradności szlochając jeszcze rzewniej niż wcześniej. Seth złapał za kolejny kosmyk jej włosów. Była pewna, że tym razem to ten, który wcześniej namoczył w paliwie i zaniosła się płaczem, nie mogąc złapać oddechu. Bała się, była jak sparaliżowana. Teraz kolejny kosmyk, a potem? Wszystkie włosy? Jej ubranie? Skóra?! 

- Udało ci się już kilka razy mnie okłamać… Mówiłaś, że poszłaś na dworzec, kiedy tak naprawdę byłaś u mojego ojca… Byłem prawie pewien, że to bzdury, a jednak ci uwierzyłem.

- Teraz nie-nie-nie…

- Nie kłamiesz? A skąd mogę mieć pewność, dlatego, że się jąkasz?! Jasne, że się jąkasz, boisz się, ryczysz i jest ci zimno, też mi coś! 

- Przy-przysię-gam…

- To słowo traci na wartości powtarzane tyle razy. Ale wiesz co? Kiedy tutaj jechałem, miałem ochotę cię zabić. Naprawdę. Wcale nie chciałem bawić się w jakieś palenie marnych kosmyków, nawet jeśli bardzo je kochasz. Chciałem poderżnąć ci gardło i spalić ciało, może nawet podpalić twoje ubranie, kiedy jeszcze żyłaś, żeby zobaczyć twój ból… Byłem pewien, że to prawda. A twoje marne zapewnienia wcale mnie od tej pewności nie odsunęły.

- Seth…

- A jednak, nie mogę pozbyć się z głowy widoku ciebie w tych pieprzonych drzwiach, wiesz? Ucieszyłaś się. Ty się naprawdę, kretynko, ucieszyłaś, że mnie widzisz. – Pokręcił z niedowierzaniem głową, a Hope jeszcze mocniej się rozpłakała. – Dobra, chodź – warknął cicho, biorąc ją na ręce, nawet nie kłopocząc się przed tym z rozwiązywaniem więzów. Dziewczyna była lekka, ale trzęsła się tak bardzo, że ciężko było ją utrzymać. Jej twarz była blada, a wargi niemal sine. Dopiero teraz, kiedy jego adrenalina nieco opadła, odczuł jak cholernie zimno jest na dworze. A ona siedziała na śniegu…

Położył Hope na tylnym siedzeniu i zaraz załączył silnik i ogrzewanie, wracając się jeszcze do bagażnika po koc, pod którym sam nieraz nocował, kiedy nikt nie chciał wpuścić go do domu. Nie miał pojęcia, dlaczego nagle ma ochotę się nią opiekować, ale widok jej roztrzęsionego, sinego z zimna ciała i strachu w wielkich, niebieskich oczach nakręcał go, a jednocześnie sprawiał, że czuł się za nią odpowiedzialny. Zawsze tak było. Cholerne lalki… 

- Masz, przykryj się – polecił, wsuwając się na siedzenie obok niej.

- Seth…

- No? 

- Zabij go… - załkała, wtulając się w siedzenie. – Zrób coś, błagam. 

- Wracamy do Basin City?

- Tak… To znaczy nie, bo… Mama…

- Zadzwonisz do niej jak będziemy na miejscu.

- Co?! Nie! Muszę… chociaż… rzeczy…

- Dobra, zabiorę cię tam i się spakujesz. Tylko masz to zrobić szybko. – Nie odezwała się już, jedynie załkała niespokojnie i ukryła twarz pod nakryciem. – Hope…

- Nie – przerwała mu szeptem.

- Co „nie”? 

- Nie mów do mnie Hope… - poprosiła, a brunet mimowolnie się uśmiechnął. To było do przewidzenia.

- Postaraj się zdrzemnąć, laleczko. Obudzę cię, kiedy będziemy na miejscu.

* * *

Kobiety. Kobiety są największym przekleństwem, jakie kiedykolwiek widział ten świat. Nie mordercy, nie żadne choroby, żaden fanatyzm ani wojna. To one wszystko komplikują. Nie są w stanie zrozumieć samych siebie, a oczekują od nas, że nam się to uda. Ojciec mnie przed nimi ostrzegał, a ja co? Który to raz wpakowałem się w największe bagno z powodu jakiejś panienki? Tym razem nawet nie wiem, jak się nazywa. Ot, lalunia, na którą miałem ochotę po kilku piwach i porządnej dawce tabletek, które zażyłem tamtego poranka. Kolejne przekleństwo. Tyle, kurwa, razy mówiłem sobie, że już z tym kończę. Ale w tym mieście nie da się nie ćpać. To jakby budzić się z koszmaru i natychmiast próbować zasnąć na nowo, żeby do niego powrócić. Nikt tego nie robi! Każdy dyszy w poduszkę przynajmniej kwadrans, żeby zapomnieć o chorym śnie. Na jawie nie ma takiej opcji. Ale można się upić, można się naćpać, znaleźć swój sposób na życie… To bagno, to przeklęte Basin City. Każdy ma na nie jakiś sposób. Temu dzieciakowi się udało . Mi też się udało, bo się z nim trzymam. A reszta co? Łazi po ulicach jak zombie, tylko czeka, aż któremuś z nas zacznie się nudzić i dla rozrywki wyrwie mu portfel, albo wypruje flaki. Mało to razy obiłem komuś mordę tylko dlatego, że akurat byłem zły, a on się napatoczył? To imponuje. W ten sposób budujesz swoją pozycję. Stajesz się napastnikiem, zamiast ofiarą. Przez lata trzymałem się ze starym Jaredem, kumplem jeszcze z pieprzonej podstawówki, żeby nikt nigdy nie uznał mnie za słabeusza, którego w każdej chwili można poturbować dla zabawy. A potem co? Z deszczu pod rynnę. Pojawił się ten dzieciak, Seth. Największy koszmar, który mógł nas spotkać. W jakim amoku siedzimy wszyscy, że jeszcze nie poderżnęliśmy gnojowi gardła za to, jak nas traktuje?! Mam dwadzieścia dziewięć lat i tańczę jak mi zagra. Najpierw trzymałem się z nim, bo tak było wygodnie. Dzieciak ma pasję, której nam wszystkim brakuje. Jego zaciętość i nienawiść do świata idealnie mi przypasowała, dogadywaliśmy się. Niektóre pomysły miał chore, czasem zachowywał się jak rozpieszczony bachor, ale lubiłem sukinsyna, nie da się ukryć. Jego charyzma potrafi otworzyć wiele drzwi. Tylko ta słabość do kobiet… Ta wieczna chęć posiadania swojego pupila, suczki merdającej ogonem na jego widok… To go w końcu zgubi. Albo nas. Mnie z całą pewnością.

Po co ja w ogóle tam idę?! Kurwa mać, jestem już w połowie drogi. Ostatnia szansa, żeby zawrócić… Sprzeciwić się temu błaznowi. Wydaje mu się, że ma władzę. Jared ją miał. Alex ma do teraz. Ale on ma tylko kupę szczęścia i kilku wiernych przyjaciół, którzy pilnują, żeby nikt nie stawał skurwielowi na drodze, a jego rączki pozostały bezwzględnie czyste. Skaczą wokół niego jak szczeniaki. Dobra, skaczemy jak szczeniaki. Nie ma się co oszukiwać, gdybym sam w to nie wdepnął, nie szedłbym teraz odebrać jakiejś pieprzonej kasy od pieprzonych marionetek Alexa. Żałosne.

Kurwa, moja głowa… Jak ja się w ogóle w to wpakowałem? O, to tutaj chyba miałem skręcić. A ta jego lalka?! Zapłaci za to, jeśli zdołam ją jeszcze dorwać. Nie no, jasne, że zdołam. Nawet nie chce mi się wierzyć, że to faktycznie może być pułapka. Pułapka, serio? Gdyby taki stary wyga jak Alex chciał zabić Setha, zrobiłby to bez problemu. Własnoręcznie ukręciłby mu kark, nie bawiłby się w żadne gierki. Dzieciak jest zbyt ostrożny, a tak udaje, że na niczym mu nie zależy… Acha, już widzę, jak ktoś czai się na mnie na miejscu. I bierze mnie za tego skurwiela. Co za debilny pomysł, przysięgam, założę się, że wierny piesek Chris mu go podsunął. Ten też zawsze był pojebany, nie wiem dlaczego w ogóle ma prawo się z nami zadawać… Musi chyba płacić Sethowi, żeby ten w ogóle go lubił. No tak, Seth wielkie guru. We własnych myślach już też mi namieszał. Dosyć tego. Jak wrócę do domu, muszę porządnie przemyśleć, czy warto się z nim jeszcze bujać. Który to już raz? Tracę rachubę. Mocne plecy i kasa z haraczy zawsze wygrywają ze zdrowym rozsądkiem. On nawet palcem nie kiwnie. Przynosimy mu kasę w zębach za jakiś marny procent, a on wchodzi tylko, kiedy robi się ciekawie. Gdyby nie adrenalina, sam rzuciłbym to w cholerę. Ale to kręci. Ta władza nad światem… dobra, miastem. Zabawa w Boga. Kurwa, nawet jego słowa już chyba powtarzam.

O proszę, tą starą melinę nareszcie ktoś wyburzył. Czas najwyższy, ile to tu już stało?! Pięć lat, dziesięć?! Odkąd byłem w ogólniaku ciągle się słyszało, ile to szmat ktoś usiłował tu zgwałcić. Niektórym się nawet udało. Raz przyszedłem tu po porcję, też się ktoś darł. W Basin City ciągle ktoś drze ryja.

Prawie na miejscu. Odbiorę kasę i wracam prosto do domu. Muszę odespać te dwie noce, nie wiem czemu nie leżę teraz w wyrku. Ale niech już będzie, zrobię co do mnie należy. Gdybym się urwał, te pachoły Setha gotowe by były obić mi mordę. Nie chcę się bić z przyjaciółmi, toż to ostatnie, co mi jeszcze zostało. Jakby mnie mieli za tchórza, wszystkie poprzednie lata mógłbym sobie w dupę wsadzić. Zresztą jak dzieciak wpadnie w szał, to też potrafi zaszkodzić. A że szczęście się go trzyma, bardziej prawdopodobne, że tępym, kuchennym nożem uda mu się trafić mi prosto w tętnicę, niż że te szmaty Alexa w ogóle podniosą na mnie rękę. Gdzie ja mam tą kartkę, co to miałem pokazać na miejscu? Dawałem do tylnej kieszeni, mógłbym przysiąc… No, jest. Jak zawsze nie na miejscu. Kurwa, ale mi w tej głowie pulsuje. Dobra, to chyba tutaj. Zaczynamy przedstawienie. Ktoś tu w ogóle jest?! Środek jebanego dnia, a w tej bramie ciemno jak w dupie. Wejść do starego antykwariatu… No, stoi tu coś takiego. Też sobie przykrywkę znaleźli, no ja pierdolę… Stare książki, tak?! W Basin City, tak?! I nikogo nie dziwi, że to gówno jeszcze nie splajtowało?! Boże, czasami mi się wydaje, że jestem naprawdę ostatnią myślącą istotą na tej zjebanej planecie…

- Hej, jest tu kto?!

Pewnie, za ladą nikogo, no bo po co. I kto przywiesił przy drzwiach ten jebany dzwoneczek, co my jesteśmy w latach osiemdziesiątych?! Po zapachu sądząc, to tak. O, idzie. Staruszek z kozią bródką. To to mnie miało zajebać, Seth? To to z garbem i z tą bródką?! Skurwielowi miesza się już w głowie, niech skonam. Łeb se dam uciąć, że to pomysł Chrisa.

- Dzień dobry panu. – Się bawi w uprzejmości, jakbym naprawdę mógł być klientem, albo gliną pod przykryciem. Tak się to mówi?! Kurwa, dziadziuś, szybciej do tej lady, spać mi się chce. No, przylazł. Masz karteczkę. – O tak, to pan. – Też mi zaskoczenie… ­­- Proszę poczekać, paczka czeka na pana na zapleczu. Książki, które pan zamawiał, wszystkie, co do jednej!

Przed kim on w ogóle udaje?! Weszło mu w krew, czy co? Myśli, że mam podsłuch?! Co za głupota, czy ja wyglądam na kogoś, kto w życiu trzymał w ręce książkę?! Nie no, głupi nie jestem, ale żeby książki czytać to już jakaś dewiacja… Kurwa, jak znowu będzie tak powoli zapierdalał na to zaplecze, to mu na tej ladzie usnę. Ten smród mnie trochę otrzeźwia, nie chciałbym spać w takim miejscu, no ale ruchy… No dobra, zwracam honor. Tym razem wraca o wiele szybciej. Proszę, jakiego wigoru nagle nabrał. I co, jakaś strzelba w dłoniach? Nie. Pistolet? Ba, sznura nawet nie ma!

 Tylko mała paczuszka zawinięta szarym papierem. Bóg jeden wie, ile banknotów tam pomieścił. Skurwysyn Alex będzie miał z tym zabawy na trochę. A miny Setha to się wprost już doczekać nie mogę, jak mu powiem, o co tyle hałasu! A może wcale nie powiem?! Udam, że ledwo uszedłem z życiem, żeby mu się zrobiło głupio, że własnego przyjaciela wpakował w jakieś gówno?! Ta, głupio… Co ja sobie wyobrażam?! Ten sukinkot nie ma uczuć, ot cała jego tajemnica. A ludzie lgną do niego jak muchy, dokładnie dlatego. Pojebani jesteśmy, wszyscy. Dokładnie tak samo popieprzeni…

- Proszę bardzo, oto pańska paczuszka.

- Dzięki.

- Proszę pozdrowić adresata.

- Ta, z całą pewnością to zrobię.

W końcu wolny. Co za nudny epizod mojego i tak zjebanego życia. Pieprzyć sen, chyba wybiorę się do Lacey, może o tej porze już ktoś tam siedzi… Kasę dostarczę Sethowi wieczorem, nie pali się. No kurwa, świeże powietrze! Myślałem, że ten stęchły zapach mnie nigdy nie opuści! Paczka pod kurtkę, słuchawki na uszy i…

Ożeszkurwa! A to, to co to było?!

* * *

- Kurwa, ile jeszcze mamy na pieprzoną księżniczkę czekać?! Miała tylko zabrać swoje rzeczy…

- Daj spokój, stary. Znając życie gada jeszcze ze swoją matką. Baby zawsze plotą trzy po trzy…

Przez ostatnią godzinę na podjeździe zdążyło zrobić się już całkiem ciemno i tylko lśniący wzdłuż drogi śnieg wyróżniał się na tle głębokiego granatu, w którym tonęła okolica. W oknach dwupiętrowego domu pojawiały się i znikały zarysy dwóch niewysokich kobiet. Jedna z nich żywo gestykulowała, druga wydawała się spokojna, wyciągając z szafy kolejne kupki ułożonych równo ubrań i przenosząc je na łóżko. Obydwaj mężczyźni uwięzieni w niezbyt przestronnym samochodzie spoglądali na nie czasem, bardziej zajęci jednak własnymi sprawami. Chris właśnie odpalił drugiego skręta, a charakterystyczny zapach rozniósł się ponownie po samochodzie. Zaciągnął się kilka razy, po czym podał zawiniątko siedzącemu na miejscu kierowcy przyjacielowi.

- Przysłuchaj się – odezwał się przyciszonym głosem Seth, na co blondyn natychmiast przestał stukać palcami o deskę rozdzielczą. – Jak się porządnie wsłuchać, to nawet tu można dosłyszeć szlochy mojej matki. – Zaśmiał się, a Chris razem z nim, ponownie skupiając swoją uwagę na oknach należącego do Hope domu.

- Myślisz, że pozwoli jej z tobą jechać?

- Chuj, nie pozwoli. Ale myślę, że lalka się wyrwie.

- Co ty jej zrobiłeś, tak w ogóle? Pobiłeś ją? Nawet nic nie widać…

- Nastraszyłem. Przypaliłem tylko kilka włosków… Powinieneś widzieć jej przerażenie...

- Jesteś pojebany – stwierdził całkiem poważnie Chris, ale szeroki uśmiech wciąż nie znikał z jego twarzy. – Miałeś taką minę, że byłem pewien, że ją zabijesz.

- Ech… chciałem – przyznał, podając skręta kumplowi. – Zostawię sobie tę przyjemność na inną okazję. 

- Nie pierdol. 

- Nie będę, jeśli ta głupia zdzira się nie pośpieszy. 

- Hope?

- Moja matka.

- Mam iść i ją pogonić?

- Żartujesz? – Seth uśmiechnął się do niego, przez co Chris od razu poczuł się nieco nieswojo i nerwowo zaczął znów kręcić się na swoim miejscu. – Ta kobieta wykarmiła mnie własną piersią, a ja w zamian za to miałbym nasyłać na nią ciebie?! Byłbym wyjątkowo kiepskim synem, gdybym…

- Nie żartuj w ten sposób. – Chris przerwał mu stanowczo krótkim mruknięciem, na co Seth zaskoczony od razu zwrócił na niego całą swoją uwagę. 

- O co ci chodzi?

- Mówiłem ci. Przeraża mnie twój brak wartości, brak szacunku dla czegokolwiek. Dla mnie moja rodzina to świętość…

- Ta szmata nie jest moją rodziną. 

- Więc nie nazywaj jej matką! Wyparłeś się jej, w porządku, ale nie możesz…

- Dobra. Wiem, o co ci chodzi – warknął, zaciągając się ponownie. Chris go denerwował, znów próbując go naprostowywać, ale nie miał sumienia powiedzieć mu, że to bez sensu, że tylko strzępi sobie język. Zasady blondyna po prostu nigdy do niego nie przemawiały, były głupie i dziecięco naiwne. Jeżeli Seth kogokolwiek w życiu szanował, to tylko tych, którzy sobie na to w jakiś sposób zasłużyli, rodzina natomiast trafiła mu się przypadkowo,  urodziła go akurat ta kobieta, wychował akurat ten mężczyzna, ale nigdy do żadnego z nich nie czuł się jakoś wyjątkowo przywiązany i żadne spaczone poglądy Chrisa nie były w stanie zmienić jego zdania… Chciał już wyśmiać przyjaciela, kiedy nagle przypomniał sobie o czymś ważnym, mimowolnie wędrując wzrokiem ku zaciemnionemu oknu.

- Hope jest moją siostrą – powiedział, na co Chris jedynie zacisnął zęby, marszcząc przy tym czoło w charakterystyczny dla niego sposób. – Czemu nie wkurzasz się, kiedy obrażam albo maltretuję ją?

- Siostra to nie matka – odburknął. – Może tego nie pochwalam, ale to jednak tylko rodzeństwo. To znaczy, ja za swoje oddałbym życie, ale ty też jesteś dla mnie jak brat i wiesz, że zrobiłbym dla ciebie wszystko, więc…

- Wszystko? – powtórzył za nim rozbawiony.

- Wszystko.

- Więc gdybym kazał ci iść tam i uciszyć tę starą sukę, żebyśmy w końcu mogli jechać, zrobiłbyś to?

- Tak – odparł pewnie. – Mam?

W samochodzie zapanowała na moment głucha cisza, przerywana jedynie pomrukiem włączonego na full ogrzewania. Chris spojrzał na przyjaciela. Wyglądał na zamyślonego, wpatrując się w okna na pierwszym piętrze, gdzie teraz pozostała już tylko Sheryl, ale zaraz zaśmiał się cicho i oddał blanta Chrisowi.

- Nie, lepiej nie – posłał mu uśmiech, nie tracąc humoru. – Z tobą nigdy nie wiadomo. Ostatnio skarżyłem ci się, że ten dziwny przyjaciel lalki próbuje mi zepsuć plany i co? Jeb, nie żyje parę dni później. Narobił się z tego tylko jeszcze większy syf… Wolę już nic ci nie gadać, coś może nad tobą ciążyć – dodał ze śmiechem, a Chris odwrócił wzrok.

- Ale to chyba dobrze, że ktoś go zatłukł?

- Czy ja wiem… Dzieciak był nieszkodliwy, a teraz chuj wie, co się z tego wszystkiego narobi…

Chris chciał coś chyba jeszcze powiedzieć, ale nagle przez opary nagromadzonego wokół dymu dostrzegli, że drzwi wejściowe nareszcie się otwierają, a obie kobiety powoli wychodzą na zewnątrz. Seth nie zdążył już nawet zauważyć grymasu na twarzy przyjaciela, czym prędzej zagasił dopalającego się skręta i wysiadł z samochodu. Na jego widok zapłakana Sheryl odsunęła się nieco od ściskanej w ramionach córki i ukryła twarz za przemoczoną łzami chusteczką. Hope była blada i roztrzęsiona, ale na jej twarzy nie malowały się żadne emocje.

- Weźmiesz moją torbę? – zapytała cichutko, a Seth bez słowa zarzucił ją sobie na ramię. Odebrał też z jej rąk mniejszą walizkę i już miał odejść, by wrzucić bagaże do samochodu, kiedy jego matka odezwała się nagle wyjątkowo poważnym i spokojnym jak na jej histeryczny stan głosem.

- Jest dorosła i nie mogę jej tego zabronić – powiedziała. – Najwyraźniej każdy musi uczyć się na własnych błędach. Ale Seth – jeżeli coś jej się stanie, osobiście dopilnuję, żebyś trafił za kratki. Ty i ten twój kolega.

- Powodzenia – mruknął. – Jeśli to wszystko…

- Nie wiem, jak Hope mogła cię polubić. Ale stało się.

- Ja też ją lubię – odpowiedział rozbawiony. – Nawet ją kocham, to w końcu moja siostra!

- Tak naprawdę pozwalam jej tam z tobą pojechać tylko dlatego, że wciąż jesteś moim synem. A Hope jest być może jedyną osobą, na której w jakiś sposób ci zależy. Nawet jeśli ukrywasz to za tą zasłoną ironii i sarkazmu…

- Wzruszające. Chodź, Hope.

- Będę dzwonić, mamo, codziennie. Obiecuję, tym razem będę…

Mówiła coś jeszcze, ale Seth zdążył już oddalić się od niej, by zapakować wszystko i w końcu ruszyć w drogę powrotną do Basin City. Godziny jazdy nie zapowiadały się zachęcająco, już teraz czuł się zmęczony i jedynie, o czym mógł myśleć to ciepłe łóżko w zatęchłym mieszkanku Chrisa, do którego zdążył już się nawet przyzwyczaić i ciepłe usta jego lalki, których nie czuł na sobie już tak dawno... Zatrzasnął bagażnik, kiedy Hope skończyła żegnać się z jego rodzicielką i właśnie przeprawiała się przez śnieg, jeszcze wolniej niż wcześniej. W końcu stanęła przed nim, zamiast wsiąść do samochodu. Jej policzki były żywoczerwone, choć cała reszta twarzy pozostawała trupioblada. Oczy błyszczały jej w świetle latarni. Trzęsła się. Drżała. Nie potrafiła ustać w miejscu.

- Hope…

- Lalko – poprawiła go z uporem. Uśmiechnął się pod nosem, ale starał się nie pokazywać po sobie swego rozbawienia.

- Lalko, wyglądasz fatalnie.

- Tak samo się czuję. Nie chciałam brać od mamy żadnych lekarstw, ale… 

- Kupimy coś po drodze. Właź do samochodu. 

- Seth… - Jej głos był słabiutki, a ciało takie gorące, kiedy wtuliła się w niego, stając na palcach, by ustami sięgnąć jego szyi. Kątem oka spojrzał na próg domu. Sheryl zdążyła już ukryć się w środku. – Chcę się tylko upewnić… Nie wyjeżdżamy stąd na zawsze, prawda? – Jej oddech był jeszcze bardziej parzący niż skóra, ale ciężki i głęboki, jak gdyby miała problem z jego nabraniem.

- Co to za pytanie?

- Ty musisz tu wrócić. Chociaż na chwilę.

- Ja?

- Musisz dopaść Dwayne’a. Ja chcę… Zabij go, Seth. 

- Pomyślę nad tym, jeżeli będziesz grzeczna. Ale teraz proszę po raz ostatni. Wsiadaj.

* * *

To był mroźny i nieprzyjemny wieczór dla wielu mieszkańców Basin City i choć zwykle ulice zapełnione były młodymi ludźmi plączącymi się chwiejnym krokiem od baru do baru, tym razem dziewczyna stała tu zupełnie sama, ukrywając twarz w cieniu szerokiej bramy. Jej wystające spod czapki loki tańczyły wśród porywczego wiatru, ale nawet na krótką chwilę nie pozwalała im zakryć sobie widoku. Stała w miejscu już od kilku godzin, kiedy w końcu zjawił się jej cel. Nie mogła go przegapić, nie miała prawa z niczym pomylić… Znała go doskonale. Ten niski, charakterystyczny pomruk sportowego silnika, czarna, częściowo zakryta śniegiem maska, nawet znajome światła reflektorów, które dla wszystkich innych wydawały się niczym nie wyróżniać. Nim tak dobrze znane jej Audi zdążyło zaparkować, ona cofnęła się jeszcze o krok. Chciała mieć pewność, że nikt jej nie zauważy.

Z samochodu najpierw wysiadł blondyn. Obserwowała go uważnie, choć nie wzbudzał w niej żadnych emocji. Otworzył bagażnik i wyjął z niej dużą, czarną torbę i czerwoną walizkę. Zmarszczyła czoło. Nie znała tych rzeczy. Za wszelką cenę starała się dostrzec, co robi kierowca, ale prószący nieustępliwie śnieg i brak dobrego oświetlenia skutecznie jej to uniemożliwiały. Obwieszony bagażami blondyn na powrót otworzył drzwi od strony pasażera i w ciszy panującej wokół nich Scout udało się wychwycić jego głos.

- Poradzisz sobie? – padło pytanie, ale odpowiedź z wnętrza samochodu była zbyt cicha, by mogła usłyszeć ten upragniony głos. Przez chwilę mignęła jej w oczach postać Setha, albo przynajmniej tak jej się wydawało. Ktoś wyraźnie poruszał się na przednim siedzeniu. – Dobra, to czekam na górze. Może przykryj ją czymś jeszcze, kurewsko zimno się zrobiło…

Ją?! Przez kilka chwil dziewczyna zastanawiała się, kim jest owa ona, ale odpowiedź nadeszła o wiele szybciej niż się spodziewała. Kiedy tylko Chris zniknął w swojej bramie, drzwi od strony kierowcy otworzyły się i ujrzała tego, na kogo czekała w tym zimnie tyle długich godzin. Wpatrywała się w niego przez chwilę, dopiero później przypominając sobie o tym, co miała zrobić. Zdjęła osłonkę z aparatu akurat w momencie, kiedy odwrócił twarz nieco w jej stronę i bez zastanowienia zrobiła pierwsze zdjęcie. Wyszło nieco niewyraźnie, ale jak na to, że nie mogła używać lampy błyskowej, i tak było nieźle. Na kolejnym stał już dalej, przeszedł na chodnik i wyraźnie na coś czekał. Albo na kogoś – przemknęło jej przez myśl i wcale się nie pomyliła. Zaledwie kilka sekund później drzwi samochodu znowu się otworzyły i powoli wygramoliła się z niego niska, przygarbiona osóbka, zakryta od stóp do głów kocem i w kapturze jego kurtki zarzuconym na głowę. Strzeliła jeszcze kilka zdjęć, ale jak na złość, na żadnym nie było widać jej twarzy. Miała jednak to, na czym zależało jej najbardziej – jego. Za którymś razem mogłaby nawet przysiąc, że patrzył prosto w obiektyw, ale ponieważ zaraz się odwrócił, nie próbując nawet sprawdzić, czy ktoś ich obserwuje, to musiał być jedynie wytwór jej wyobraźni. A wyobraźnię miała chorą – tak jej mówili lekarze. Mówili zresztą wiele przykrych rzeczy.

Seth powiedział coś cicho, ale nie słyszała go przez szum wiatru. Ze złością zgarnęła z twarzy kosmyki jasnobrązowych włosów i nastawiła uszu, ale nikt już się nie odezwał. Drobna postać zarzuciła mężczyźnie ręce na szyję, a on uniósł ją bez trudu i nim zniknęli razem w bramie, zdążyła zrobić jeszcze kilka ujęć. Nie były najlepsze, ale to musiało wystarczyć. Pomimo całej swojej desperacji, nie odważyłaby się podejść do nich nawet o krok bliżej.

Odczekała parę minut, po czym upewniając się, że oboje z pewnością dotarli już na górę, zbliżyła się do samochodu. Zajrzała przez szybę, ale na siedzeniach nie dostrzegła już żadnych bagaży. Nie wrócą. Z pewnością nie wrócą.

Wyjęła z kieszeni klucze do mieszkania i jeden z nich mocno przycisnęła do karoserii jego ukochanego samochodu. To go nauczy, żeby nie sprowadzać dziwek do domu – pomyślała, uśmiechając się pod nosem, kiedy z każdym krokiem rysa robiła się coraz wyraźniejsza. Odwróciła się jeszcze i spojrzała na swoje dzieło. Było piękne, idealne. Miała nadzieję, że kiedy je zobaczy, pomyśli o niej, domyśli się, kto to zrobił. Ale nadzieja to o wiele za mało, Scout chciała mieć pewność. Nie myśląc wiele, wróciła się do samochodu i przejrzała w szybie. Jej usta wciąż odznaczały się na twarzy żywą czerwienią. Powtarzając sobie, że to naprawdę świetny pomysł, nachyliła się jeszcze bardziej i ucałowała okno, pozostawiając na szkle dokładny odcisk swoich pełnych warg. Uśmiechnęła się i odeszła, nie zwracając uwagi na zdziwione spojrzenia nielicznych przechodniów. Zadanie wykonane. Teraz pozostało jej tylko czekać na rezultat.