Prolog: Ostatni zastrzyk adrenaliny przed snem

         Do domu wracałem prawdopodobnie o kilka kilogramów chudszy, niż z niego wyszedłem. Ostatnie pół godziny mojego imprezowania w tej zapyziałej dziurze, którą jakiś idiota śmiał kiedyś nazwać klubem, spędziłem w najbardziej ohydnym kiblu, jaki widziałem podczas ostatnich paru lat ostrego balowania. Miałem okazję bywać już w wielu takich lokalach i zwracać obiady do różnych, nieraz bardziej obleśnych niż same wymiociny miejsc, ale to już przesada! Po dwudziestu minutach zapach zawartości mojego żołądka tak mocno mnie omamił, że nie miałem pojęcia, jak się nazywam. Siedziałem oparty o ścianę kabiny i tylko czekałem, aż to gówno znowu zacznie fikać w moim pustym już brzuchu i zmusi mnie do pochylania się nad tym śmierdzącym, obleśnym nawet dla mnie kiblem. Ten widok pozostanie mi w głowie chyba do końca życia… Zrobił na mnie większe wrażenie niż wszystkie te nagie kobiety, które dotychczas przewijały mi się przed oczami. I właśnie wtedy, kiedy miałem już dosyć i patrzyłem z nadzieją w zapleśniały sufit, marząc o tym, żeby zwrócić na raz wszystkie swoje wnętrzności, z czarnymi płucami i kamiennym sercem na przedzie, zjawił się przy mnie Chris. Stary, poczciwy Chris, zawsze wie, kiedy się pojawić. Spojrzał na mnie i uśmiechnął się szeroko, ale nie było w tym kpiny – raczej zrozumienie. Dwa tygodnie temu dopadło jego, dzisiaj mnie – kiedyś oboje zgnijemy, zakonserwowani w hektolitrach spirytusu, który niemal codziennie wypijaliśmy.

 - Lepiej? – zapytał, kucając przy mnie i krzywiąc się wyraźnie w odpowiedzi na odór, który dotarł do niego z pewnym opóźnieniem. Miał tak nieprzytomne spojrzenie, że aż mu zazdrościłem. Jeżeli ja nie wiedziałem jak mi na imię, jakie pytania musiał zadawać sobie on?!
 - Na pewno nie gorzej – odburknąłem cicho, ledwo rozpoznając swój głos. Zazwyczaj jest niski, ale z taką chrypą nie brzmi dobrze. Przypominał raczej bełkot pijaka, którego nieraz się już nasłuchałem. Odchrząknąłem prędko, starając się, by mój głos brzmiał bardziej naturalnie. Nie miałem zielonego pojęcia, co mi, kurwa, strzeliło do głowy, żeby niemal leżąc na zarzyganej, śmierdzącej podłodze obok otwartego kibla przejmować się tonem pieprzonego głosu!
 - A naprawdę myślisz, że może być gorzej? – Śmiał się. Śmiał się tak swobodnie jak zwykle, kiedy ja czułem jak wątroba miesza mi się z żołądkiem, a płuca zaciskają na sercu, usilnie starając się je zatrzymać. Zamknąłem oczy, mając nadzieję, że mi się polepszy. Było jeszcze gorzej, świat zaczął wirować jak pojebany, kabina odleciała w przestrzeń, zęby Chrisa walczyły o miejsce ze zmrużonymi oczami, a sufit… Dlaczego na nim siedziałem?

 - Ale masz jazdę! – Znów usłyszałem ten głośny śmiech, ale tym razem odpowiedziałem koledze tym samym. Nie mając pojęcia, czy śmieję się z siebie, czy z tej popieprzonej sytuacji, śmiałem się coraz głośniej, mocno uciskając bolący brzuch. Chris uspokoił się i teraz nucił coś cicho pod nosem.
 - Jak znajdę tego chuja, co mi to sprzedał, to przysięgam, że połamię mu obydwie nogi, wszystkie żebra i co drugi palec!
 - Czemu tylko co drugi? – Znów interesował się nie tym, czym powinien. Czy nigdy nie nauczy się wyłapywać w zdaniach tego, co najważniejsze? Jak dalej będzie tak pogrywał, niech lepiej nie wpada na mnie, kiedy będę miał zły humor, bo i jemu coś złamię… tak dla zasady.
 - To wkurwiające, kiedy masz złamany jedynie co drugi palec, a w gips i tak wsadzą ci całą rękę. – Nie miałem pojęcia, czemu wchodzę w tę rozmowę. A zresztą – wyrzygałem właśnie połowę swojej masy, a śmieszne migotanie przed oczami wciąż nie zniknęło, co tylko zapowiadało mój rychły powrót nad cuchnący kibel. Teraz nawet głupie pytania Chrisa nie mogły sprawić, bym czuł się gorzej.
 - Tak, mówisz całkiem do rzeczy – pokiwał z uznaniem głową. Pewnie, że mówię! A on potwierdza moje słowa, jakby naprawdę były mądre. Co tu dużo mówić – ten warunek musieli spełniać wszyscy moi kumple. A kto nie był moim kumplem, automatycznie stawał się wrogiem…
 - Wychodzimy – zarządziłem nagle, nie wiedząc nawet, skąd mam tyle siły, by odbić się od ziemi i potoczyć jakoś do otwartych na oścież drzwi. Usłyszałem lekki huk i głośne stąpanie tuż za mną. Nie musiałem się nawet odwracać, żeby wiedzieć, że za mną idzie. Przepychałem się przez tłum, słysząc za sobą jedynie pełne oburzenia krzyki osób, które w brutalny sposób odepchnąłem z drogi, a on podążał za mną bez słowa, czasami podtrzymując przed upadkiem co ładniejsze panienki.
 - Ruszysz się? – burknąłem, niemal pewien, że zagłuszy mnie muzyka. Chłopak zostawał sporo za mną, a ja czułem się coraz gorzej. Jedyne, o czym byłem w stanie myśleć, to moment, w którym popchnę żelazne drzwi klubu i w końcu uderzy we mnie chłodne, przesiąknięte zapachem spalin powietrze.
 - Ja… Przepraszam, chyba jeszcze chwilę zostanę. – Odwróciłem się lekko zaskoczony jego sprzeciwem, ale wszystko wyjaśniała chudziutka, cycata blondynka, którą trzymał w ramionach. Miała wielkie, pełne usta i zwilżone, kręcone włosy, które seksownie przyklejały jej się do twarzy i dekoltu. Uśmiechnąłem się do siebie, dzisiaj nawet nie mając ochoty mu dokuczać. Blondynka poprawiła krótką spódniczkę, pod którą przed sekundą „przypadkowo” włożyłem rękę, kiedy odsuwałem dziewczynę ze swojej drogi, po czym spojrzała na mnie spod nienaturalnie długich rzęs. – Nie wkurzysz się, co?
 - Zostań – odpowiedziałem ze śmiechem, widząc tę niepewność w jego oczach i pokorne oczekiwanie na opierdol. Rozumiałem go, dawno nie pieprzył, a ta blondie wyglądała, jakby mogła zrobić to z każdym. Uderzyłem go w ramię w przyjacielskim geście, a dziewczynę klepnąłem w tyłek.
 - Na razie!

         Sekundę później już mnie przy nich nie było. Dotarłem do metalowych drzwi i tak jak marzyłem, pchnąłem je mocno, nagle czując na sobie podmuch lodowatego wiatru. W starym, dobrym Basin City jak zwykle lało. Teraz nawet mi to pasowało - życie w najbardziej deszczowym ze wszystkich stanów miało tę zaletę, że zimna, lejąca się z nieba woda doprowadzała mnie do w miarę przyzwoitego stanu po niemal każdej imprezie. Nagły chłód i wiatr szarpiący moją bluzę przynosiły mi ulgę – przestało mi być niedobrze, a wirowanie w mojej głowie ponownie stało się przyjemne. Mógłbym łazić tak bez celu w nieskończoność, ale kiedy dotarłem na przystanek, mój autobus już na nim stał. Wpakowałem się do środka i ruszyłem w stronę tyłu, widząc, jak wszyscy pasażerowie odwracają nagle twarze w stronę okna. Wnioskując z rozjaśniającego się tu i ówdzie między chmurami nieba, mogła być szósta. Miastowi jechali pewnie do pracy marnować kolejne godziny swego życia, płaszcząc tyłki na skórzanych, obrotowych krzesłach i odbierając telefony. Frajerzy. Mają tyle samo kasy ile ja, a nieustannie trwonią swoje życia, podczas gdy ja bawię się w najlepsze. Bawię się życiem, które uparcie rozdaje mi najlepsze karty, bawię ludźmi, za których sznurki pociągam, w końcu bawię się ich strachem i bólem, co sprawia mi najwięcej satysfakcji. Nawet tego deszczowego poranka widziałem w oczach kobiet pewną obawę i niepokój. Wszystkie mocno przytulały do piersi swoje torebki i patrzyły gdzieś w przestrzeń, starając się udawać, że nie widzą mojego wzroku, który wbijałem w każdą z nich po kolei. Naciągnąłem na twarz dużych rozmiarów kaptur i oparłem się o szybę, usatysfakcjonowany reakcją wszystkich wokół. Znowu czułem się bogiem. W Basin City to ja decydowałem o życiu jego mieszkańców. Czas najwyższy, by się o tym przekonali.

         Gdy wysiadłem na swoim przystanku, pozostało mi już tylko kilka przecznic do przejścia, by ostatecznie móc znaleźć się w upragnionym łóżku. Tylko na tym mi wtedy zależało – całe swoje życie byłem gotów oddać za miękką poduszkę i kawałek kołdry. Przeszedłem na skróty przez kilka kolejnych podwórek i niemal czułem już ten zatęchły zapach, który od zawsze towarzyszył mojemu mieszkaniu, kiedy otwierało się jego drzwi. Lało coraz mocniej, a mój kaptur przepuszczał kolejne krople jak gdyby w ogóle go nie było. Starałem się naciągnąć prawy rękaw na tyle mocno, by zakryć owinięty wokół dłoni bandaż, ale moje ręce nazbyt się trzęsły, a oczy nie do końca chciały współpracować. Nie widziałem swojej prawej dłoni, widziałem dwie prawe dłonie, z których każda zmieniała miejsce jakieś dwa razy na sekundę. Brudna woda prędko przeniknęła do „skaleczenia” – ten ból przyjemnie mnie otrzeźwiał. Patrzyłem na swoją dłoń, zwalniając kroku i dokładnie obserwując, jak z rany wylewa się ciemnoczerwona krew. Zacisnąłem kilkakrotnie zmarznięte palce, szybko ponownie je rozprostowując, a szkarłatna ciecz zaczęła jeszcze wyraźniej zalewać i tak brudne już bandaże. To było fascynujące, patrzyłem na ciemnobrązowe plamy na zszarzałym opatrunku i przypominałem sobie każdy moment wczorajszego popołudnia, ból wbijającego mi się w skórę szkła rozbitej butelki i przyjemność, którą odczułem niemal od razu, kiedy jasna krew blondaska trysnęła prosto na moją koszulkę. Z lekkim uśmiechem na przeciętych w kąciku ustach wyszedłem z bramy i wkroczyłem na ostatnią, krótką uliczkę, gdzie oprócz nieustannego odgłosu odbijających się od chodnika kropel usłyszałem coś jeszcze, co przypominało mi stukot kobiecych szpilek. Na moment oderwałem wzrok od chodnika i spojrzałem przed siebie. Moje uszy, nie do końca sprawnie funkcjonujące po tak dużej dawce ogłuszającej muzyki, tym razem wyłapały dźwięk z największą dokładnością – kilkanaście metrów przede mną kroczyła w moją stronę mała Ann Johnson, moja o dwa lata młodsza sąsiadka z drzwi naprzeciwko. Nie mogłem, a nawet nie chciałem się powstrzymać – na moje usta od razu wkradł się prowokujący, pewny siebie uśmieszek.

         Ann unikała mnie od naszych kilku letnich „incydentów”. Naiwna, sądziła pewnie, że wciąż chciałbym się nią bawić… Ale ona mnie nie kręciła. Jak na ledwo upieczoną osiemnastkę wyglądała całkiem do rzeczy, ale niczym szczególnym się nie wyróżniała. Jej jedynym atutem był fakt, że przebywała tak blisko. Gdyby mieszkała sama, zostałaby pewnie moją ulubioną zabawką…

         Krople deszczu zmusiły ją do opuszczenia twarzy, ale byłem pewien, że wiedziała z kim zaraz będzie zmuszona się minąć. Nie trudno było się domyślić – jej dłonie drżały tak mocno, że prędko schowała je w kieszeniach żółtej bluzy, choć nawet ona nie pozbawiła mnie tego widoku. Dziewczyna tak bardzo zaciskała wargi, że stały się wręcz żywoczerwone, mocno kontrastując z jej jasną cerą i niemal białymi włosami. Znowu wyglądała tak, jak w te wakacje… Jeszcze się nie nauczyła, jak działa na mnie jej przerażona mina? Patrzyłem i podziwiałem jej niepewne kroki, aż do momentu, kiedy byliśmy wystarczająco blisko siebie, by była w stanie usłyszeć mój mocno zachrypnięty głos. Przez jej drobne ciało przeszedł dreszcz.
 - Ann… - Właściwie nie miałem jej nic do powiedzenia, chciałem tylko widzieć ten strach odbijający się w zielonych tęczówkach, chciałem patrzeć, jak jeszcze bardziej się kuli, przytulając do ciała swoje ramiona. Kolejna porcja satysfakcji przeniknęła przez moje ciało, choć nie przyniosła mi już tyle szczęścia, ile robiła to kiedyś. Dziewczyna wyraźnie unikała mojego wzroku… Patrzyła mi na usta, ale nie podnosiła oczu ani o centymetr wyżej. Byłem pełen podziwu dla jej silnej woli, nawet jeśli była tylko objawem instynktu samozachowawczego. Blondynka stała zaledwie kilka centymetrów ode mnie, cała mokra od lejącego nieustannie deszczu, z miną zbitego szczeniaka, który aż się prosi, żeby jeszcze raz przywalić mu choćby dla zasady. Już wiedziałem, że wywołanie w niej tego stanu nie było moim najlepszym pomysłem. Musiałem odnaleźć w sobie naprawdę wiele siły, by do długiej listy moich przestępstw, na kradzieżach zaczynając, a trwałych uszkodzeniach ciała kończąc, nie dopisać brutalnego gwałtu na nieletniej.
 - Ładnie wyglądasz. – Nie powstrzymałem sarkastycznego uśmiechu, a ona od razu zrozumiała aluzję. Była całkiem niegłupia, co nawet mi się spodobało. Gdyby jeszcze nie robiła z siebie ofiary, może nawet traktowałbym ją jak człowieka, nie kobietę…
 - Dziękuję – zająknęła się, przymykając powieki o mocno wytuszowanych rzęsach. Chwilę później odważyła się spojrzeć mi w oczy. W końcu… - Wiesz, trochę się śpieszę. – Jej głosik był cichy i piskliwy, zupełnie nie przypominała tej samej Ann, jaką była po paru drinkach. Na trzeźwo była najbardziej nieśmiałą dziewczyną na świecie… Mokrą, przestraszoną blondyneczką o wąskiej talii… Faktycznie lepiej, żeby bardzo się śpieszyła. – A ty… dobrze się czujesz? – Dostrzegłem w jej przerażonych oczach pewny rodzaj troski i zaśmiałem się głośno, zupełnie nie mając pojęcia, o co jej chodzi. Zmieszała się jeszcze bardziej, niż wcześniej i ponownie spuściła wzrok, z udawanym zainteresowaniem oglądając swoje szpilki.
 - O co ci chodzi? – wyśmiałem ją, chociaż jej pytanie najwyraźniej było całkiem poważne. Jej turkusowe tęczówki migotały mi przed oczami. Przełknęła ślinę.
 - Byłeś w domu?
 - Właśnie do niego idę. – Jej pytania zaczynały mnie bawić. Wolałem już, kiedy w ciszy drżała o swoje życie, ale najwyraźniej zbyt mocno się ośmieliła. To zresztą mogło mieć też pozytywne aspekty, chociaż o nich w tym momencie nie miałem nawet siły myśleć.
 - No tak… Przepraszam, naprawdę muszę lecieć. – Wyminęła mnie tak prędko, żebym nie miał nawet czasu na odpowiedź i omal się nie zabiła, wciąż niesprawnie chodząc na tak wysokich szpilkach. Miałem ochotę coś jeszcze powiedzieć, ale mój organizm wyraźnie nalegał na odpoczynek. Znowu przypomniałem sobie o domu, mojej małej sypialni i wygodnym łóżku. Teraz nic nie mogło mnie już powstrzymać – ruszyłem prosto przed siebie szybkim i pewnym krokiem, byle jak najszybciej pokonać chodnik, którego płytki tego dnia jakby ciągle się mnożyły.

         W końcu dotarłem na miejsce. Popchnąłem rozwalające się drzwi, które i tak trzymały się już w zawiasach o ostatkach sił i skierowałem na górę. W obszernej kieszeni spodni wyszukałem komplet kluczy do mieszkania i wcisnąłem jeden z nich w połyskujący, srebrny zamek. Wszedł bez problemu, ale kiedy chciałem go przekręcić… Cholera, od kiedy to mieliśmy srebrny zamek?!

         Dopiero teraz do mojej wciąż zamroczonej alkoholem głowy w końcu coś dotarło. Złapałem za klamkę i kilka razy mocno nią szarpnąłem, ale drzwi ani drgnęły. Wpadłem w szał. Kopałem, waliłem w drzwi pięściami, zostawiałem na nich kolejne odbicia własnej, zakrwawionej dłoni. Napierałem na nie całym ciałem, rzucałem się, jakby były najgorszym z moich wrogów. Bez skutku. Niemal widziałem już za nimi zadowoloną twarz ojca…
 - To dla twojego dobra Seth – krzyknął z przedpokoju, stojąc pewnie z założonymi rękami i przysłuchując się hukom uderzających w drewno kości. Cała krew napłynęła mi do mózgu, nie mogłem myśleć o niczym innym, jak o zadawaniu kolejnych silnych ciosów. Chciałem wyważyć te drzwi i dostać się do środka, żeby go dorwać! Chciałem połamać po kolei każdą jego kość, zachwycając się odgłosem ich pękania! Nikt nigdy wcześniej tak mnie nie znieważył, nikt by się nie odważył! Za takie zagrania płaci się życiem!
 - Odejdź, zejdź do samochodu…
 - Otwieraj, albo cię zabiję! Zamorduję cię, skurwielu, słyszysz?!
 - To mocne drzwi. – Jego głos był monotonny, ale wyraźny, co jeszcze mocniej wyprowadzało mnie z równowagi. Moje siły zaczęły niknąć… Czułem, jak pozbawione naskórka kostki zaciśniętych pięści coraz mocniej krwawią, a nogi coraz ciężej znoszą kolejne kopnięcia. Byłem zbyt wykończony całonocnym balangowaniem i osłabiony straceniem paru ostatnich posiłków, by walczyć. Oderwałem się od drzwi i przez chwilę patrzyłem w ścianę, mocno zaciskając zęby na dolnej wardze. Zdjąłem bluzę i owinąłem ją wokół dłoni. Cholernie krwawiły.
         Przez moją głowę przelatywały setki pomysłów. Chciałem wspiąć się po rynnie do okna mojego pokoju i dorwać tego gnoja, albo czekać pod drzwiami tak długo, aż w końcu zmuszony będzie wyjść. Pomysł z rynną wykluczyłem niemal od razu – we wszystkich naszych oknach zamontowane były kraty. A gdybym został tu dłużej, pewnie wezwałby policję. Dosyć miałem nocowania na tych zimnych komisariatach, zwłaszcza teraz, kiedy moje serce waliło jak diabli, a żołądek przewracał się w kółko nie dając zapomnieć o wypitym wcześniej alkoholu, który nawet nie zdążył jeszcze ze mnie do końca wyparować. Ostatni raz mocno kopnąłem w te przeklęte drzwi, ale znów bez efektu. Wiedziałem, że ich nie otworzę - może byłem zdesperowany, ale nie głupi. Schodząc po schodach wyzywałem od najgorszych zarówno ojca, jak i wszystkich sąsiadów, którzy najwyraźniej wiedzieli o jego planach, a już na pewno wiedziała o nich Ann. Gdybym znalazł teraz tę blond sukę, przetargałbym ją za włosy przez połowę Basin City, żeby razem ze mną je pożegnała! Ma szczęście, że zniknęła mi z oczu wcześniej, niż dotarłem do drzwi mieszkania. A ojciec jeszcze pożałuje… Zemstę odłożę sobie po prostu na później. Teraz musiałem się przespać.

         Kiedy dotarłem do ukochanego, sportowego Audi, nawet się nie zdziwiłem, że auto było po brzegi zapełnione. Wiedziałem, co ten sukinsyn chciał osiągnąć. Próbował raz na zawsze się mnie pozbyć. Wychowywanie młodego przestępcy mu nie odpowiadało, więc postanowił zrzucić ten obowiązek na matkę. Czy raczej kobietę, która była nią szesnaście lat temu… Oprócz kilku przelotnych spotkań w sądzie, podczas których ani słowem się do siebie nie odezwaliśmy, w ogóle jej nie widywałem. Na jej temat wiedziałem tyle, że ma nową, idealną córeczkę, jest przeklętą, zasadniczą suką, zgorzkniałą po śmierci drugiego męża i że prawdopodobnie mnie nienawidzi – z wzajemnością. Mieszkała w snobistycznej dzielnicy Seattle i miała tam własny dom, nie stęchłe mieszkanie, jak my tutaj. Jak widać oddanie jedynego dziecka wyszło jej tylko na dobre. Żałosna dziwka… Wcale nie miałem ochoty jej oglądać! Ale najwyraźniej właśnie tego oczekiwał po mnie ojciec, a ja nie do końca wiedziałem, jak się sprzeciwić. Mogłem go zabić i przejąć po nim mieszkanie, jednak z drugiej strony straciłbym przy tym sporo zabawy. Nic nie kusiło mnie bardziej, niż zobaczenie miny tej poukładanej pani adwokat i jej grzecznej córeczki-snobki, kiedy rozwalam ich życie w proch, w każdym, najmniejszym nawet stopniu. Mój plan był genialny w swojej prostocie – wystarczyło, żebym zachowywał się tak, jak do tej pory, a nie minie tydzień, kiedy ta chora suka nie będzie już miała ochoty bawić się w macierzyństwo i wyrzuci mnie na zbity pysk, odsyłając do ojca. A wtedy i on pożałuje, że wpadł na tak durny pomysł… Pożałuje, że ze mną zadarł, bo mi jedynie raz można zaleźć za skórę.

         Usiadłem za kierownicą i niewiele myśląc odpaliłem gaz. Nim zdążyłem się chociażby zorientować, jechałem 150 kilometrów na godzinę po głównej drodze wyjazdowej z Basin City. Czekała mnie długa, wielogodzinna podróż…Jechałem, starając się skupić na drodze i ignorując tańczące wokół szosy drzewa. Pieprzone, akurat dzisiaj nie mogły ustać w miejscu, akurat kiedy jechałem po nieznanej mi drodze! Poruszały się szybko, wzdłuż i na boki, zlewając w jedną, wielką, zieloną plamę. Czerń drogi ledwo już się od niej odznaczała, nie wiedziałem, czy jeszcze trzymam się autostrady, czy jadę już przez las. W którymś momencie zatrzymałem się, szybko wysiadając z auta.

         Mój żołądek dłużej by tego nie wytrzymał…