35. Miałaś bardzo zły sen

Kiedy wszedł do pokoju, w telewizji akurat zaczęły się reklamy. Ponętna blondynka po drugiej stronie ekranu bawiła się z zadowolonym z nowej karmy psem, chwaląc się przy tym uśmiechem bardziej fałszywym niż jego własny. Na pierwszy rzut oka salon wydawał się pusty, ale gdy ruszył w kierunku kuchni, kątem oka zauważył leżącą na kanapie dziewczynę. Jej ciało ułożone w nienaturalnej pozycji, z nogami uniesionymi wysoko, zarzuconymi na oparcie z jasnej skóry i rękami rozłożonymi na boki, poruszało się w rytm spokojnego oddechu. Lewa dłoń jego lalki niemal dotykała podłogi, a tuż obok niej stała opróżniona butelka wina i lampka z ostatnim łykiem, którego nie zdążyła już wypić. Wyłączył telewizor, a brunetka drgnęła niespokojnie, ale zamiast się obudzić, jedynie zakryła dłonią zamknięte oczy i mlasnęła przez sen. Seth dopił pozostałość wina w porzuconym kieliszku. Było cierpkie i mocne, smakowało rozgoryczeniem. W pierwszy odruchu miał zamiar się wycofać, widząc wyraźnie, że z lalki nie będzie już wiele pożytku tego wieczora, ale chwilę później doszedł do wniosku, że może zabawniej będzie jednak ją obudzić. Nie tutaj – podpowiadało mu przeczucie. To nieodpowiednie miejsce. W salonie nie było drzwi, jedynie duży, drewniany łuk, który z powodzeniem je zastępował, a Sheryl siedziała tuż obok, w swojej sypialni i Seth nie miał pewności, czy zdążyła już łyknąć swoją codzienną porcję nasennych tabletek. Gdyby teraz ich nakryła, gra skończona. Jakkolwiek kuszący nie był dla niego spodziewany wyraz dezorientacji i złości na twarzy tej suki, Seth był gotów jeszcze poczekać, nim go zobaczy. Póki co, lalka musiała znaleźć się na piętrze.

         Pochylił się nad śpiącą smacznie postacią, zamierzając wziąć ją na ręce. Ważyła niewiele, ale jej pozycja była nie do przyjęcia. Ostrożnie zdjął jej nogi z oparcia, po czym z niemniejszą delikatnością podniósł zwisającą zza kanapy rękę i ułożył ją na płaskim brzuchu. Czuł się trochę nienaturalnie w takiej roli, w normalnych warunkach przerzuciłby sobie nieprzytomne ciało przez ramię i zawlókł, gdzie tylko mu się podoba, ale obecność matki wymagała specjalnego poświęcenia. Znowu ta Sheryl. Cholerna Sheryl.

         Nim zdążył podłożyć dłonie pod jej plecy, lalka zaczęła kręcić się niespokojnie. Mruknęła coś, czego nawet nie dosłyszał i przejechała dłonią po swojej twarzy, rozmazując przy tym makijaż. Nie otwierała oczu. Seth nie był pewien, czy w ogóle się obudziła, ale obserwował ją uważnie. Odsunął się tylko odrobinę, siadając na podłodze tuż obok, gdy z jej gardła wydostał się wciąż zaspany i wyraźnie zakłócony działaniem alkoholu głos.

 - Chris? – zapytała cicho, niemal nieprzytomnie, wciąż z zamkniętymi oczami i wargą zaciskaną w uścisku białych ząbków.

 - Obrażasz mnie, lalko.

 - Jeeej, to ty. – Na jej usta wyraźnie wpełzł zaspany uśmiech, gdy uchyliła powieki, od razu odnajdując go w półmroku i wpatrując się w jego twarz. – Chris mi się śnił – wyjaśniła. – Nie tylko on, ale akurat z nim gadałam, kiedy mnie obudziłeś. I przerwałeś… 

 - Miły sen?  - spytał poważnie, choć jej śmieszne bełkotanie i trud, z jakim przychodziło jej utrzymanie wzroku w jednym miejscu, odrobinę go bawiły. Lalka uśmiechnęła się jeszcze szerzej.

 - Cóóóż… Johnny Depp to to nie był… - zachichotała.

 - Jesteś pijana.

 - Ociupinkę.

 - Nawalona.

 - Ociupinkę nawalona – zaśmiała się, teraz już głośniej, ale nie zwrócił na to uwagi. Milczał przez chwilę, więc uniosła się na łokciach i odgarnęła z twarzy zbłądzone kosmyki coraz dłuższych, miękkich włosów. Mężczyzna nie spuszczał z niej wzroku ani na moment i Hope miała wrażenie, że jej policzki mimowolnie stają się czerwieńsze pod tym ciężkim spojrzeniem, choć być może był to jedynie wynik spożytego wcześniej alkoholu. – Co się stało z twoim nosem? – zapytała zaciekawiona, przysuwając się w stronę jego twarzy. Czekając na odpowiedź, sięgnęła po ozdobną poduszkę, pod którą ukryta była ostatnia paczka cienkich papierosów. Hope mogła palić spokojnie, odkąd w obecności Setha w powietrzu zawsze unosił się zapach papierosowego dymu, a Sheryl – jakby nim odstraszona – nie wyściubiała nosa z ostoi swojej sypialni – jedynego pokoju, w którym Seth nigdy nie był. Brunetka wsunęła białą rurkę między palce, które były tak jasne i chude, że całość niemal zgrała się w jedno. Szary dym uderzył w brązowe oczy. – Nie chcesz mi powiedzieć? – zapytała cicho. – Boisz się?

 - Miałbym się bać własnej zabawki? To po prostu nie twoja sprawa. 

 - Więc chronisz swoją prywatność?

 - Skoro chcesz to tak nazywać… - Uśmiechnął się, bo przy jej rozbieganym wzroku i lekko bełkotliwej mowie takie słowa brzmiały jeszcze bardziej komicznie niż zazwyczaj. 

 - Chronienie swojej prywatności to właśnie oznaka strachu. Nie pytałam, czy boisz się mnie. – Odwzajemniła uśmiech.

 - Wyczytałaś to w którejś ze swoich mądrych książek? 

 - Mhm… - uśmiech nie znikał z jej ust, teraz stał się jednak bardziej szczery i dziecinny.

 - Skoro chcesz wiedzieć, byłem u tego twojego przyjaciela, jak mu tam było… Dowiedziałem się, gdzie mieszka i złamałem mu kilka kości. Zdemolowałem mieszkanie i wyszedłem, nawet za drzwiami słysząc jak wypluwa krew.

 - Hmm…

 - Nic nie powiesz?

 - A co by to dało? – wzruszyła ramionami. 

 - Satysfakcję. Powiedz coś.

 - Seksownie wyglądasz z tym rozbitym nosem – szepnęła, zlizując z warg posmak cierpkiego wina. – Pasuje ci.

 - Powinnaś więcej pić. Jesteś zabawniejsza.

 - O tak, upijam się i idę spać. Aaale zabawa – zaśmiała się głośno, zgrabnym ruchem odrzucając z twarzy włosy klejące się do rozmazanego tuszu.

 - Czasami w międzyczasie lądujesz jeszcze w czyimś samochodzie…

 - Nie „czasami”, Seth. Już o tym rozmawialiśmy. To był jeden, jedyny raz. – Na jej jasnej twarzy pojawił się grymas, brwi ściągnęły się w niemym wyrazie rozgniewania, a usta złączyły w jedną, cienką linię. Jednak w kilka sekund później, błękitne tęczówki zabłyszczały. Wargi wygięły się w niekontrolowany, tajemniczy uśmiech, coraz wyraźniejszy z każdą chwilą. Seth przyglądał się swojej zabawce z wyraźnym zaciekawieniem. Ona też na niego patrzyła, w jakiś dziwny sposób. I uśmiechała się teraz już szeroko, nie mówiąc ani słowa.

 - Co? – spytał w końcu, nie mogąc znieść dłużej tego niecodziennego wyrazu satysfakcji w błękicie tak dobrze znanych tęczówek. – No co?

 - Poleciałam na twój samochód – oświadczyła, śmiesznie szczerząc małe ząbki. – W barze miałam cię za totalnego kretyna. Dopiero kiedy zobaczyłam auto… Hej, dziwne, że doszło to do mnie dopiero teraz!

 - To nie najlepiej o tobie świadczy.

 - O tobie gorzej. A pamiętasz, gdzie w końcu odezwałam się do ciebie po raz pierwszy, po tym jak się dowiedziałam, że jesteś moim bratem? Ha? Też tam! To nie ty tak na mnie działasz, to auto! Okej, może jestem blacharą, ale przynajmniej nie jestem pierdolnięta… 

 - Och, to wcale się nie wyklucza.

 - A ja myślę, że tak – mruknęła już ciszej, opierając głowę z powrotem na swojej poduszce. Zamknęła oczy. Kiedy poznała Setha, bała się przy nim zasypiać. Bała się zamykać oczu. Z czasem zaczęło przychodzić to naturalnie i czasem miała wrażenie, że teraz zasypianie bez niego staje się nieco uciążliwe. Kręciła się często z boku na bok, jeśli żadne ciężkie ramię z niecierpliwością nie przygniotło jej w końcu do ciepłego ciała. Poduszka nie była wygodna, kiedy nie otaczał jej znajomy zapach. Nawet jej dawne piżamy stawały się coraz bardziej niewygodne. Dużo przyjemniej spało się  w za dużym męskim T-shircie…

 - Wracasz do swoich snów o Chrisie, lalko? – usłyszała niski głos dochodzący jakby z oddali.

 - Umm… boli, co? – Zachichotała, nie uchylając powiek. – Żałujesz czasem, że zabrałeś mnie do Basin City?

 - Nie. Żebym żałował, musiałoby najpierw mi zależeć.

 - Potrafisz zawsze zepsuć taką miłą rozmowę…

 - Ale tym razem cię nie zabieram.

 - Tym razem? – uchyliła jedno oko, spoglądając na niego nieufnie. – Wyjeżdżasz? – Seth nie mógł się oprzeć wrażeniu, że słyszy zawód w jej głosie. – Kiedy?

 - Jutro.

 - Jutro? – Zawód zamienił się na miejsca z zaskoczeniem. – Nie zostaniesz na święta?

 - Święta?

 - Nie zauważyłeś lampek, choinek, bałwanków…? Został niecały tydzień!

 - Wiem o tym. Pytam, dlaczego miałbym spędzić z wami święta?

         Lalka zamilkła na moment, próbując wymyślić odpowiedź, której nie było. Przygryzła wargę i spuściła wzrok, po raz pierwszy tego wieczora czując się naprawdę zmieszana. Seth miał trochę racji. Nie było żadnego powodu, dla którego mieliby spędzić święta razem. No, może poza tym, że Seth – jakkolwiek absurdalne to nie było – należał do rodziny. Poza tym, nie miał żadnej innej rodziny, odkąd ojciec wyrzucił go z domu. No i oczywiście nie licząc faktu, że zobowiązał się mieć oko na swoją zabawkę, odkąd jakiś szaleniec zastrasza i zabija jej przyjaciół. Oprócz tego, żadnych logicznych powodów.

 - Wrócisz do ojca? – spytała nieśmiało. – Marie cię zaprosiła?

 - Ocipiałaś? – zaśmiał się. – Święta z nimi? Jeszcze przed kolacją któryś z nas leżałby z nożem wbitym między żebra.

 - Więc gdzie będziesz?

 - U Chrisa.

 - Ach, jasne. To w końcu twój przyjaciel…

 - W mieszkaniu Chrisa, lalko – wyjaśnił cierpliwie, nieco zdziwiony i znudzony jej namolnymi pytaniami. – Wyjeżdża do rodziców, ja zostaję u niego.

 - Wolisz spędzać święta sam niż ze mną i z mamą?! – warknęła, starając się nie podnosić głosu.

 - Już prędzej spędziłbym je z ojcem, którego szczerze nienawidzę niż z tą obłudną suką.

 - …i ze mną.

 - I z tobą.

 - Świetnie! W takim razie wracaj sobie do tych wszystkich świrów, tam gdzie twoje miejsce! – Wkurzona podniosła się z kanapy, po czym nawet na niego nie patrząc odwróciła się na pięcie i wymaszerowała z pokoju. Pokonała prędko schody, mocno trzymając się drewnianej poręczy, wciąż nie do końca ufając swojej chwiejnej fizjonomii, po czym mocno i ostentacyjnie trzasnęła drzwiami swojej sypialni. Rozebrała się szybko i wsunęła ciało pod kołdrę, w ciemności gapiąc się przez odsłonięte okno na niebo, którego nawet nie widziała. W takich momentach nienawidziła swojej naiwności. Wystarczyła krótka chwila, kilka momentów z Sethem, normalnych Sethem, żeby zupełnie zapomniała, jaki jest naprawdę. Zbiór takich momentów sprawił, że zaczęło jej na nim zależeć. A co będzie dalej? Co stanie się później, jeśli nie zacznie w końcu myśleć racjonalnie?! Beau miał rację. Zawsze powtarzał jej, że…

         Ta myśl pozostała w jej głowie niedokończona. Kiedy tylko przywołała we wspomnieniach obraz przyjaciela, coś w niej pękło. Załkała cicho, po czym natychmiast wybuchła donośnym, rozdzierającym szlochem, którego nic nie było w stanie powstrzymać. Resztkami świadomości miała tylko nadzieję, że Seth nie pomyśli, że to przez niego. Ten skurwysyn nigdy więcej nie będzie czerpał satysfakcji z jej łez. 

* * *

         Scout była szczupłą, niewysoką dziewczyną, którą wciąż pytano o dowód, ilekroć chciała kupić w sklepie papierosy. Ze swymi zielonymi, nieproporcjonalnie dużymi oczami i burzą jasnobrązowych loków na głowie wyglądała jak mała dziewczynka, choć jej makijaż wskazywał raczej na fazę buntu przeciętnej nastolatki. W rzeczywistości miała dwadzieścia trzy lata i – mówiąc zupełnie szczerze – ostatniego roku nie pamiętała niemal wcale. Czasem przypominały jej się pewne obrazy – zielone uniformy, zdrapane drzwi, małe, plastikowe kubeczki. Nudne dni zlewające się w jedną całość. Przeciwieństwo życia. Przeciwieństwo życia o wiele gorsze od śmierci.

         Noc była zimna, ale piękna. Na przedmieściach gwiazdy świeciły mocno, a księżyc w pełni roztaczał po niebie tajemniczą aurę. Drzewa szumiały cicho w powolnym rytmie. Uśpione domy przy krótkiej uliczce wyglądały tak spokojnie z pogaszonymi światłami, kryjąc w sobie ciepłe łóżka z okrytymi przykryciem mieszkańcami. Na całej ulicy tylko w jednym oknie wciąż paliło się światło. Scout stała po drugiej stronie jezdni, wpatrując się w nie z uwagą. Widziała jakiś cień. Przemknął prędko, zahaczając o firankę, i zniknął gdzieś z boku. Wiedziała, że nie odejdzie stąd, dopóki wszyscy domownicy nie zasną. Dopóki on nie zaśnie…

         Po dziesięciu minutach wystanych na drżących nogach wśród głuchej ciszy nieprzerywanej nawet szczekaniem żadnego zbłąkanego psa, cienie zza okna przestały tańczyć. Światło zgasło, przedstawienie się skończyło. Scout przełknęła głośno ślinę i otarła mokry policzek. Ściskając mocno swoją torbę przeszła na drugą stronę ulicy, wkraczając na podjazd obcego domu. Nie najnowsze już, ale bardzo zadbane Audi stało na nim spokojnie, lśniąc w świetle pobliskiej latarni. Brunetka przysunęła się do niego powoli i samymi opuszkami palców dotknęła twardej karoserii. Gdyby ktoś obserwował ją z boku, mógłby pewnie przysiąc, że ta dziwna dziewczyna głaszczę auto niczym małego kociaka, przywierając do niego całym, chudziutkim ciałkiem, bez względu na zalegający wszędzie wokół śnieg. W końcu złapała za klamkę i pociągnęła. Zamknięte. Obeszła samochód z drugiej strony i spróbowała ponownie.

Wgramoliła się niezgrabnie na tylne siedzenie, a w jej nozdrza natychmiast uderzył znany zapach tytoniu. Wciągała go długo, zaciskając przy tym powieki. Pod stopami czuła jakieś szeleszczące papierki, kilka skrzypiących puszek i coś plastikowego. Na siedzisku obok niej leżała duża, pomięta męska bluza, a pod nią dużo mniejsza kurteczka z jasnego dżinsu, która pasowała na nią jak ulał, gdy wsunęła ją sobie na ramiona. Rozejrzała się wokół, przejechała palcami po szybie. Pamiętała to miejsce. Znała tu każdy zakamarek, każdą dziurkę wypaloną upuszczonym przypadkowo papierosem. Nic się nie zmieniło.

Okryta nieswoją kurtką, podciągnęła pod siebie kolana i położyła się wygodnie na siedzeniu. Zamknęła oczy, wtulając się w ciemną, miękką bluzę, o tak dobrze znanym jej zapachu. Zasnęła. Dawno już nie spała tak spokojnie.

* * *

         Przygryzając mocno rękaw, Lacey po raz kolejny wpisała z pamięci numer przyjaciela i wcisnęła powoli zieloną słuchawkę, nasłuchując dłużących się sygnałów. Nawet przed samą sobą ciężko było jej udawać, że się nie denerwuje. I choć znajomi szarpali jej nerwy niemal od dnia, gdy się poznali – a większość z nich znała od dziecka – dziś było inaczej. Gdy Chris w końcu odebrał, wstrzymała na chwilę oddech. Brzmiał na zirytowanego i nie mogła mieć mu tego za złe. Wydzwaniała do niego już chyba szesnasty raz…

 - Halo? Kto mówi?

 - Chris, to ja – szepnęła śpiewnie, próbując brzmieć jak zwykle, ale wątpiła, że blondyn da się na to nabrać. 

 - Lacey? Co to za numer? – zapytał już spokojniej.

 - Mojej mamy. Nie odpisywałeś mi. Jake nie odbierał, choć dzwoniłam od rana. Stan też jakoś szybko mnie zbył… Mogę się dowiedzieć, co wy wyprawiacie?! Wiem, że coś się święci! Coś knujecie i nie chcecie powiedzieć mi co! – Podniosła głos, a Chris zamilkł na chwilę. – No mów! – zażądała, choć mężczyzna wyraźnie nie miał zamiaru się z niczym zdradzić. – Gdzie wy w ogóle jesteście?

 - Ech… Siedzimy u mnie – powiedział, a Lacey mogłaby przysiąc, że na jego twarzy pojawił się niewinny uśmieszek, który zawsze posyłał ją, gdy czuł się winny. Nie zmiękczyło jej to, raczej jeszcze bardziej nakręciło. U niego?! Dlaczego?!

 - Wszyscy? – Chciała mieć pewność.

 - No, kilku. Nic się nie dzieje. Siedzimy, gadamy…

 - Dlaczego u ciebie, do kurwy nędzy?! – wrzasnęła. – Dlaczego nie u mnie?! Od pierdolonych czterech lat zawsze to u mnie się siedzi i zawsze to  u mnie się gada! Co wy odpierdalacie?! Czego nie chcecie mi powiedzieć?!

 - Lacey, zrozum… - mruknął, ale nie chciała go słuchać. Nagle coś ją oświeciło i jej głos podniósł się o kolejne kilka tonów. Jordan zajrzała do pokoju, posyłając jej potępiające spojrzenie i sugestywnie przykładając palec do ust, ale miała ją gdzieś.

 - To przez niego?! – spytała krzykiem. – Wy pierdolone suki! Będziecie teraz gnieździć się w tej twojej śmierdzącej budzie, bo wielki pan Seth powiedział, że już się ze mną nie zadaje?! Popierdoliło was do reszty, kurwa?! Ile wy macie lat?! Dwanaście?! Jego nawet nie ma w mieście, wy nędzne tchórze! Lepiej odłóż telefon, kurwa, jak się dowie, że ze mną gadałeś, och, co się stanie biednemu Chrisowi?! To tylko głupi dupek, przestańcie traktować go, jakby był jakimś pieprzonym bogiem! 

 - Lacey, to nie o to chodzi… - próbował dorwać się do głosu, ale bezskutecznie.

 - Ach, tak?! Więc jeśli teraz zagrożę ci, że zaraz do niego zadzwonię, nie będziesz płaszczył się przede mną, żebym tego nie robiła?! A powiem wszystko, Chris! Zacznę od tego, że ze mną gadałeś, a skończę na tym, że mnie pieprzyłeś pod jego nosem! 

 - Uspokój się, kretynko. Ja też wolałbym, żeby wszystko między wami było znowu w porządku, ale…

 - W porządku, kurwa?! W porządku?! Ten szmaciarz obił mi mordę! O, przepraszam, mogłeś tego nie zauważyć, bo kiedy ja zbierałam zęby z podłogi, ty zajmowałeś się jakąś pierdoloną kurwą, na dodatek nie swoją, bo jej się pięść o jebane oko otarła! Jak mi, kurwa, przykro! 

 - Nie mam pojęcia, o czyich zębach mówisz, bo na pewno nie swoich, ale chcę ci tylko przypomnieć, że próbowałaś wydłubać mu oko!

 - W obronie własnej! 

 - Gdybyś go nie zwyzywała, w ogóle nie byłoby sprawy!

 - No przepraszam, że nie pozwalam mu się poniżać jak wy wszyscy, szmaty jebane! 

 - Nie mam zamiaru się z tobą kłócić, Lace, ale jeszcze raz mnie obrazisz i kończymy rozmowę. Obudź się, kochanie, nie cały świat kręci się wokół ciebie! 

  - Więc dlaczego nikt się do mnie nie odzywa?!

 - Przecież z tobą gadam, nie? 

 - Więc mogę do ciebie wpaść?

 - Lace, to nie jest…

 - Nie mogę! Jasne, że kurwa nie mogę, bo Seth powiedział „nie”! Jesteś żałosny!

 - Mówiąc zupełnie szczerze, jeśli mam wybierać między tobą i nim, wybiorę jego. Ale nie chcę wybierać, a ty to tylko utrudniasz! Nie wiem, dlaczego reszta ma cię w dupie – może zawsze miała, tylko miałaś zbyt wybujałe ego, żeby to zauważyć. W każdym razie wątpię, żeby ktokolwiek poza mną i tobą w ogóle wiedział, że wy dwoje się pokłóciliście.

 - Ni chuja ci w to nie wierzę, Chris! Ani, kurwa, odrobinę! Przyznaj się chociaż do tego, jakim jesteś tchórzem! Albo kłam dalej i ja też zacznę kłamać! Tak bardzo chcesz przyjaźni swojego kochanego Setha, że masz w dupie mnie?! Dobra, zobaczymy, jak bardzo jemu zależy, jak mu powiem, że spałeś z jego zabawką!

 - Teraz przeginasz. Nawet jeśli to tylko groźby – przeginasz!

 - Boisz się, bo chętnie byś przerżnął tą małą dupę, co?! I Seth doskonale o tym wie!

 - Jesteś pierdolnięta! Zawsze byłaś, ale z dnia na dzień coraz bardziej ci odwala! 

 - Jestem pierdolnięta, bo nie chcę tracić przyjaciół?! – Jej głos załamał się na chwilę, ale szybko starała się to ukryć, dłonią ocierając mokre oczy. Jordan spojrzała na nią niepewnie. 

  - Szantażujesz ich, żeby do ciebie wrócili! 

 - Bo jakiś dupek wcześniej tak po prostu przyszedł i… i powiedział… i wy wszyscy…

 - Lace? – Głos Chrisa na powrót stał się spokojny i cichy, ledwo słyszalny przez lecącą gdzieś w tle muzykę. Blondynka spojrzała w lustro. Jej oczy były całe czerwone, tak samo jak jej mocno spuchnięta warga. – Lacey, jesteś tam?!

 - Pierdolcie się, wszyscy – wyłkała. – Sami wybraliście.

* * *

         W ciemnościach, kiedy wzrok staje się nieużyteczny, wszystkie inne zmysły wyostrzają się zanadto. Delikatny dotyk drugiej osoby może być wtedy o wiele bardziej elektryzujący, jej zapach intensywniejszy, pocałunki smakują dużo lepiej, a szept… Cichy szept może zostać usłyszany nawet zza grubej ściany.

         Tej nocy Seth długo nie potrafił zasnąć, co w zasadzie nie było dla niego żadną niespodzianką. Sen bardzo rzadko nawiedzał go wtedy, kiedy go oczekiwał, jeśli wcześniej wystarczająco mocno się nie odurzył. Jako dziecko cierpiał nawet na bezsenność, co potwierdziło kilku lekarzy, po których ciągała go jego babcia. „Któż to widział, bezsenność u gówniarza?” – pamiętał do teraz jej lekko skrzypiący głos – „Licho nie śpi, ot co. Zło nigdy nie zasypia. Nie tam żadna bezsenność, gówno się znają, ci lekarze”. Teraz, po latach, musiał przyznać, że ta stara wariatka akurat w tym przypadku mogła mieć odrobinę racji.

         Leżąc w bezruchu, usłyszał nagle jakiś stukot dochodzący z drugiego pokoju, a zaraz potem głośny łomot, jakby coś ciężkiego upadło na drewnianą posadzkę. Nie był zainteresowany, zupełnie nic go nie obchodziło co teraz robi jego lalka, ani dlaczego jeszcze nie śpi, ale nudził się i czuł, że sen wcale nie przyjdzie szybko, dlatego bardzo powoli podniósł się ze swego wygodnego miejsca w znienawidzonym łóżku. Bez pośpiechu narzucił na siebie bluzę i ruszył w kierunku wyjścia. W ciemności korytarza widział jedynie poświatę światła dobiegającą spod jej drzwi. Gdy uchylił je cicho, lalka nawet nie zauważyła.

         Siedziała na podłodze, zbierając coś z drewnianej posadzki. Wokół niej walały się małe, białe tabletki. Kilka z nich leżało już uprzątniętych na drobnej, wyciągniętej dłoni, resztę starała się zgarnąć na nią jak najszybciej, by nikt nie zauważył. Seth zrobił krok naprzód, a duże, przekrwione oczy podniosły się na niego z lękiem. Nie musiał nawet pytać, co robi, ale i tak nie odmówił sobie tej przyjemności.

 - Wysypały się – padła odpowiedź, gdy zamykał za sobą drzwi. Schylił się, by przeczytać nazwę leku na porzuconym obok, tekturowym pudełku. Dłonie lalki trzęsły się tak bardzo, że ledwo potrafiła utrzymać zebrane wcześniej pigułki. Seth uśmiechnął się do niej z przekąsem.

 - Tabletki na uspokojenie? – zapytał cicho. – To ci się wysypało? A dlaczego wyjęłaś wszystkie z pudełka? – Lalka milczała, spuszczając smutno głowę, jak dziecko nakryte na złym uczynku. Nie potrafiła lub nie chciała odpowiedzieć.

         Podszedł do niej i bez pytania złapał ją pod ramiona, dźwigając w górę. Jej nogi wciąż się plątały, oddech był zdecydowanie przyśpieszony. Wciągnął ją na łóżko i usadził tam, depcząc niedoszłe narzędzie zbrodni, która miała zapewne przynieść jej ulgę. W mocno zaciśniętej piąstce wciąż trzymała wystarczająco dużo tabletek, by – gdyby połknęła je teraz wszystkie razem – raz na zawsze się z nim pożegnać. 

 - Nie rozumiem cię, lalko. Dlaczego akurat dzisiaj? I w taki głupi sposób?

 - Słucham? – przerwała mu, ale Seth ją zignorował.

 - Najpierw się upijasz. Potem uśmiechasz, po raz pierwszy odkąd umarł Beau. Rozmawiasz ze mną, co też dotąd robiłaś niechętnie. Do tego momentu wszystko jest jasne. Nagle wkurzasz się, że nie chcę zostać tu na święta, jak gdyby miało to jakiekolwiek znaczenie, a kilka godzin później próbujesz się zabić. 

 - Nie chciałam się zabić! – zaprzeczyła natychmiast, podnosząc głos. Usiadła po turecku na łóżku, wciąż nie wypuszczając tabletek z dłoni, a on zajął miejsce naprzeciwko. Patrzył jej w oczy, zapłakane i spuchnięte. I nie wierzył jej w ani jedno wypowiedziane słowo. – Byłam roztrzęsiona, pomyślałam, że po tabletce szybciej zasnę. To wszystko, nie wiem, co próbujesz mi…

 - I dlatego wyjęłaś wszystkie, zamiast jednej? Na jak długo chciałaś się uspokoić, na wieczność?

 - Nie chciałam się zabić, przysięgam!

 - Jasne, że chciałaś – warknął, mocno chwytając za dłoń, w której chowała swój skarb. – Oddaj to. – Przez chwilę się opierała, ale kiedy zacisnął uścisk, odpuściła. Maleńcy, niedoszli zabójcy rozsypali się po miękkiej pościeli. Seth przyciągnął do siebie swoją lalkę, a ona, naiwnie wierząc, że chce ją jedynie przytulić, poddała się temu bez oporu. Złapał jej włosy i odchylił nieco głowę. Zmiótł kilka tabletek z pościeli i złapał jedną z nich w dwa palce, podsuwając ją przed twarz zaniepokojonej dziewczyny, prosto przed jej wytrzeszczone w wyrazie dezorientacji oczy. – Chciałaś się ode mnie uwolnić? Sądziłaś, że to jest dobry sposób? – zapytał, nie dając jej czasu na odpowiedź. – W takim razie ci w tym pomogę.

 - Seth, przysięgam, że ja… - Nie dokończyła, gdy w mgnieniu oka tabletka znalazła się na jej języku, kiedy tylko uchyliła usta. Chciała ją wypluć, ale mężczyzna przewidział to wcześniej i natychmiast zakrył dłonią miękkie, suche usta. Hope patrzyła na niego w przerażeniu.

 - Połknij – rozkazał. – Przecież sama tego chciałaś. – Próbowała pokręcić głową, ale za mocno trzymał jej splątane włosy. Lek z pewnością zaczął już rozpuszczać się na jej języku, stawał się gorzki. Lalka w końcu skapitulowała. Widział wyraźnie, jak przełyka substancję razem ze śliną, krzywiąc się i zaciskając oczy. Zabrał dłoń z jej ust, ale w zamian za to drugą ręką złapał ją za kark, co odczuła o wiele bardziej dotkliwie niż wcześniejsze szarpanie jej biednych włosów. Uśmiechnął się, głaszcząc ją po policzku. – Grzeczna dziewczynka. Teraz druga. Zrobimy to powoli, łykanie wszystkiego naraz jest za mało dramatyczne…

 - Puszczaj mnie! – szarpnęła się tak mocno, że na chwilę udało jej się od niego uwolnić, ale jego refleks był zdecydowanie lepszy. Nie zdążyła nawet wstać z łóżka, kiedy znów trzymał ją w uścisku. Dociskał jej plecy do swojego brzucha, szarpiące się ręce mocno przyciskając do jej wierzgającego ciałka. Nie stanowiła dla niego problemu, była taka słaba… Siedząc do niego tyłem, nie mogła nawet go kopnąć, wyślizgnięcie mu się z mocno zaciśniętych ramion było niemal niemożliwe. Na jej policzkach pojawiły się łzy, ale chyba nie była tak naiwna by sądzić, że go to zmiękczy. – Mamo! – wrzasnęła. – Pomocy, mamo! 

 - Obawiam się, że ci nie pomoże. Sama wypiła już dzisiaj swój koktajl tabletek nasennych – powiedział cicho, ale na wszelki wypadek i tak zatkał jej usta. Próbowała go ugryźć, ale była w stanie jedynie skubać zębami naskórek. Nawet nie odczuwał przy tym bólu. – Połkniesz drugą już grzecznie, czy muszę wepchnąć ci ją do gardła? – W odpowiedzi Hope jedynie zaczęła szarpać się o wiele mocniej. Musiał złapać jej nadgarstki, by nie uwolniła rąk, a jej łokieć prędko wcelował prosto pomiędzy obite wcześniej żebra. – Tak myślałem… - Westchnął, a ponieważ nie mógł ani jej uwolnić, ani zabrać dłoni z ust, by nie zaczęła krzyczeć, popchnął ją na łóżko i przygniótł ją do niego całym ciężarem swego ciała. Leżała teraz na brzuchu, z nogami podwiniętymi pod żebra i choć miała wolne ręce, nie mogła nawet ich użyć, tak mocno przygniatał je ciężar obydwu ciał. Miotała się, próbując go z siebie zrzucić, ale musiała domyślać się, że to nie ma szans. Kolejna tabletka pojawiła się przed jej nosem, a dłoń Setha zniknęła z jej ust, ryzykując, że zacznie krzyczeć. Nie zaczęła. Zagryzła wargi i choć mocno trzymał ją za szczękę, nie pozwoliła ich otworzyć.

 - To mogłoby być o wiele mniej nieprzyjemne, gdybyś się tak nie opierała – warknął, mocno szarpiąc za jej brodę, aż uchyliła wargi jedynie na kilka sekund, podczas których zdążył wsunąć w nie tabletkę. Ponownie zacisnął dłoń na jej ustach i zabawa zaczęła się od nowa. – Jak na niedoszłą samobójczynię, wyjątkowo mocno trzymasz się tego parszywego życia. Nie wolałabyś, żeby chociaż cię nie bolało? I tak nie masz ze mną szans, wyrywaj się do woli. Równie dobrze mogę zaczekać, aż te dwie tabletki zaczną działać i resztą wsypać ci do ust, kiedy będziesz na haju. Ale po co?

         W ramach odpowiedzi Hope szarpnęła się jeszcze mocniej, jakimś cudem uwalniając jedną z nóg i bez namysłu z całej siły kopnęła nią w ramę łóżka, chcąc narobić jak najwięcej hałasu. Powtórzyła to jeszcze dwa razy, nim udało mu się na nowo ją obezwładnić. Patrzyła na niego. W jego oczach widziała czyste szaleństwo, które połączone z tym zimnym opanowaniem przerażało ją do szpiku kości. Seth był zdolny, by ją zabić. Nie miała co do tego wątpliwości.

         Jedyne, na czym się teraz skupiała, to hałas. Chciała coś zrzucić, coś uderzyć, w coś kopnąć… Gdy ponownie zabrał dłoń z jej ust, nie bawiła się już w ich zaciskanie, wrzasnęła najgłośniej jak potrafiła, z rozpaczą wołając matkę. Przełknęła tabletkę, teraz wiedząc, że opór i tak nic nie da i w końcu z całej siły zacisnęła zęby na jednym z palców Setha. Nie odsunął ręki, ale syknął z bólu prosto do jej ucha, co teraz wydawało się dla niej przyjemne jak muzyka. Korzystając z jego chwilowej dezorientacji, uwolniła jedną rękę i zrzuciła większość tabletek na podłogę. Złapał ją, nim udało jej się strącić też ciężką lampkę. Miała wrażenie, że usłyszała coś z dołu, ale prawdopodobnie była to tylko jej cicha nadzieja, bo na schodach nie pojawiły się niczyje kroki.

 - Dobrze, laleczko. Wystarczy – usłyszała nad sobą spokojny, opanowany głos. Seth powoli zszedł z jej ciała. Była obolała, nie miała siły się ruszyć. Świat zaczął wirować wokół niej jeszcze bardziej niż po wypiciu wcześniejszego wina. – Nie krzycz. Nic ci już nie grozi – dodał, nim zdjął z ciepłych ust swoją dłoń i choć mogła to być jedynie kolejna pusta obietnica, część jego chorej gry, uwierzyła mu. Ale wtedy Seth uśmiechnął się do niej drwiąco, a Hope przełknęła głośno ślinę, zaciskając powieki. 

* * *

         Sheryl obudziła się w środku nocy, choć nigdy nie zdarzało jej się to po tabletkach i od razu poczuła pewien niepokój. Wyjęła z uszu zatyczki i rozejrzała się wokół. W jej sypialni było ciemno, w całym domu niczego nie było słychać. Zegarek na jej nocnej szafce wskazywał drugą nad ranem. Chciała ponownie ułożyć głowę na poduszce, ale czuła, że nie może, że coś jest nie w porządku. Jej dziecko. Miała wrażenie, że coś niedobrego dzieje się z Hope. Nie słyszała z góry żadnych odgłosów, ale miała wrażenie, jakby to jej krzyk obudził ją z tego narkotycznego snu. Przestraszona, choć pełna wątpliwości, podniosła się ze swego miejsca i wsunęła ręce w rękawy długiego, jedwabnego szlafroka. Podeszła cicho do drzwi i nasłuchiwała. Nic. Wyszła na korytach i podeszła do schodów. Nie chciała tam wchodzić, po co ma budzić swoje dziecko z powodu głupich domysłów? Hope potrafiło wyrwać ze snu nawet najcichsze otwarcie drzwi. I co jej powie? Że weszła na górę, bo miała zły sen? Tak, prawdopodobnie to tylko zły sen. Cóżby innego? Jej dzieci śpią.

         Dzieci. Pomyślała o Secie i mimo wcześniejszych uprzedzeń weszła na schody. Musiała sprawdzić, czy z jej córką wszystko w porządku.

         Już pod drzwiami sypialni Hope słyszała jego głos. Szarpnęła klamkę, otwierając je z  impetem, nastawiona na najgorsze. W wyobraźni widziała setki obrazów. Seth znęcający się nad jej małą córeczką. Bijący ją. Szarpiący okrutnie za jej długie włosy. Kopiący bezwładne ciało. W końcu, najgorsza wizja – Seth pieprzący jej córkę.

         Nic takiego nie zastała, na co omal nie odetchnęła z ulgą. W półmroku panującym w pokoju, który oświetlała tylko lampka, dostrzegła dwie sylwetki. Hope, klęczącą na podłodze nad jakimś wysokim, plastikowym pojemnikiem – chyba tym koszem na śmieci, który zawsze stał pusty – i pochylony nad nią Seth, patrzący matce prosto w oczy z pewnym rozbawieniem w ciemnych tęczówkach. Hope wymiotowała, a on przytrzymywał jej długie włosy, głaszcząc ją powoli w uspokajającym geście. Czego Sheryl nie mogła wiedzieć, to że jeszcze przed chwilą siłą wmusił w nią czwartą tabletkę uspokajającą, po czym ostrzegł, że jeśli ich nie zwróci, prawdopodobnie zaśnie na odrobinę dłużej, niż by chciała. Nie widziała swojej córki z potokami łez wylewającymi się na policzki, bezskutecznie próbującej wkładać sobie palce do buzi, starając się wywołać wymioty. Nie miała pojęcia, że w kilkanaście sekund przed otwarciem się drzwi, Seth złapał Hope w pół i nacisnął jej brzuch tak mocno, że w końcu zaczęła wymiotować. Widziała tylko efekt. Hope obejmującą kosz w mocnym, roztrzęsionym uścisku i Setha razem z jego enigmatycznym uśmiechem – zawsze w duecie.

 - Upiła się – wyjaśnił ze wzruszeniem ramion, a Sheryl nie miała podstaw, by mu nie wierzyć, kiedy Hope, po pozbyciu się już całej zawartości swojego żołądka, potwierdziła to kiwnięciem głowy.