36. W niebezpiecznych mężczyznach drzemie pierwotna siła, której nie sposób się oprzeć…

Po burzy poprzedniego wieczoru nastał absolutny spokój. W salonie, gdzie Hope zajmowała teraz swoje stałe miejsce na kanapie, z wygodnie wyciągniętymi nogami i ciężkim podręcznikiem w dłoniach, cisza była tak przenikliwa, że jedynym, co burzyło ją raz za czas był odgłos przewracanej drobnymi palcami kartki, albo głośniejsze westchnienie dziewczyny na widok kolejnego, niezrozumiałego diagramu do przeanalizowania. Hope zdawała sobie sprawę, że jej szanse na zaliczenie tego semestru maleją z każdą sekundą. Nieobecności były niczym w porównaniu z ilością materiału, który musiała przyswoić w niecały miesiąc. Nie chciała się poddawać, ale pomysł rozpoczęcia studiów od nowa w przyszłym roku zaczął wydawać jej się coraz bardziej kuszący… 

Skończyła kolejny rozdział, z którego znów niewiele zrozumiała, po czym wysunęła twarz zza książki. Promienie powoli zachodzącego słońca świeciły jej prosto w oczy, pomarańczowo-różowe światło ocieplało przyjemnie pokój i grzało ją w zaczerwienione policzki. Hope spojrzała w dół. Już od ponad pół godziny Seth wcale się nie poruszał, leżąc spokojnie z głową na jej kolanach i słuchawkami w uszach. Jego klatka piersiowa, wraz ze spoczywającym na niej telefonem, poruszała się powoli w górę i w dół, zgodnie z rytmem jego sennego oddechu. Hope odłożyła na bok książkę i sięgnęła po urządzenie. Nie zareagował, kiedy opuszkami palców musnęła jego ciało, a znikomy ciężar telefonu zniknął z jego piersi. Hope spojrzała na wyświetlacz i zatrzymała lecącą w tym momencie piosenkę. Nie doczekała się żadnej reakcji, Seth spał jak kamień po nieprzespanej nocy. Ona też nie czuła się wypoczęta, ale w przeciwieństwie do mężczyzny zasypiała czasem choć na godzinę, by później znów się przebudzić. Seth nie spał wcale, albo przynajmniej tak jej się wydawało. Nie odezwała się do niego ani razu, ale ilekroć budziła się z nękających ją koszmarów, leżał przy niej z otwartymi oczami, patrząc w sufit, oświetlany jedynie mierną poświatą ulicznych latarni. Nie patrzył na nią, ale palce na jej biodrze nieustannie kreśliły jakieś niezidentyfikowane wzorki. Próbując odczytać ich znaczenie, dziewczyna odpływała ponownie w niespokojny sen, by obudzić się chwilę później. Aż do świtu.

Delikatnie zdjęła mu słuchawki i odłożyła urządzenie na stolik tuż obok. Nie mając ochoty wracać do bezowocnej nauki, przyglądała się jego twarzy. Wyglądał o wiele gorzej niż w momencie, kiedy go poznała, ale wciąż było w nim coś bezwzględnie pociągającego, jakaś tajemnica, którą kryły zamknięte powieki. Nieskazitelnie piękne rysy twarzy, które przyciągnęły ją w tamtym barze, teraz zniekształcała opuchlizna. Skóra przy wewnętrznych kącikach jego oczu stała się sino-szara, tak samo jak mostek prawdopodobnie złamanego nosa. Lekko uchylone wargi były wyraźnie spuchnięte, a dolną z nich przecinała brzydka, ciemna blizna. Niedaleko lewego oka, przez policzek, biegło gojące się bardzo powoli rozcięcie, pamiątka po ciosie zadanym przez jego najlepszą przyjaciółkę. Z przeciętej brwi wciąż czasem sączyła się żywoczerwona krew, a jednak Seth wcale nie tracił przez to swego niecodziennego uroku. Przeciwnie. Hope miała wrażenie, jakby wszystkie te ślady dodawały mu jeszcze więcej męskości i sama ta myśl niepokoiła ją i przerażała. Coraz częściej zadawała sobie pytanie, na które nigdy nie dane było jej poznać odpowiedzi. Czy istnieje na świecie coś, co zdoła odrzucić ją od Setha?

Dopiero po dłuższej chwili przyłapała się na tym, że bezwiednie skubie palcami jego koszulkę, długimi paznokciami delikatnie drapiąc przy tym ukrytą pod nią klatkę piersiową. Uświadomiła to sobie, kiedy jego oddech zaczął przyśpieszać. Mężczyzna uchylił powieki, a pierwszym co zobaczył była jej twarz, zawieszona nad nim, wpatrująca się z nienaturalnym zainteresowaniem.Przecięte wargi rozjaśnił złośliwy uśmieszek.

- To trochę przerażające, lalko - mruknął niskim, zaspanym jeszcze głosem. – Zawsze się tak na mnie gapisz, kiedy śpię? 

- Nie, nigdy… - odpowiedziała zawstydzona, odwracając wzrok w inną stronę. – Czekałam aż się obudzisz i… 

- Nie mogłaś się oprzeć. – Wyszczerzył się w jej stronę w niemal uroczym, chłopięcym uśmiechu i Hope musiała naprawdę mocno się starać, by go nie odwzajemnić. 

- Wiesz, że wciąż jestem na ciebie wściekła, prawda? – przypomniała, starając się brzmieć poważnie, ale Seth jedynie prychnął w zniecierpliwieniu i podniósł głowę z jej kolan, by usiąść tuż obok i przyciągnąć ją do siebie. 

- Bardzo dziwnie to okazujesz – odparł, wyraźnie z siebie zadowolony, gdy udało mu się zmusić dziewczynę do zajęcia miejsca na jego udach i okrążenia go w pasie tymi chudymi, całkiem zgrabnymi nogami. 

- Staram się być miła, skoro i tak wyjeżdżasz… - mruknęła. – Bo wciąż wyjeżdżasz, tak? 

- Taak… - Jego wzrok zniżył się nieco, kiedy dłoń powoli zsuwała ramiączko stanika z odkrytego przez sweterek ramienia, by zaraz wsunąć się pod ubranie. Na skórze Hope pojawiła się gęsia skórka pod wpływem jego chłodnych palców. 

- Ekhm – odchrząknęła sugestywnie, a Seth tylko uśmiechnął się do niej, po czym posłusznie zabrał rękę z zapięcia jej stanika. – Więc… na długo tam jedziesz? – zapytała, mając nadzieję, że teraz łatwiej będzie go o cokolwiek wypytać. Na co dzień Seth był raczej uparty i niezbyt chętny do zwierzeń, ale żeby dostać się pod jej ubranie, był gotowy powiedzieć naprawdę wiele. Poza tym, w takich sytuacjach jak ta bywał zwykle o wiele bardziej potulny. Hope wiedziała, że nawet jeśli jej namolne pytania w końcu go zdenerwują, istnieje przynajmniej spora szansa, że nie wepchnie jej za to do gardła paczki tabletek. 

- Seth… - warknęła, gdy mężczyzna przez dłuższą chwilę był zbyt zajęty spoglądaniem na jej niewielki, ale za to ładnie odznaczający się pod ubraniem biust. 

- Hmm? 

- Pytałam, na ile tam jedziesz? 

- Och, na zawsze, laleczko. – Jego głos brzmiał całkowicie normalnie, jakby wcale nie powiedział niczego dziwnego i dopiero gdy ujrzał uniesione w zdziwieniu brwi swojej laleczki, domyślił się, że nie takiej odpowiedzi oczekiwała. – Tam jest mój dom – przypomniał jej. – Ja nie wyjeżdżam do Basin City, wracam tam. 

- Tak po prostu? I… mówisz mi o tym dopiero teraz? 

- A czego się spodziewałaś? – zaśmiał się, a Hope opuściła głowę, przez chwilę spoglądając jak umiejętnie jego palce radzą sobie z zapięciem jej obcisłych dżinsów. Tak naprawdę, to nie miała pojęcia, czego się spodziewała. Może po prostu… nie tego.Seth nie oczekiwał jednak od niej żadnej odpowiedzi. – No dalej, laleczko. Urządź mi ładne pożegnanie. 

Złośliwy uśmieszek na jego ustach stał się trochę bardziej szczery, kiedy jednym ruchem zdjął z niej nikomu niepotrzebną bluzkę, nie musząc zresztą wcale się przy tym wysilać, bo lalka współpracowała z nim wyjątkowo posłusznie. Ignorując jej lekko naburmuszony wyraz twarzy, przyglądał się uważnie jak czarny stanik kontrastuje z jej jasną, niemal białą skórą. Była tak delikatna, że w tym świetle widział nawet wyraźnie odznaczający się błękit naczynek, przecinany gdzieniegdzie drobnymi zaczerwienieniami – głównie pamiątkami po jego zębach i stanowczo zbyt mocnych uściskach. Czasem było mu jej nawet żal, kiedy tak patrzył na to pociągające, choć już mocno zmasakrowane ciało. Blada skóra przypominała mu porcelanę, była równie piękna i krucha. Zdawał sobie sprawę, że nie powinien jej uszkadzać, a jednak nie potrafił się oprzeć. Niszczenie tej nieskazitelności było dla niego bardziej satysfakcjonujące niż pozbycie się najgorszego z wrogów. To uczucie zepsucia czegoś tak pięknego… A lalka nigdy się nie skarżyła. Nie usłyszał od niej ani jednego prawdziwego zażalenia odkąd zaczął przecinać jej skórę ostrymi zębami i ściskać ciało tak mocno, że pękały naczynka. Z każdą kolejną bruzdą na ciele, lalka lgnęła do niego jeszcze bardziej. Że też miał szczęście zawsze trafiać na masochistki… A może każda kobieta w głębi serca jest jedną z nich i jedynie szuka mężczyzny, który jest w stanie z niej to wyzwolić?

- Więc w końcu zostawiasz mnie w spokoju? – spytała, krzywiąc się przy tym nieco, kiedy zacisnął zęby wokół jej obojczyka, na którym wcześniej składał delikatne pocałunki. 

- W spokoju? – powtórzył za nią ze śmiechem. – Myślałem, że już się znamy… 

Nie minęło nawet pięć minut, kiedy większość rzeczy z kanapy wylądowała na podłodze, włącznie z książką i telefonem, o które nikt już nie dbał. Pocałunki stawały się coraz gorętsze, a wszystkie zdarzenia poprzedniej nocy straciły na znaczeniu. Zdając sobie sprawę, że teraz może stracić go na zawsze, Hope odrzuciła od siebie wszystkie żale i uprzedzenia. Nie pamiętała o nich, gdy Seth był tak blisko, prawdopodobnie po raz ostatni. Kiedy otulił ciepłym oddechem to bardzo wrażliwe miejsce tuż pod jej uchem, by za chwilę zassać jej skórę pomiędzy miękkie wargi, dziewczyna wygięła się, przywierając do niego całkowicie. Ich ciała, choć wciąż ubrane, poruszały się w skoordynowanym, płynnym rytmie. Brunetka zacisnęła dłonie na jego brzuchu, za to Seth nieustannie przebierał palcami po jej bokach, prawdopodobnie doskonale wiedząc, jak bardzo jej się to podoba.

- Mogę zdjąć twoją koszulkę? – spytała cicho, uśmiechając się do niego, gdy oderwał się na moment od składania mokrych pocałunków na jej odkrytym karku i odsunął się nieco, patrząc na nią tymi swoimi ciemnymi, hipnotyzującymi oczyma. 

- Możesz robić wszystko, na co masz ochotę – odparł, ściskając mocno jej udo. – I kilka rzeczy, na które ja mam… - dodał po namyśle. 

- To coś nowego – odparła, kiedy jego bluza i T-shirt leżały już na podłodze. Jej drobne palce przemierzały powierzchnię umięśnionego brzucha kierując się w dół. – Pozwalasz mi rządzić? – spytała z ciężko ukrywaną ironią. 

- Nie rządzić – poprawił ją natychmiast. – Po prostu ten jeden raz mogę czasami liczyć się z twoim zdaniem… 

- Więc nie będziesz mnie gryzł? – spytała, mocno wbijając zęby w jego ramię. 

- Nie będę gryzł cię do krwi – obiecał, uśmiechając się złośliwie. 

- I nie będziesz mnie bił? 

- Kiedy ty to kochasz… – wyszeptał prosto do jej ucha, jednocześnie mocno uderzając ręką w miękki pośladek, a po ciele dziewczyny przeszły elektryzujące dreszcze. Nie mogąc się powstrzymać, odpięła guzik jego dżinsów. – To też lubisz, prawda? – spytał z przyklejonym do ust uśmieszkiem, kiedy Hope sugestywnie oblizała usta, powoli rozpinając zamek. 

- Bez zgryźliwych komentarzy – zastrzegła, muskając jego usta. 

- Postaram się. 

Niedługo potem wszystkie ubrania leżały już rozrzucone po całym salonie i chociaż Seth obiecał być delikatny, Hope była całkiem zadowolona, że nie całkiem dotrzymywał tej obietnicy… Lubiła jego stanowczy dotyk, nieraz ocierający się nawet o granice bólu i te szybkie, głębokie ruchy doprowadzające ją do pasji. Kiedy tylko zerwał z niej ostatnią część garderoby, złapał ją mocno w pasie i niemal siłą odwrócił na brzuch, przygważdżając do skórzanej powierzchni. Uderzyłaby się w twarz, gdyby mocniej nie pociągnął w górę jej karku i choć mruknęła, że mógł zwyczajnie poprosić, by się odwróciła, w odpowiedzi usłyszała tylko cichy śmiech. Kiedy uniósł w górę jej biodra i delikatnymi kopniakami rozłożył ugięte nogi, z ust jego lalki wydostało się ciche westchnienie.

- Wygodnie? – zapytał ironicznie, ale wcale nie czekał na odpowiedź. Dziewczyna przymknęła oczy i uśmiechnęła się z satysfakcją, gdy poczuła go w końcu w sobie, po tak długiej przerwie. Na moment zapomniała o wszystkim, co stało się ostatnio. O ich kłótniach, o Beau, o wczorajszym incydencie, z którego cudem uszła z życiem… Nic się nie liczyło, istniało tylko tu i teraz. Jego głośny oddech tuż przy jej uchu, jego ciało napierające na nią bez litości… Męskie dłonie, które pieściły ją całą, zaciskały się na karku, głaskały jej miękką skórę, docierały w każdy, najbardziej wrażliwy punkt… 

Wtem, nagle, po ponad dziesięciu minutach bezwzględnej przyjemności, do uszu Hope dotarł znajomy hałas. Zwykle rozpoznawała go już z daleka, ale ponieważ teraz ciężko było jej skupić się na czymkolwiek poza doznaniami dostarczanymi jej przez Setha, wtaczający się na podjazd pojazd usłyszała dopiero w ostatniej chwili. W pierwszym momencie pomyślała, że mężczyzna tego nie usłyszał. Zaraz potem przekonała się, że owszem – po prostu to zignorował. 

- Seth, mama! – krzyknęła w przerażeniu, próbując się podnieść, ale brunet natychmiast przygniótł jej kark z powrotem do siedziska, aż gładki policzek uderzył miękko w skórzaną powierzchnię. – Oszalałeś?! Puść mnie, musimy… 

Nagle po jego wcześniejszej delikatności nie pozostało ani śladu. Gdy Hope chciała odwrócić się w jego stronę, złapał ją mocno za biodra i ciężarem własnego ciała przygwoździł do kanapy, nie licząc się z tym, jak mocno zgniata jej piersi i brzuch. W żołądku poczuła nieprzyjemny ból, ale ten był niczym w porównaniu ze strachem, który ściskał go z każdą sekundą coraz mocniej. Przed chwilą słyszała wjeżdżający na podjazd samochód, cisza panująca teraz wyraźnie zwiastowała wyłączenie silnika. Hope wpadła w panikę. Sheryl była tuż obok, być może nawet już przed drzwiami, zaledwie kilka kroków od nich, a Seth wydawał się w ogóle nie zwracać na to uwagi! Hope była niemal w stu procentach pewna, że słyszy zza okna trzask bagażnika, a zaraz potem stukot szpilek Sheryl na podjeździe, później tuż przed drzwiami… Brzdęk kluczy. 

- Seth! – krzyknęła. Jej strach znalazł fizyczne ujście we łzach, które spłynęły po policzkach. Mężczyzna nagle przyśpieszył, a z jej ust mimowolnie wydostał się przedziwny odgłos – krzyk połączony z głośnym jękiem, którego za wszelką cenę chciała uniknąć. Nie czuła już bólu. Wyostrzone zmysły przestały nawet odbierać głośny, przyśpieszony oddech tuż przy jej uchu. Poddała się. 

Nagle wszystko ustało. Mężczyzna skończył, klucz przekręcił się w zamku. Dłonie Setha zniknęły z jej bioder, a Hope, nie myśląc wiele, zerwała się i łapiąc w biegu tylko te ubrania, które leżały najbliżej, uciekła do kuchni, nawet nie oglądając się na swojego brata. Dopiero tam, w pośpiechu zakładając na siebie sweter i plącząc się w nogawkach do połowy wciągniętych dżinsów, usłyszała trzask drzwi. Jej bielizna została w drugim pokoju. Teraz nie miała już szans, by ją odzyskać. Próbowała znaleźć sobie jakieś wytłumaczenie na wypadek, gdyby Seth nie zdążył się ubrać tak szybko, albo – co gorsza – gdyby nie chciał tego zrobić, ale nic nie przychodziło jej do głowy. 

Sheryl wkroczyła do salonu tuląc do siebie trzy duże, papierowe torby, zza których ledwo widziała drogę przed sobą. Rozejrzała się dopiero, kiedy z trudem zdołała odłożyć pakunki na stół, starając się niczego w środku nie wylać. Gdy spojrzała w lewo, jej oczom ukazał się straszny bałagan. Wszystkie poduszki leżały w nieładzie na podłodze, porozrzucane pośród części czyjegoś telefonu. Tuż obok stał jej syn, spoglądając na nią bez zainteresowania. Nie miał na sobie nic poza dżinsami, co było dość zastanawiające przy tak chłodnej temperaturze. Gdy Sheryl przeniosła na niego swój wzrok, chłopak szybkim ruchem schował coś do kieszeni. 

- Cześć – przywitała się, ale syn ją zignorował. Starając się za wszelką cenę nie tracić dobrego humoru, Sheryl otworzyła pierwszą z toreb, a po pokoju rozniósł się bardzo smakowity zapach. – Hope jest w domu? – spróbowała ponownie, nie licząc nawet, że dostanie odpowiedź, jako że Seth zajął się teraz zbieraniem części telefonu rozrzuconych po podłodze, ale tym razem jej syn uśmiechnął się szeroko i spojrzał na nią wyzywająco. 

- Oczywiście, że jest – odpowiedział, z jakiegoś powodu wyraźnie rozbawiony jej pytaniem. 

- Świetnie. Przyniosłam nam obiad, może choć raz zjemy razem, jak normalna rodzina… 

- Nie jest głodny – mruknął, choć Sheryl była pewna, że to nieprawda. Seth chciał po prostu zepsuć jej plany, jak zwykle. Cóż, nie tym razem. Puszczając ostatnią uwagę mimo uszu, kobieta uśmiechnęła się do niego, po czym schyliła się po baterię leżącą tuż obok jej stopy i podała ją Sethowi. Nie podziękował, ale wcale tego nie oczekiwała. 

- Powiesz mi, co tu się stało? – zapytała łagodnie, wracając do wykładania na stół zawartości przyniesionych przez siebie toreb. Gdyby nie odwróciła się do nich w ostatniej chwili, miałaby szansę zobaczyć w drzwiach kuchni bladą postać swojej córki, gestykulującą żywo w stronę Setha, który wyraźnie udawał, że tego nie zauważa. Odwrócił się plecami do dziewczyny i uśmiechnął w stronę matki. 

- A na co ci to wygląda? – odpowiedział pytaniem, a Hope zagryzła mocno wargi i złożyła ręce jak do modlitwy, doskonale wiedząc, że Seth obserwuje jej odbicie w ciemnym oknie naprzeciwko. Sheryl wzruszyła ramionami. 

- Na bałagan – odparła, znów przenosząc wzrok na syna. Brunetka zniknęła w głębi kuchni. – Po co odsuwałeś stolik i rozrzuciłeś te wszystkie poduszki? I dlaczego chodzisz bez koszulki, jest zimno… – Tego pytania Hope obawiała się najbardziej, ale Seth ani na moment nie tracił zimnej krwi. 

- Przestań wtykać swój długi nochal w sprawy, które cię nie dotyczą. Jestem w domu – warknął z przekąsem. – Mogę sobie chodzić ubrany jak mi się żywnie podoba. 

- Ale ten bałagan… 

- To nie jest żaden jebany bałagan! Kilka pierdolonych poduszek, jakiś zjebany stolik nie na swoim miejscu i ty to nazywasz bałaganem?! Proszę! – Złapał za leżący tuż obok niego wazonik i bezceremonialnie zrzucił go na ziemię. Porcelana rozbiła się na drobne kawałeczki. – Teraz jest bałagan. Nie, właściwie jeszcze nie. Może… - Chwycił kolejną ozdóbkę, tym razem jakiś dziwny, szklany flakonik, ale Sheryl natychmiast podniosła głos. 

- Nie waż się, Seth! To pamiątka po mojej babci! Jeśli to stłuczesz, to… - Jej krzyk zmieszał się nagle z dźwiękiem tłuczonego szkła. 

- To co? – Uśmiechnął się do niej szeroko. Sheryl wzięła głęboki oddech, potem drugi i trzeci… Próbowała się chyba uspokoić, ale jej twarz stawała się coraz czerwieńsza. Seth szczerzył do niej zęby, rozglądając się za innymi cennymi zbieraczami kurzu. W międzyczasie oparł się o stojak z płytami, który runął na podłogę z wielkim hukiem. – Ups…

- Seth, do kurwy nędzy! – Hope wyleciała z kuchni jak oparzona, natychmiast rzucając się na brata i wyrywając mu z ręki ramkę ze zdjęciem swego ojca. 

- Hope! – Sheryl niemal się zapowietrzyła, a córka spojrzała na nią ze strachem. – Język! 

- Mamo, to nie jest teraz… - próbowała coś powiedzieć, ale śmiech Setha prędko ją zagłuszył. – Z czego się tak cieszysz? – warknęła w jego stronę. 

- A ty nie widzisz, jakie to jest zabawne?! Ja niszczę jej super ważne pamiątki, a dostaje się tobie za twój… brudny język. – Przy ostatnich słowach uśmiechnął się do niej sugestywnie, ale brunetka to zignorowała. 

- Bardzo się cieszę, że przynajmniej ty się dobrze bawisz – mruknęła sarkastycznie, odkładając ramkę na miejsce. 

- Och, wcześniej bawiłem się dużo lepiej. – Jego głos zniżył się nieco, a oczy bezceremonialnie zatrzymały się na tyłku lalki, kiedy ta schylała się, by odłożyć przedmiot na swoje miejsce. Materiał dżinsów ślicznie się na nim opinał, a sama świadomość, że pod nim nie ma zupełnie nic, przyprawiała go o mocniejsze bicie serca. Jej majtki wciąż leżały bezpiecznie w jego kieszeni. – Może powiesz swojej mamie, jak zrobiliśmy taki bałagan, skoro tak bardzo chce wiedzieć? – Jego uśmiech stał się jeszcze szerszy, gdy lalka zgromiła go wzrokiem. Milczała. 

- Hope, czy coś się stało? – Sheryl spytała nagle z troską, zbliżając się o krok, ale Seth niemal natychmiast zastawił jej drogę. – On ci coś zrobił? 

- Jasne, pobiłem ją do nieprzytomności, zawlokłem do kuchni i zagadywałem cię, póki się nie obudzi… Dlaczego od razu myślisz, że to ja jej coś zrobiłem?! 

- Och, faktycznie Seth, bez żadnego wyraźnego powodu – zironizowała, posyłając spojrzenie rozbitemu w kącie szkłu. 

- Tak się składa, że to ona się na mnie rzuciła – odparł, nie spuszczając Hope z oczu ani na krótką chwilę. Dziewczyna wyraźnie robiła co mogła, by nie wyglądać na zaskoczoną takim wyjaśnieniem. W gruncie rzeczy, Seth prawie nie kłamał. Po prostu przemilczał pewne kwestie… 

- Hope? – Sheryl wyglądała na bardzo zaskoczoną. 

- Zdziwiłabyś się, jak potrafi być niegrzeczna, gdy mamy nie ma w domu… 

- Seth… - Brunetka syknęła ostrzegawczo, ale mężczyzna się tym nie przejął. 

- A co, może kłamię, siostrzyczko? Policz, ile razy ty mnie uderzyłaś, a ile ja ciebie. Nie chcę ci wypominać, ale w Basin City udało ci się rozwalić mi szczękę! 

- Dość tego – Sheryl przerwała im nagle, kiedy Hope już szykowała sobie odpowiedź na tę zaczepkę. – Przestańcie się kłócić, to miał być miły wieczór. Jedzenie już pewnie wystygło… Nie szkodzi, mogę je podgrzać… - Kobieta mruczała teraz raczej do siebie niż do nich, dopiero za chwilę orientując się, że oboje dziwnie jej się przyglądają. – No, na co czekacie? Hope, przynieś proszę talerze. Seth, gdybyś mógł posprzątać to, co rozbiłeś… 

- Ty chyba żartujesz… 

- Nie. To ci zajmie najwyżej minutę i… 

- Nie z tym – przerwał jej, wciąż wściekły. – Chcesz się teraz bawić w dom?! Zasiądziemy razem do kolacji i będziesz nas wypytywać co w szkole? 

- Och, skąd możesz wiedzieć, co się robi przy takich rodzinnych kolacjach, Seth? Nigdy takiej nie miałeś – powiedziała cicho Hope, uśmiechając się lekko na widok jego oburzonej miny. 

- To było bezczelne z twojej strony, lalko. 

- Tak? A to dlaczego? Bo to ja odebrałam ci tę szansę? Ja zabrałam ci mamę? No dalej, powiedz Sheryl to samo, co mi! On cię nie nienawidzi, mamo. Jest mu po prostu smutno, że nie zabrałaś go od ojca i myśli, że to przeze mnie! 

- Smutno?! – warknął. – Tak chcesz to nazywać? 

- Tak, Seth, bo w gruncie rzeczy ty wcale nie jesteś zły. Stałeś się zły, przez swój własny żal, owszem. Ale taki nie jesteś! Tak było ci po prostu łatwiej, co? Zwalać wszystko na nieobecną matkę. A czemu sam jej nie poszukałeś?! Znałeś przecież adres! 

- O czym ty mówisz? 

- Był na listach! Na listach, które trzymałeś pod materacem! 

- Seth, to prawda? – Sheryl przerwała im niespodziewanie, a w jej oczach stanęły łzy. Hope wyglądała na naprawdę wyprowadzoną z równowagi, za to Seth – co lalce udało się zauważyć po raz pierwszy, odkąd w ogóle się poznali – był zaskoczony i chyba nieco zmieszany. Przy Sheryl nie mógł zrobić siostrze absolutnie nic, nawet nawrzeszczeć na nią za wizytę w domu jego ojca. W końcu według smsów, które sam pisał do Sheryl, to właśnie tam mieszkali przez cały pobyt w tym parszywym mieście. Brunetka czuła się bezpieczna, aż do momentu, gdy Seth na nią nie spojrzał. Nie był wściekły. Nie był też już zaskoczony. Uśmiechał się kącikiem ust. 

- Więc tak to odebrałaś? – zapytał, całkowicie ignorując przy tym matkę. – Sądziłaś, że zostawiłem je z sentymentu? – Tym razem to Hope nie wiedziała, co powiedzieć. – Co tak patrzysz? Wiedziałem, że tam byłaś, suka mojego ojca mi powiedziała. Domyśliłem się, że mogłaś to znaleźć, chociaż sam nie byłem pewny, czy nie spaliłem kiedyś tych głupich listów. Wiesz, po co je trzymałem? 

- Po co? – spytała zaskoczona, cofając się nieco pod jego wrogim spojrzeniem. 

- Chciałem ją zabić – oznajmił, wskazując na Sheryl, która jedynie zakryła sobie dłonią usta, blednąc momentalnie. – Masz rację, miałem jej adres. Poza tym jeszcze wiele innych przydatnych informacji. Czytałaś te listy? Pisała o tym, gdzie pracuje, którędy chodzi, jakiego ma psa. Opisywała twojego ojca, którego spotkał później ten straszny wypadek… 

- Seth, ty chyba nie masz z tym nic…?! 

- Daj spokój, Hope. On miał wtedy czternaście lat, nie mógłby… 

- W wieku czternastu lat jedyne, o czym marzyłem, to żebyś znalazła się pod ziemią, Sheryl. Pragnąłem tego najmocniej na świecie. Ale minął rok, potem drugi… Podrosłem, a życie nauczyło mnie, że śmierć jest często wybawieniem. Więc zmieniłem zdanie. 

- Świetnie, więc skoro już nie planujesz mnie zabić, to… 

- Zmieniłem zdanie – powtórzył. – I postanowiłem zrobić coś gorszego. I tak oto znalazłem się pod twoim dachem. Pieprząc twoją córkę tuż przed twoim nosem… 

Nim ktokolwiek zdążył powiedzieć jeszcze choć słowo, Setha już nie było. Niecałe pół godziny później jedyne, co po nim pozostało, to spaliny odjeżdżającego z piskiem opon samochodu. 

* * *

Noc była ciemna, a droga – na szczęście – niemal całkowicie pusta. Kiedy skończył opowiadać Chrisowi wszystkie wydarzenia tego pokręconego wieczoru, przyjaciel zamilkł, za to silnik pracował coraz głośniej, kiedy pedał gazu niebezpiecznie zbliżał się do podłogi. Po drugiej stronie słuchawki przez dłuższą chwilę można było usłyszeć jedynie jakieś szmery, później charakterystyczny odgłos odpalanej zapalniczki. Seth nie popędzał kumpla, bo i tak nie miał ochoty z nim gadać. Gdyby nie to, że blondyn bywał taki namolny, w ogóle nie odbierałby jego telefonu… 

- Nie wrócisz tam już? – Chris odezwał się nagle, wyrywając go z dziwnego letargu i dopiero jego głos po drugiej stronie słuchawki otrzeźwił mężczyznę na tyle, że zwolnił odrobinę, z trudem opanowując samochód ślizgający się po nieco oblodzonej drodze. Światła wokół niego migotały dziko. W niecałe dwadzieścia minut przebył większą część drogi do starego Basin City, co nawet dla niego – mężczyzny, który od zawsze uznawał ograniczenia prędkości za zbędny dodatek - było rekordem niemal nie do pokonania. Z głośnika dobiegło go zniecierpliwione westchnienie przyjaciela. Blondyn wydawał się niezadowolony, a Seth był niemal pewien, że wie skąd wziął się ten jego podły humor. Pomimo wcześniejszych ustaleń, Chris miał pewnie nadzieję, że lalka wróci razem z nim.

- Nie mam do czego – odparł ze wzruszeniem ramion, zatrzymując się z piskiem opon na pobliskich światłach. Droga na tym odcinku stawała się już bardziej ruchliwa. Musiał teraz uważać, żeby nie wpakować się prosto w jakiś inny samochód, a rozbicie starego, dobrego Audi – jedynej rzeczy, która jeszcze pozostała mu na własność – byłoby mu w tym momencie wyjątkowo nie na rękę. 

- A lalka? – Chris wydawał się obojętny, ale Seth spodziewał się tego pytania. 

- Chcesz ją? – zapytał wprost. 

- Nie żartuj. Ty ją chcesz. Nie skończyłeś z nią jeszcze, prawda? To byłoby zbyt mało spektakularne jak na ciebie. 

- Mówię serio. Jeśli masz ochotę, jest twoja. 

- Czym tak strasznie zalazła ci za skórę? – zaśmiał się blondyn. 

- Nie twój interes. Bierzesz czy nie? 

- Żeby za tydzień ci się odwidziało? Nie idę na takie układy. Gdzie teraz jesteś? 

- W drodze. 

- Więc odłóż ten pieprzony telefon i skup się na jeździe. Alex cię zabije, jeśli znowu wylądujesz w szpitalu. 

- Zrobi to tak czy owak. Słuchaj, musisz przygarnąć Jordan na parę dni. Nie mam zamiaru pojawiać się u tej szmaty, Lacey, więc nie pozostaje mi nic innego jak znów wprowadzić się do ciebie. I tak wyjeżdżasz na święta, więc… 

- Nie – odparł krótko, a Seth rzucił zniecierpliwione spojrzenie w stronę telefonu, jak gdyby przyjaciel miał to zobaczyć. 

- Co nie? Nie wyjeżdżasz? – warknął. 

- Nie przygarniam Jordan. 

- Ocipiałeś?! Jakoś o lalkę się nie burzyłeś, co ci za różnica?! Ona będzie ze mną. 

- Ona mnie wkurwia. 

- Wkurwia… - zakpił. – Świetnie. Więc teraz będziesz dobierał mi przyjaciół?! 

- Nie, Seth. Będę sam decydował, kto mieszka w moim domu. 

- Więc mnie też od razu wywal na zbity pysk! Idę o zakład, że jestem w stanie wkurwić cię o wiele bardziej niż ona! 

- Ale ty postawiłeś się za mną przed Jaredem, kiedy chciał mnie posiekać na kawałki. 

- I żałuję tego do teraz – odparł wciąż tym samym, wściekłym tonem głosu. – Od tego czasu uganiasz się za mną jak łajza! 

- Bardzo mi przykro, że jakaś mała, niewinna laleczka wyprowadziła cię z równowagi, Seth, ale to nie znaczy, że możesz się na mnie wyżywać. Sorry, stary, dzisiaj przenocujesz sobie gdzie indziej. 

- Chris, ochujałeś?! – wrzasnął, ale blondyn zdążył już się rozłączyć i po drugiej stronie usłyszał tylko ciszę. Próbował wybrać jego numer ponownie, ale gnój wyłączył telefon. To przepełniło czarę, Seth miał wrażenie, że dłużej nie da rady nad sobą panować. Zatrzymał samochód na poboczu i odpalił papierosa. 

Dopiero po chwili zauważył, że pojazd jadący tuż za nim również się zatrzymał. Brunet obserwował go w lusterku, z przyzwyczajenia notując w pamięci numer tablicy rejestracyjnej. Kierowca zgasił światła, ale nie wysiadł z pojazdu. Z tej odległości Seth nie mógł go dostrzec, nie widział nawet jego sylwetki i nie miał pojęcia, kto jeszcze znajduje się w wyraźnie podążającym za nim samochodzie. Zagasił prędko papierosa, zamierzając wysiąść i to sprawdzić, ale kiedy tylko uchylił drzwi, światła stojącego za nim auta zapaliły się prędko, silnik został na powrót odpalony i nim brunet zdołał spojrzeć, kto siedzi na miejscu kierowcy, pojazd ruszył, zawracając natychmiast i kierując się z powrotem w stronę Seattle. Dostrzegł jedynie, że w aucie znajdowała się tylko jedna osoba – raczej drobna, jakby kobieta, albo bardzo chudy facet. Z lekkim niepokojem wpatrywał się przez chwilę w oddalające się reflektory, po czym zamknął z powrotem drzwi i ponownie sięgnął po telefon. 

Nigdy dotąd nie dzwonił do Valene, to było dość ryzykowne, ale tym razem nie miał czasu czekać aż dziewczyna będzie miała okazję odpisać na jego wiadomość. Zazwyczaj to ona pisała. Ostrzegała go za każdym razem, kiedy dotarło do niej coś niepokojącego. Gdyby nie jej mała pomoc, pewnie nie zdołałby wymykać się z rąk Alexa tak skutecznie i to przez tak długi okres czasu. Och, gdyby ten stary kretyn tylko wiedział, kogo chowa pod własnym dachem…

Dziewczyna podniosła słuchawkę dopiero po pięciu dłużących się sygnałach i wcale nie wydawała się zadowolona, że do tego czasu się nie rozłączył. 

- Oszalałeś? – szepnęła gniewnie, ale jej dziewczęcy głosik i tak nadał temu niemal uroczy wyraz. 

- To ważne – wyjaśnił. Valene milczała. – Możesz mówić? 

- Tak, tylko szybko. 

- Czy twój ojciec kogoś za mną wysłał? 

- Nie sądzę. Masz się zgłosić za dwa dni, do tego czasu ma gdzieś, gdzie się znajdujesz. 

- Jesteś pewna? 

- Cóż, nie na sto procent… Ale zajmuje się teraz czymś innym i wątpię… 

- Dobra – przerwał jej prędko. – A wie, gdzie jestem? 

- A gdzie jesteś? 

- Valene, czy on wie coś o lalce? Cokolwiek? 

- Muszę kończyć – szepnęła prędko i nim zdążył ją zatrzymać, odłożyła słuchawkę. Seth jedynie oparł się ciężko o fotel, uderzając w niego z całej siły mocno obitymi żebrami i zaklął głośno sam do siebie. 

Był wściekły. Ten wieczór pieprzył się coraz bardziej i miał wrażenie, że z każdą minutą będzie jeszcze gorzej. Nie miał gdzie spać, nie miał dokąd wracać, a w dodatku jeszcze ktoś śledził jego samochód prawdopodobnie od samego Seattle. Jak mógł tego nie zauważyć?! To auto musiało przejechać za nim kawał drogi, zapieprzając tak samo szybko jak on. Tego nie da się przeoczyć. Powoli zaczynał mieć wszystkiego dość, ale był już zbyt zmęczony, by się przejmować. Jeśli ktoś ma zajebać jego zabawkę, to niech zajebie – jakoś przełknie tę ujmę na honorze. Jeśli zabije do tego jego matkę, nawet mu za to podziękuje. I tak nie miał już ochoty oglądać żadnej z nich. Jedyne, czego żałował, to że ktoś zabierze mu najlepszą zabawę i… 

Nim skończył rozważać to wszystko w myślach, jego telefon ponownie zadzwonił. Valene wysłała mu wiadomość.

Wie wszystko.